Boudwijn de Groot was volgens de meeste Vlaamse media dé klapper van het Dranouter Folkfestival, dat afgelopen weekeinde door 77.500 bezoekers werd bezocht. Dagblad De Morgen gaf hem vier van de maximale vijf sterren. Het Nieuwsblad is al even juichend: ‘misschien zelfs hét concert, waar velen nog over zullen praten.' De Standaard: 'Tijdens het wasbordduel met zijn violiste ging het dak van de tent.'
De Morgen over De Groot: "In de herfst van zijn leven blijkt Boudewijn De Groot (****) het beter dan ooit te doen. 'Verdronken vlinder' passeerde ontzettend vroeg in de set, maar daarmee had de oude wolf zijn kruit niet verschoten bij het festivalpubliek: met een wondermooi 'Naast jou', 'Hoe sterk is de eenzame fietser?' en het euforisch onthaalde 'Een tip van de sluier' of 'Als de rook om je hoofd is verdwenen' kuierde De Groot ontspannen rond in zijn oeuvre. Soms helde de set iets teveel over naar schmalz, maar in de context van het folkfestival wérkte dat wel."
Op de VRT teletekst lazen wij hoe ook het jeugdige Vlaamse publiek alle teksten van De Groot letterlijk meezong. Het Nieuwsblad meldt dat De Groot het geluid maar ‘kut' vond: "De hits waren er, twee gastmuzikanten van Doe Maar ook. Orkestleider De Groot bouwde zijn concert (...) heel waardig op van ingetogen naar uitbundig, toen bisnummer Het land van Maas & Waal zoveel als een carnaval ontketende. De tent joelde zodanig dat het manke geluid ('een kutgeluid', volgens De Groot) helemaal vergeten werd.
De Standaard: "Hij begon er alleen aan, en vanaf 'Naast jou' kwamen zijn muzikanten een voor een op het podium voor een greatest hits-set. En reken op een oude rot als De Groot om 'folkfestival' correct te vertalen: tijdens het wasbordduel met zijn violiste ging het dak van de tent."
Vrouwen
Nogal wat kranten viel het grote aandeel van vrouwelijke artiesten op. De Morgen: "Met Tori Amos, Suzanne Vega, Loreena McKennitt en - uit eigen land - Eva De Roovere, Isabelle A of Laïs bleken de bekendste acts op de affiche zelfs strikt vrouwelijk. Dat leverde een soort Lilith Fair Bachten de Kupe op, waarbij opmerkelijk veel lesbische muziekfans hand in hand op de wei gespot werden."
Loreena McKennit komt er in de recensie van De Morgen's Gunter Van Assche niet goed vanaf: ‘Meligheid kende dan weer geen grenzen toen de Canadese harpiste en zangeres Loreena McKennit het podium betrad, voor een uitgebreide huldiging aan Keltische en Arabische muziek, waarbij vooral het gebruikelijke hoogtepunt 'Huron Beltane Firedance' indruk maakte.'
Over Eva De Roovere schrijft diezelfde krant: Eva De Roovere (***) had een smurfenblauwe vod om haar lendenen gedrapeerd, maar gelukkig opteerde ze wél voor een knap concert dat in het teken stond van afscheid en weemoed: zo werd je overweldigd door een subliem 'Dertien' en weggeblazen door haar emotionele voordracht in 'Mijn ogen toe', een bewerking van Shivaree's magistrale 'Close My Eyes'.
De nog niet genoemde vrouwen van het Finse Värttinä klonken volgens De Morgen ‘een stuk zoetsappiger - denk aan de vroegere Laïs, maar dan met het zicht op duizend Finse meren - al konden we hun verslavende 'Lo Daï' achteraf met geen knuppels uit onze oren rijgen.'
En over Laïs: ‘Laïs (***) stond dit jaar geprogrammeerd rond vier uur 's middags: een degradatie ten opzichte van vroeger dus. Hun sprookjesachtige set was echter ongetwijfeld beter overgekomen in het donker. Zo knalde het concert nu vooral in je gezicht doordat de volumeknop een fikse ruk naar rechts had gekregen: linkser en later was een betere optie geweest.'
Ook enkele acts uit het minder commerciële gedeelte van het programma worden in De Morgen even beschreven:
Zaterdag bewees de Australische Xavier Rudd (***) hoe iemand in zijn uppie een hele band kan vervangen: Rudd bekwaamde zich zowel in lap steel guitar, harmonica, djembé en een didgeridoo, die hij vaak tegelijk onder handen nam. Dat leverde bloedhete grooves en stomende feedback op, maar ook songs die aan Paul Simons Graceland of een nijdige Ben Harper refereerden. Alleen jammer dat het publiek elke verstilde song om zeep hielp door er zo hard mogelijk overheen te kwekken.
Het volume werd dan weer keihard de hoogte ingejaagd met Woven Hand (***). Deze godsvrezende rootsrockers dwongen ons dit keer net niét tot een conversie, hoewel ook de nieuwe songs (Ten Stones verschijnt in september) het moesten hebben van een bezwerende soulstem, demonische country en giftige rock. David Eugene Edwards stond echter de volgende dag opnieuw op het podium - dit jaar is hij artist in residence op Dranouter - waarbij hij je naar adem deed happen tijdens een unieke collaboratie met fotograaf Erwin Verstappen (****). Terwijl dansende koppels in sepiafilmpjes en poëtische diareeksen van een balletdanseres afgespeeld werden, legde Edwards zijn ziel bloot met een bezeten soloset, waarin je een speld kon horen vallen.
De Standaard toont zich enthousiast over Suzanne Vega: ‘De Amerikaanse werkte in Dranouter het laatste concert van haar Europese tournee af en stond er dan ook zichtbaar ontspannen bij op het hoofdpodium. Zo afstandelijk als David Eugene Edwards voor de dag kan komen, zo bereikbaar en aimabel toonde Vega zich - tenslotte zowat artist in residence in ons land. Elke keer de inmiddels 49-jarige zangeres België aandoet, hangt gezelligheid in gesublimeerde vorm boven het publiek. Dit optreden was geen bom, maar een lekker smeulend haardvuur. Toen die wereldhit Tom's diner aan het einde van de set uitstierf, maakte Dranouter zich het nummer eigen door nog minutenlang mee te zingen. Het inspireerde Vega tot de woorden: 'Jullie Belgen zijn nog altijd gek.' Gek genoeg om in miezerig weer samen te troepen onder een zeil en de tijd van je leven te beleven, alleszins.'
Ook Tori Amos komt er goed vanaf in De Standaard: Tori Amos speelde helemaal alleen, op drie klavieren, en liet de meeste hits achterwege. Haar muziek was vaak ontroerend mooi, maar er zat te weinig reliëf in het optreden.
Opvallend in deze terugblikken is het nagenoeg volledig ontbreken van een verslag - laat staan beoordeling - van de échte folkacts. Geen woord over de Vlaamse balfolktopper Tref, die op het hoofpodium stond, of de Schotse revelatie Lau, de Britse anti-Tatcher-veteraan Billy Bragg, het duo Didier Laloy / Fabian Beghin, het Welshe Uiscedwr, Thierry Robin, het Alain Pennec Quartet, The Lal Waterson Project, Fiddler's Green, Transpiradansa, Ballroom Quartet, The Man they couldn't hang, Klezmic Zirkus, Orchestre International Du Vetex, onze eigen Mala Vita, Rémi Decker & Maarten Decombel, Kris Drever, Lieven Tavernier en Laïs. De kranten kiezen kennelijk enkel voor die acts die de meeste lezers kennen en eventueel interesseren. We hopen hier op Folkforum.nl daar later - in de vorm van een recensie van onze recensent Assie Aukes - enig tegenwicht aan te kunnen bieden.