Hijzelf is geen kaskraker maar wél - net als Tavernier - een gevoelige liedschrijver in het Nederlands. Waar het storm loopt bij de Amerikaanse singer/songwriters die het podium van Meneer Frits geregeld bevolken, zitten er bij Martens ‘slechts' veertig liefhebbers. Programmeur Ad - the Watchman - van Meurs kan echter met het succes van die Amerikanen wel een stootje verdragen. Hoewel... Als-ie het nieuwe album van Tavernier roemt en overweegt de Vlaming voor de tweede keer naar Eindhoven te halen, twijfelt-ie vanwege de kosten...
Ik hoop dat-ie nog een gaatje & eurootje vindt.
Voor Ad's collega Dirk Van der Speeten van 't Ey in Belsele trekt Tavernier voldoende volk. Da's maar goed ook want het weekeinde d'r voor liep 't onvoldoende storm tijdens het festival Winteyrfolk. En dat ondanks een prachtig affiche met namen als Soetkin Collier, Guido Belcanto, Roland, Maubuissons, Ballroomquartet, Catherine Feeny en Ialma. Dat verlies hakt er in. Een volle zaal bij Lieven maakt dat niet eventjes goed. ‘Jullie zullen het helaas merken bij de programmering in het komende jaar', treurt Vanderspeeten.
't Ey is een muziekclub met veel folk in zijn programma. Ook zijn er tentoonstellingen, lezingen, wandelingen, bals, kinderbals, zangavonden en weyrkshops op bodhran, fiddle en ukelele. Leuk dat er nog zulke initiatieven bestaan. Uit subsidies kan één vaste kracht worden betaald, verder draait 't Ey op vrijwilligers. Die poetsen, tappen, verbouwen, tuinieren en runnen de website (www.tey.be) & het 't Eyschrift. Maar ze bevolken natuurlijk nog meer de sfeervolle bruine foyer (zeg maar kroeg) die grenst aan het zaaltje met een kleine honderd stoeltjes. Tijdens 't Balleynbal, elke derde zaterdag van de maand, en tijdens swingende concerten gaan die stoeltjes aan de kant.
Het is een hechte club. Voor een habbekrats word je lid. Vijf jaar geleden ontstond spontaan de Fanteyfare, een muziekbende die inmiddels is uitgegroeid tot het huisorkest van ‘t Ey. Deze fanfare brengt jong en oud samen in uiteenlopende muziekgenres van fanfare tot pop, folk en volksmuziek.
De Fanteyfare inspireert muzikanten. Ze komen erop af uit folkbandjes, of vormen nieuwe bandjes. Verwant aan de Fanteyfare zijn folkgroepen als Boulet, Surpluz en Setanta. Sinds kort is er nóg een nieuwe balgroep aan ontsproten: De Vreye Vrienden. Daarin o.a. de twee artistiek leiders van de fanfare: Bjorn Van Hove en (daar is-ie weer) Dirk Van der Speeten. Kijk hier hoe Dirk soundcheckt voor een concert met zijn nieuwe stevige balband.
Zo swingend stond Dirk Van der Speeten afgelopen zondagmiddag het publiek niet te woord toen hij moest vertellen over de financiële tegenslag. Het is niet alleen dat, maar ook de verwarming moet hersteld, het dak gedicht en nog nog meer van dat kostbaars. Er zit maar een ding op zegt d'n Dirk: ‘Straks onder de pauze en na het concert allemaal stevig aan de drank. Die omzet hebben we hard nodig...'
Geen probleem. Onlangs nog gehoord dat stout helpt tegen levercirrose. Echt waar... Het kwam van een betrouwbare bron, de Ier Mihal Nagle. ‘Ik heb problemen met de booze', vertelde hij. ‘Ik kan niet meer zoveel drinken als vroeger. Na twee, drie dagen heb ik 't wel gehad. Vroeger kon ik weken achtereen blijven drinken. Dát kan ik nu niet meer. Vroeger dronk ik altijd sterke drank. Whisky. Hele flessen whisky. Maar ik heb m'n lever verpest. Dus moest ik stoppen. Ik had leversclerose. Daarom drink ik nu vooral Guinness...'
Mihal komt aan het woord in ‘Lisdoonvarna, Lourdes of Love'. Deze schitterende, 70 minuten durende documentaire van Hans Heijnen zond de VPRO tien jaar geleden uit. Een kennis bezorgde me vandeweek een gedownloade versie op een schijfje. Ik had ‘m destijds gezien, maar geniet er nu weer van. Het gaat over drie Ierse vrijgezellen die op zoek gaan naar een vrouw. Heijnen volgt steenhouwer Mihal Nagle, veeboer Paddy Coughlan en grasmaaier (met een duur woord tuinman) Jamesie Keeting. Elk jaar gaan ze in september naar het Match Making Festival in Lisdoonvarna aan de Ierse westkust. Daar hopen ze de vrouw van hun dromen te vinden. Dit festival kent een traditie van al tweehonderd jaar.
Mihal Nagle is een vijftiger. Hij zit in een pub in Ennistymon naast de iets jongere Jamesie Keeting. Die drinkt alleen in gezelschap zegt-ie. Jamesie kleppert met zijn lepels. Als-ie voldoende opheeft zingt hij aan de bar een diep verdriet van zich af. Die melancholieke folksongs zijn alleen al meer dan de moeite waard. ‘Mijn moeder heeft eigenlijk mijn leven verpest', vertelt Jamesie. ‘Mijn broer was getrouwd, toen hij op zijn dertigste plots overleed. Ik raakte verliefd op zijn weduwe en zij ook op mij. Maar mijn moeder was er mordicus op tegen. Nu is mijn moeder dood. Ik wacht op Lisdoonvarna. Ja, je moet op Lisdoonvarna wachten. Vind ik daar nu geen vrouw dan wacht ik tot volgend jaar.' Nagle geeft goede raad: "Neem een vrouw die graag thuis is. Daar haar bezigheden heeft. Nooit een vrouw die ook graag naar de kroeg gaat".
Huwelijksmakelaar en pubeigenaar Willie Daly vaart er wel bij. Hij houdt een boek bij met alle namen. Van al die vrijgezellen. Boerenzonen uit het westen van Ierland. Met al hun eigenaardigheden en hun voorkeuren. Er staan ook vrouwen in. Een stuk minder, want zo zegt Daly: ‘voor elke vrouw zijn er hier 29,5 man'. Daly is een specialist. Hij koppelt ze aan elkaar. ‘Ierse vrouwen zijn beducht voor mannen die niet roken en niet drinken', weet hij. ‘Zij vinden dat rare snoeshanen'. En: ‘Europese vrouwen moeten niets van die rauwe Ierse boeren hebben, Amerikaanse vrouwen juist wel, die vallen op dat authentieke ongeciviliseerde...'
De documentaire-makers hebben er passende muziek bij gezocht. Natuurlijk uillean pipes, maar ook mooie songs als Only a Woman's Heart (Mary Black), Sally Gardens (Clannad) of God loves the Drunk' (Norma Waterson).
In de kroegen van Lisdoonvarna moet 't uiteindelijk gebeuren. Vier dagen op rij spelen er dag en nacht bandjes. De mannen zoeken een vrouw uit. Ze vragen ze ten dans. Je hoort evengoed Que Sera Sera als The Wild Rover. Meestal loopt 't op niets uit. Ook nu niet.
Zou ‘Boer zoekt vrouw' niet iets voor hun zijn? Ik doe het idee gratis aan de hand bij de KRO. Verkopen die handel aan de Ierse tv. Of misschien nog beter, de Amerikaanse.
En nu we toch op de achterklap tour zijn nog twee nieuwtjes:
Van de site van het gerespecteerde Vlaamse dagblad De Morgen komt dit:
‘Marnique Deswarte, voorzitter van het Folkfestival van Dranouter, is op twee jaar tijd 90 kilo afgevallen. Vandaag vertelde hij in het Radio 1-programma 'Stories' hoe hij die kilo's kwijtspeelde. Deswarte is al meer dan 30 jaar de drijvende kracht achter het folkfestival van Dranouter. Hij woog jarenlang 157 kilo. Toen hij twee jaar geleden gezondheidsproblemen kreeg, besloot hij te vermageren.Met heel wat discipline en wilskracht slaagde hij erin zichzelf meer dan te halveren. Hij verloor 90 kilo, of een mens minder. Vandaag is hij 56 jaar en weegt hij nog 67 kilo.' (belga/sps).
Proficiat!
En op het mota-forum lees ik nog meer heuglijk nieuws. Tjanne is in de folk al vele malen bezongen. Ludo Vandeau met Ambrozijn en Laïs hadden het al over haar voor ze op aarde kwam. Wouter Kuyper, de accordeonist & doedelaar van Lirio is vanaf 22 januari vader van dochter Tjanne Wieteke.
Proficiat!
Henk