Op Wikipedia loopt zijn discografie maar tot 2009, al heeft zanger en liedjesschrijver Sido Martens (ooit lid van Fungus) sindsdien elk jaar wel een werk (boek of cd, soms allebei) uitgebracht. Kleine kunstwerkjes zijn het, een lust voor de oren en voor de ogen. Ook in 2024 kwam er weer wat bij, Ziezo en een cd-box van vier vroege solo-elpees. In december is het 50 jaar geleden dat Kaap'ren Varen verscheen, en dan? Dat laten we Sido graag zelf vertellen:
Ziezo, Sido Martens is klaar, althans, dat zegt ie ...
75
Is 2024 mijn jubeljaar misschien? Nou, ik werd in maart 75 en ik weet dat heel veel mensen dat niet halen, dus joechei voor mij, maar ook heel veel meer wel: welkom bij de club klonk het dan ook. Dus zo bijzonder is dat niet. De vraag is niet alleen: hoe haal je de 75, maar meer: hoe sta je er op je 75e voor qua gezondheid en alles. Aan sommige dingen valt veel zelf te doen: beetje bewegen, gezond eten, niet roken en niet drinken. Dat doe en probeer ik. Voor de rest is het afwachten en hopen dat de goden het een beetje goed met me voor hebben. Garanties nul.
Toch wilde ik iets bijzonders doen omdat ik – ja, daar gaat ie weer – toch wel een eind aan mijn muzikale carrière wil breien. Niet omdat ik geen muziek meer wil gaan maken, maar omdat het toch veel gedoe is. Ja, je hebt gelijk, dat wil ik zelf, ik haal het mezelf op de hals. Komt omdat ik het veel te mooi, te kostbaar en ook gewoon fijn vind met muziek en tekst bezig te zijn. Ook dat het hier en daar gewaardeerd wordt wat ik maak en doe. Heel veel anders kan ik ook niet.
De cd Ziezo
Dus besloot ik mezelf uit te dagen door 75 liedjes te maken, te proberen dan. Als dat lukte zette ik ze allemaal op een zilveren schijfje. Uitdaging nummer een. Praktisch probleem: op een cd past ongeveer 80 minuten muziek. Die 75 liedjes mochten zo rond de 60-90 seconden duren. Dat betekende geen ellenlange solo’s, intro’s of fade outs, lange coupletten of veel herhaalde refreinen. Het moest compact. Best uitdagend en ook leuk: uitdaging nummer twee. Ik moest ze nog wel even maken, uitdaging nummer drie. Vanaf november 2023 peddelde ik daarom bijna elke middag naar de oude caravan die ik heb op een boerencamping in de buurt van Leeuwarden. Daar prutste ik met tekst en frunnikte met akkoorden op mijn oude, gebutste en half versleten Harmony Sovereign gitaar uit de jaren zeventig. Want die wilde ik per se gebruiken, dat is mijn vertrouwde vriend en aloude compagnon. Mijn streven elke middag een liedje te fabriceren en op te nemen lukte grotendeels. Een digitaal opnameapparaatje en een paar microfoons en hup opnemen maar. Kale, sobere versies. Uiteindelijk bleven er 25 liedjes over die door de selectiecommissie goed genoeg werden bevonden om op Ziezo uitgebracht te worden. Ziezo, want ja, mijn laatste kunstje toch.
Omdat het meer en meer winterde besloot ik de zaak thuis verder af te maken, op de comfortabele zolder van onze doorzonwoning. Ook daar hetzelfde recept: pielen tot het wat werd. Ook veel demootjes beluisterd van nieuwe liedjes die ik eerder dat jaar maakte. Kijken en luisteren of er bruikbare dingen tussen zaten. Al met al na veel gedub en proberen 50 liedjes, muziekjes of nummers, hoe je het maar wilt noemen, opgenomen. Dit keer uitgebreider, meer gearrangeerd met ook meer instrumenten en gasten. Gasten bij wie ik op bezoek ging om daar ter plekke hun partij op te nemen. Zo karde ik naar Gorredijk om Meine Bruinsma’s steelgitaar vast te leggen en naar Groningen waar Lielian Tan haar drumstel had opgesteld tussen boekenkast en bankstel. Jan de Vries speelde zijn accordeonpartijtjes thuis in, ook op een zoldertje trouwens. Annemarieke Coenders pikte ik op op station Leeuwarden en nadat ze bij een aantal liedjes aanvullende vocalen had ingezongen bracht ik haar na wat kopjes thee netjes op tijd weer naar de sneltrein richting Groningen. Trienke Hoogenberg hoefde voor haar inbreng slechts twee trappen op. Tijdens het mixen in studio Hitfabryk (what’s in a name) bleek technicus Bob Pillen nog ideetjes voor interessante geluidscollages te hebben, dat juich ik altijd toe, dus die waardevolle aanvullingen hebben we doorgezet. Strik er om en naar de perserij.
Sido Martens - Ziezo - eigen beheer (uitverkocht)
Ziezo, het boek
Het boek bleek uitdaging nummer vier. Naast teksten, titels en de zeg maar normale en gangbare informatie wilde ik iets extra’s doen.
Ik ken graficus Siemen Dijkstra al lang. Maar Siemen kent mij langer bleek. Hij kwam al eerder naar mijn cd presentaties, maar dat wist ik niet. Bescheiden man die Siemen. Voordeel van een artiest als ik, met een kleine schare liefhebbers, is dat je op een gegeven moment veel bekenden ziet als je weer eens optreedt of een presentatie houdt. Siemen maakt geweldig werk, kleurenhoutgravures van veelal het Drentse landschap, maar ook van andere plekken op de wereld. Indrukwekkend prachtig. In 2019 vroeg ik hem voor mijn elpee de Melanchool een hoes te ontwerpen. Iets met bos en iets met zee, fluisterde ik beschaamd. Ze kwamen er, twee prachtige gravures. Monnikenwerk waar weken zo niet maanden werk in zit. Nu voor Ziezo vroeg ik Siemen opnieuw. Als dank voor de Melanchool trad ik wel eens bij Siemen thuis op, we spraken ook over elkaars werk. Siemen vond en vindt dat ik meer aandacht verdien en noemt mij de onzichtbare zanger. Maak dat dan maar eens zichtbaar als je wilt, sprak ik arrogant. Siemen deed het. De gravure zit in een oplage van 75 stuks (gesigneerd en genummerd) in het boek Ziezo dat niet alleen 75 pagina’s telt maar ook een oplage kent van 75 stuks, bovendien zit in het boek ook de cd Ziezo, ja het wordt vervelend, ook in een oplage van 75 stuks. Of 75 mijn geluksgetal is?
De 4 cd box
De Universal Music Group is het grootste muziekconcern ter wereld. Als een stofzuiger ging het bedrijf de afgelopen decennia over de aardbol en lijfde muzieklabel na muzieklabel in. Ook het label waarbij Fungus vroeger onder contract stond en later ik ook: Negram, dat weer onderdeel was van EMI, een legendarisch label uit Engeland. Universal zette niet lang geleden de albums van Fungus op Spotify, de streaming dienst. Ik zocht dit voorjaar contact met Universal met de vraag of mijn solo platen eventueel ook op Spotify zouden verschijnen. Mannen in stofjassen gingen op zoek in de EMI kluis in Londen (ja, die bestaat echt) en kwamen bovengronds met vier dozen waarin kopietjes van de mastertapes van de vier solo elpees die ik uitbracht in de jaren zeventig. Blijkt dat EMI van elke opname een kopie in hun archief stopte. Wie bewaart heeft wat. Nu zegt Spotify mij weinig, ik vind het een geldmachine voor Spotify zelf, artiesten krijgen een armzalige en schandalige vergoeding: 0,003 cent per stream, nee geen tikfout. Voor een band moet je dat eventueel nog delen met de anderen. Mijn plan was te proberen die oude opnames op een cd te krijgen. Gelukkig bezit ik alle originele platencontracten nog zodat het juridisch allemaal klopte, want bedrijven als Universal willen geen gezeik over rechten, alles moet dichtgetimmerd. Dat lukte voor de albums Land & Water, Pisces en Nooit Genoeg. Niet voor het album 1..2..3.. , een Universe productie. Dat contract stamt uit 1978 en niet in mijn bezit (ik kreeg het nu pas voor het eerst onder ogen, frappant en eigenlijk belachelijk) en bevatte een clausule waar Universal niet akkoord mee ging. Uiteindelijk mocht ik er van Universe voor deze speciale gelegenheid – ik werd 75 weet je nog – een digitale kopie van maken die opnieuw gemasterd is. Helaas is dat bij een liedje te rigoureus gedaan: Travellers stopt abrupt voor de eind fade is ingezet, een digitale stotter en dus een paar seconden kwijt. De drie albums werden door Universal opnieuw gemasterd zodat ik ze kon en mocht gebruiken. Wel met een heus contract en wel met een limiet van 75 exemplaren per plaat. Dus ben ik best wel blij en trots dat er nu een cd boxje is met mijn vier analoge albums van ooit op cd. En ja, saai, in een oplage van 75 genummerde en gesigneerde exemplaren. [nvdr: De verzamelbox is te bestellen via: https://sidomartens.nl/product/4-cd-verzamelbox/]
Sido Martens - 4cd verzamelbox - eigen beheer
Kaap’ren Varen 50 jaar
Op 14 december a.s. is het 50 jaar geleden dat Kaap’ren Varen op 29 stond in de Veronica Top 40. Een dag later (15 dus) vier ik dat samen met Gilbert Terpstra op drums, Willo de Bildt op basgitaar en Jeroen de Jong op accordeon en toetsen op het fraaie landgoed Stania State in Oenkerk. 1974 was, als we het toch over jubeljaren hebben, het jaar van de doorbraak van Fungus. De debuutelpee verscheen en werd een groot succes mede dankzij de single Kaap’ren Varen. We speelden op Pinkpop, toerden door Engeland, deden Nederpopzien en TopPop, veel festivals ook. Kortom, we struinden het hele land af in onze Ford Transit bus. Van hot naar haar, van her naar der. Ik denk dat we in ieder geval alle parochiehuizen (bestaan die nog?) in Brabant en Limburg wel hebben gezien, net als de meeste jongerencentra in den lande. Hectisch was het, mooi, spannend en uitdagend. Voor geen goud had ik het willen missen. Maar na anderhalf jaar was het voor mij klaar. Ik schreef er een boek over: Mijn jaren als zwam. 
Kaap’ren Varen werd toch een soort klassieker, een Arbeidsvitaminen monumentje. Dat jubileum wil ik niet zomaar voorbij laten gaan. We spelen met zijn viertjes op 15 december een groot aantal liedjes van die eerste elpee, die met de groene hoes. Zie het als een soort tribute aan het Fungus van toen met als bonus 25 % aan originele bandleden. We proberen er een mooie en leuke middag van te maken. Wil je ook De Ruiter, Irish Girl, Garrenkwak, the Poor Ditching Boy, Farewell to Whiskey en natuurlijk Kaap’ren Varen en nog veel meer, een keer herbeleven, meld je dan aan via:
Sido Martens