Net terug van een fijne vakantie in het zonnige zuiden van Engeland. Het plan was om naar Cornwall te trekken, maar van verschillende kanten hoorden we dat het weer daar niet al te best was. Het Exmoor National Park was een prachtig alternatief om te wandelen. Lekker weertje, niet te warm en geen regen, wat wil een mens nog meer. Vandaag vertrekken we naar Dranouter voor het jaarlijkse festival.
Het wordt voor mij de eenendertigste keer dat ik afreis naar het West-Vlaamse Heuvelland, maar het zal dit jaar voor het eerst zijn dat ik niet naar het Folkfestival in Dranouter ga.
Is dat erg?
Ja en nee, denk ik.
Ik vind het altijd jammer dat bij een gebeuren de titel folk wegvalt, zeker bij zo’n instituut als Dranouter is. Deze muziek krijgt al zo weinig aandacht, dus is het jammer dat het labeltje ‘folk’ weggemoffeld wordt, om wat voor reden dan ook.
Van de andere kant moet een festival zich blijven ontwikkelen. Dranouter wordt meer en meer een festival voor jongeren en daarom ook meer en meer een festival met muziek voor die leeftijdsgroep. De gemiddelde folkliefhebber vindt er steeds minder zijn, vertrouwde, gading. Gekoppeld aan de immer voortschrijdende schaalvergroting en het verjongen van het publiek , elementen die al een tiental jaren spelen, kan ik mij voorstellen dat er bezoekers afhaken. Steeds vaker kiezen zij voor kleinschalige festivals waar de gekende folk volop wordt geprogrammeerd en waar op een relaxte wijze van de muziek genoten kan worden. En dan is de cirkel rond. Kleine initiatieven zijn in dit geval levensvatbaar, dus kan iedereen tevreden zijn. Het heeft weinig zin om hier dramatisch over te doen. ‘Niets is voor altijd’, zong Madou zo’n dertig jaar geleden al.
Persoonlijk vind ik dat er nog altijd voldoende oog voor de ‘folk’ is binnen de programmatie van Dranouter. Vorig jaar misschien wat minder, maar 2008 was een editie met opvallend veel bekende folknamen. De Clubtent zal dit jaar frequent door mij bezocht worden. Ik ben heel benieuwd naar de verrichtingen van Carolina Chocolate Drops, Hindi Zahra, Harper (zoon van Paul) Simon en natuurlijk de Ierse klanken van Electric Céili. In de Kayam zal ik niet vaak aanwezig zijn, Anouk en dEus laat ik zonder problemen aan mij voorbij gaan, maar ik ben wel heel benieuwd naar de combinatie van Solomon Burke en Joss Stone. En natuurlijk, The Pogues. De berichten van het optreden in Amsterdam zijn veelbelovend, hoewel ik ook ergens las dat Shane McGowan nu in bezit is van een hagelwit gebit. Ook dat zal waarschijnlijk moeten wennen…
En wie weet kent Dranouter net als vorig jaar een aantal fantastische verrassingen. Ik denk dat menigeen nog met plezier terugdenkt aan de geweldige concerten van Rupa & the April Fishes en vooral het concert van die enthousiaste meiden uit Oslo, Katzenjammer. Zit zo’n verrassing er ook dit jaar in, dan rijden wij maandagmorgen in tevredenheid weer naar huis. Ik laat het u weten!
Assie