-door Mirjam Adriaans-
De Amerikaanse violiste en zangeres Kathryn Claire bracht afgelopen jaar een fraaie duoplaat uit met Margot Merah (ook bekend van The Lasses), Come Close, Come In. De twee zangeressen en multi-instrumentalisten gaan binnenkort ook samen toeren, de Two Drifters Tour begint in Duitsland en van 28 maart t/m 6 april zijn ze ook in ons land te zien op diverse podia. Een prima gelegenheid dus om Kathryn eens wat vragen te stellen over haar muzikale achtergronden.
Inmiddels heb ik The Lasses, bestaand uit Margot Merah en Sophie Janna, al heel wat keren live meegemaakt, maar de eerste keer dat ik ze zag was in 2016, in de reeks Roots in 't Groen in Geldrop. Op een fraaie locatie in het centrum spelen ze met een Amerikaanse gast, Kathryn Claire, een sprankelende dame die meezingt en enkele viooldeuntjes ten gehore brengt. Deze singer-songwriter blijkt zowel traditioneel materiaal als eigen werk in huis te hebben, dus val ik gelijk met mijn neus in de boter. Met haar viool weet ze heel wat gevoelens op te roepen, weemoed, verlangen, verdriet en zeker ook blijdschap. En als de liedjes je niet direct vrolijk maken, dan doet de ontspannen bruisende interactie tussen de drie dames dat wel.
Het publiek sluit Kathryn bij dit concert in de armen, maar ze is dan al een aantal keren in ons land geweest en valt zo goed in de smaak bij bezoekers van optredens, dat The Lasses besluiten om in 2017 een album met haar live op te nemen in De Parel van Zuilen in Utrecht. Want die vraag krijgen ze na afloop wel steeds: "hebben jullie ook een cd als trio?"
De tijden zijn veranderd, mensen streamen vaker muziek en mede dankzij een pandemie zie ik Kathryn Claire na dat eerste optreden nog slechts een enkele keer. Ze komt over uit haar woonplaats Portland in Oregon om dat live album mee voor te stellen, onder meer bij de reeks Ad van Meurs presenteert... in Eindhoven en in 2023 is ze de enige niet-Nederlandse gast op het Flat Mountain Festival in Bergen op Zoom, waar ze opnieuw een extra laagje viool en meerstemmigheid toevoegt aan de muziek van The Lasses.
Margot Merah toert ondertussen vaker met haar, zowel hier als in Amerika. Af en toe zie ik op social media een filmpje voorbijkomen en hoor ik hoe goed de twee stemmen bij elkaar passen en hoe fijn ze elkaar aanvullen. Die samenwerking leidt tot een mooi album, Come Close, Come In, dat afgelopen jaar is uitgebracht. Natuurlijk moet dat ook live aan het publiek voorgesteld worden, dus komt Kathryn graag weer deze kant op. Ze zal een drietal optredens doen met The Lasses, maar voor het merendeel speelt ze met Margot, af en toe bijgestaan door bassist Allen Hunter (bekend van o.a. Eels).
Een mooi moment om weer eens in wat muzikale achtergronden te duiken, dus neem ik per mail contact op met Kathryn. Ze reageert enthousiast en, zo blijkt al gelijk uit haar eerste antwoord, heeft ook nog eens Nederlandse wortels:
FF: Om bij het begin te beginnen, wanneer ben je begonnen met muziek maken en kun je daar iets over vertellen?
Kathryn: Ik ben opgegroeid in een muzikale familie. Ik vond het heerlijk om te zingen en op te treden toen ik nog heel klein was. Mijn grootvader, die Nederlands was, speelde viool. Ik vond het geweldig om naar hem te kijken en te luisteren en toen ik 7 was, vroeg ik mijn ouders (smeekte mijn ouders) of ik op vioolles mocht. Mijn moeder speelde piano en mijn vader is een prachtige zanger, dus als we samen op vakantie gingen, was er altijd muziek. Als kind wilde ik heel graag bij volwassenen zijn die muziek maakten en met ze meedoen. Ik denk dat het feit dat muziek zo'n normaal maar ook heel consistent onderdeel van mijn opvoeding was, echt van invloed is geweest op hoe ik er in mijn hele carrière mee om ben gegaan.
FF: Heb je ooit in een band gespeeld en zo ja, welke?
Kathryn: Ik heb in veel bands gespeeld. De eerste echte band waarin ik speelde was een Ierse punkband genaamd Toad in the Hole. Dat was heel leuk, maar ook heel luidruchtig. Alhoewel, door daar te beginnen heb ik eigenlijk wel veel geleerd over hoe je een viool moet microfoneren (wat moeilijk is) en hoe je een goed geluid krijgt en de juiste apparatuur gebruikt om de viool goed door een luide band heen te laten dringen.
FF: Welke instrumenten bespeel je?
Kathryn: Ik speel viool, gitaar, ukulele en piano.
FF: Welk instrument gebruik je bij het componeren van je eigen muziek?
Kathryn: Vroeger gebruikte ik altijd de gitaar, maar nu schrijf ik op alles. Zelfs op de synthesizer. Ik heb ontdekt dat het me helpt om meer melodieus creatief te zijn als ik afstap van de normale akkoordprogressies die ik standaard op de gitaar maak en speel met de voicings en unieke elementen van elk instrument.
FF: Wie is je muzikale held (voel je vrij om er meer te noemen)?
Kathryn: Ik ben een enorme fan van Joni Mitchell. De manier waarop ze schrijft, zowel teksten als melodieën, heeft me geïnspireerd en was van grote invloed toen ik als tiener begon met schrijven. Meer recent word ik geïnspireerd door Laurie Andersen vanwege de manier waarop ze viool en stem gebruikt en zo creatief en experimenteel blijft met haar muziek.
FF: Wat betekent folkmuziek voor jou?
Kathryn: Wat ik het sterkst vind aan folkmuziek is de manier waarop het op gehoor wordt doorgegeven. Ik denk dat veel muziek van nu die we niet per se als folkmuziek zien, wel als folkmuziek kan worden beschouwd wanneer die wordt geleerd, gedeeld en doorgegeven via mensen.
Kathryn Claire & Margot Merah - Come Close, Come In (eigen beheer)
FF: En dan is er natuurlijk nog de samenwerking met The Lasses (hoe heeft ze die ontmoet?) en Margot Merah en het mooie album Come Close, Come In. De afgelopen maanden heb ik met heel veel plezier naar die plaat geluisterd. Het is een mix van eigen nummers, traditionals en covers. Aan afsluiter Moon River moet ik erg wennen. Het is geschreven door Henry Mancini, de tekst is van Johnny Mercer en het is bekend geworden in uitvoeringen van o.a. Audrey Hepburn (die het als eerste zong), Mancini zelf, Frank Sinatra, Barbra Streisand... En of je het nou beschouwt als een jazz standard of een easy listening hit, de versie van Margot en Kathryn heeft toch een folky gevoel door de begeleiding op ukulele en mondharmonica. Daarvoor is wel heel veel fraais voorbijgekomen, waaronder een mooie Wayfaring Stranger, met een heerlijk gevoelige viool die door je ziel snijdt. Over de keuze voor die traditional wil ik dus alvast meer weten, al ben ik ook zeer gecharmeerd van de a capella uitvoeringen van The Broom en het eerste deel van Little Sparrow (een cover van Dolly Parton en titelnummer van een plaat vol Appalachen folk, bluegrass en country gospels uit 2001). En ik hoor een heerlijke instrumentaal, Long Past Time, met viool en gitaar, die licht melancholiek begint, maar allengs overgaat in een sprankelende melodie vol zijsprongetjes. Die blijkt van de hand van Kathryn te zijn, dus daar wil ik ook meer over weten en hoe zit het eigenlijk met de achtergrond van Traveling Dreams? Hoewel er een heerlijke maaltijd lijkt te worden voorgeschoteld in het Italiaanse Toscane, heeft het lied een wat droevige ondertoon, mede dankzij de melancholieke mondharmonica van Margot.
Come Close, Come In is een fraai intiem album geworden, dat de titel zeker rechtdoet met kleingehouden instrumentatie van akoestische gitaar, viool of ukelele en af en toe bodhrán, melodica of mondharmonica en dan die twee zo mooi bij elkaar passende stemmen. Niet heel anders dan het er live aan toe gaat vermoed ik. Maar hoe hebben ze dat eigenlijk aangepakt? Want dit album is letterlijk een Transatlantische project zie ik, elke dame nam haar eigen partijen in eigen land op, al is daar weinig van te merken als je ernaar luistert.
FF: De eerste keer dat ik je heb zien spelen was met The Lasses, hoe heb je die ontmoet?
Kathryn: Ik was geboekt om een show met hen te delen in Mulligans Irish Pub in september 2013. Eigenlijk zou ik op tournee gaan in het Verenigd Koninkrijk met een andere muzikant en ik had een show voor ons geboekt in Amsterdam omdat ik daar familie had die ik wilde bezoeken. Op het laatste moment werd dat Britse deel geannuleerd, maar ik besloot toch naar Amsterdam te komen. Ik ben zo blij dat ik dat heb gedaan, want als ik dat niet had gedaan, had ik The Lasses nooit ontmoet. Dat heeft echt de loop van mijn leven veranderd.
Hoe dan ook, de avond voor ons optreden ging ik naar de zangsessie in Mulligans en we ontmoetten elkaar daar toen ik een derde partij begon te zingen op Grey Funnel Line, een prachtig a capella-nummer dat we allemaal kenden. Het klikte meteen met onze stemmen en de volgende avond was echt magisch. Ik bleef, speelde mee tijdens hun set en miste de tram terug naar mijn familie. Dus Margot nam al onze instrumenten, ook die van mij, mee op haar fiets. Het was onvergetelijk!
FF: Het album Come Close, Come In is letterlijk een Transatlantisch werkstuk, met jou in Portland en Margot die opneemt in Amsterdam, kun je iets vertellen over dat proces? Hebben jullie dit helemaal gedaan zonder elkaar te ontmoeten?
Kathryn: Een van de vele dingen die ik zo leuk vind aan Margot is haar bereidheid om iets te doen, zelfs als het een beetje gek lijkt. We hadden begin april 2023, toen ik op tournee was in Europa, het plan opgevat om een transatlantisch album te maken. Het leek gek om dat aan de andere kant van de wereld te proberen en het ook nog op tijd uit te brengen voor onze zomertour in de VS, maar we hebben het gedaan.
Ik heb een thuisstudio en heb geleerd hoe ik mezelf kan opnemen tijdens de pandemie. Dus ik heb al mijn nummers thuis opgenomen en naar haar gestuurd. Zij heeft opgenomen in een paar studio's in Amsterdam en stuurde haar tracks terug naar mij en ik nam mijn partijen op. Dus we gingen heen en weer. Onze lieve vriend en collega-muzikant/liedjesschrijver en technicus Casey Neill stemde ermee in om het album te mixen en dat was essentieel. Casey heeft een geweldig oor voor folkmuziek en wist de plaat zo te mixen dat het klinkt alsof we daar samen in dezelfde ruimte zijn.
FF: De traditional Wayfaring Stranger is een lied waar ik van hou, hoe heb jij het leren kennen en waarom hebben jij en Margot besloten om het op te nemen?
Kathryn: Wayfaring Stranger is zo'n populair en belangrijk Amerikaans volkslied. Dus ik vind het fantastisch dat Margot eigenlijk degene was die het aanbracht om er iets mee te doen. Ik denk dat ze al met het lied bezig was en we hebben het toen gemonteerd met de ukelele en viool en vervolgens twee stemmen erbij. Ik ben dol op deze versie omdat de instrumentatie uniek is. En ik hou van haar vocale interpretatie van het lied. Het raakt me altijd als ik het haar hoor zingen en om met haar mee te zingen.
FF: Dan zijn er nog je eigen liedjes, Traveling Dreams en de instrumentaal Long Time Past, kun je me iets over de achtergrond van die twee nummers vertellen?
Kathryn: Ik schreef Traveling Dreams tijdens de pandemie. Het was mei 2020 en ik had het grootste deel van april doorgebracht met het proberen te begrijpen dat al mijn tours voor de nabije toekomst zouden worden geannuleerd. Het was hartverscheurend. Ik hou van reizen en ik heb vrienden over de hele wereld waar ik muziek mee maak en een diepe band mee heb. Op een middag luisterde ik naar een interview met de Amerikaanse reisgoeroe Rick Steves. Hij had het over hoe belangrijk het was om onze dromen van reizen niet te vergeten. En aan het einde vroeg de interviewer hem om zijn favoriete reisherinnering te beschrijven. Hij vertelde over de maaltijd die hij ooit in Toscane had en schetste de mooiste beelden ervan in zijn verhaal. De tranen stroomden over mijn gezicht. Ik zat op mijn bed met mijn gitaar en het nummer kwam in me op. Ik vertelde zijn verhaal in het eerste deel en koos toen enkele van mijn favoriete reisherinneringen voor het tweede deel.
Time Long Past begint met een langzaam wijsje, dat eigenlijk een melodie is uit het lied Come Close, Come In, gespeeld door de viool. Dus daar begon ik mee. Meestal als ik instrumentals schrijf, kom ik ergens terecht waar ik denk aan een bepaalde setting of een gevoel en heel vaak komt de muziek dan door me heen en begint die gewoon te spelen. Ik neem deze eerste verkenningen dan op op mijn telefoon om ze later bij te schaven. De tweede twee deuntjes kwamen uit beelden in mijn gedachten, waarin ik met Margot door kronkelende wegen en canyons in het oosten van Oregon rijd.
FF: En aangezien Folkforum een Nederlandse website is: wat is jouw favoriete onderdeel van het toeren in Nederland?
Kathryn: Ik hou van de geest en energie van het Nederlandse volk. Ik ben vooral dol op spelen in kleinere plaatsen en dan zien hoe mensen samenkomen en livemuziek echt koesteren. De mensen die ik tijdens mijn reizen heb ontmoet, waren zo gul en vriendelijk. En ik voel dat er vitaliteit zit in de gemeenschappen en mensen die ik heb ontmoet. I also really love borrelnootjes and Spa Rood :).
FF: Hoewel ik de antwoorden van Kathryn met plezier vertaald heb spreekt dat laatste zinnetje wel voor zich lijkt me. Ondertussen zie ik er naar uit om haar en Margot een keer als duo mee te maken bij de Two Drifters Tour, die op 22 maart in Duitsland begint. Vanaf 28 maart is het duo te zien in Nederland. Een deel van de optredens is al uitverkocht, dus wees snel met reserveren van kaarten.
Two Drifters... Kathryn Claire & Margot Merah, tourdata maart en april 2025:
22 maart - Huisconcert, Berlijn (Dld)
25 maart - Waldwinkel , Ronnenberg (Dui)
27 maart - Zum Wilden Heinz , Leipzig (Dui)
28 maart - Huisconcert, Almelo – laatste kaarten
30 maart - Weeffabriek Geldrop – Festival Opmaat naar de Lente (middag)
30 maart - Stamineeke, Diest (Bel) (avond)
1 April - De Loge, Gent (Bel)
2 april - Kopermolen, Vaals (The Lasses & Kathryn Claire) – laatste kaarten
3 april - 16.00 uur Roode Bioscoop , Amsterdam (The Lasses & Kathryn Claire) – uitverkocht
3 april - 20.00 uur Roode Bioscoop , Amsterdam (The Lasses & Kathryn Claire) – uitverkocht
4 april - Huisconcert, Delft
5 april - Dassenakker Live, Houten
6 April - Huisconcert, Boskoop
In Geldrop, Diest, Gent en Boskoop worden Kathryn en Margot begeleid door bassist Allen Hunter.
Zie ook: https://kathrynclairemusic.com en margotmerah.nl.