Op 16 april nam ik officieel afscheid van de Odeon De Spiegel theaters in Zwolle. Na dertig jaar is het genoeg geweest. Ik was al eens eerder, oktober 2006, gestopt, zoals je kunt lezen wanneer je mijn naam googlet, maar dat gebeurde in een boze bui. Ik heb van mijn vader altijd geleerd dat beslissingen die in kwaadheid genomen zijn, meestal niet de beste besluiten zijn. De meningsverschillen werden bijgelegd en de werkzaamheden konden weer opgepakt worden.
Nu ligt het wat anders. Het Folkfestival Zwolle is sinds de laatste editie van 2008 ter ziele en ik zie daar voorlopig geen verandering in. Binnen de schouwburg kwamen personeelswisselingen, waardoor er een andere wind door het theater ging waaien, een wind waarmee ik minder affiniteit had. De krent uit de pap, die het Folkfestival was, verdween uit mijn bezigheden in Zwolle. Wat overbleef waren een vijftal concerten op jaarbasis en daar vond ik de afgelopen jaren minder en minder bevrediging in. Gijsje van Honk, de directeur, had een mooie afscheidsspeech en een enorme bos bloemen en speciaal voor mij kwam Sido Martens optreden. “Je had natuurlijk liever Piter Wikens hier zien staan.”, grapte Sido bij aanvang. Maar dat is zeker niet het geval. “Met Schraaltroost & Liefspraak heeft Sido Martens een van zijn beste albums uit zijn carrière afgeleverd, een mijlpaal in de Nederlandstalige muziek”, schreef ik ooit op deze site en achter die uitspraak sta ik nog steeds. Sido begon zijn optreden verrassend in het Fries. Zijn uitvoeringen van De partisanen uit Cohen in ’t Frysk vind ik een van de mooiste liedjes uit het project. Sido was er helaas wegens ziekte niet bij toen dit project integraal werd uitgevoerd in De Lawei in Drachten. Ik ben een gelukkig man nu ik dit nummer alsnog live kon beluisteren. Foekje, het schrijnende lied over hardloopster Foekje Dillema, waarvan men dacht dat het een man was, is inmiddels uitgegroeid tot een topper in Sido’s repertoire, een nummer dat altijd op veel bijval bij de luisteraars mag rekenen. Na een viertal nummers is het minioptreden voorbij en kan de geplande muzikante, Vanessa Peters uit Austin, Texas, aan de slag. Ook zij gaf die avond een mooi optreden, maar voor mij blijft Sido toch de topper van de avond.
De al eerder genoemde Piter Wilkens zag ik overigens twee weken later op Koninginnedag. Gerda was namelijk over uit Canada. Als zij terug is in Friesland, belt ze meestal even op om even bij te praten, maar vaak ook om samen een concert te bezoeken. In Canada was ze uitgebreid betrokken bij de tournee die Piter Wilkens daar niet zo lang geleden heeft gedaan. Het leek haar leuk om hem weer eens te zien. Tevens kon ze Gurbe Douwstra eens live bezig zien. Hem kende ze alleen van cd. Samen met Jeanette, mijn vrouw, togen we dus naar het Friese Langweer, alwaar de twee troubadours gezamenlijk zouden optreden in Het Wapen van Langweer. Rond een uur of negen pakte Piter de gitaar en ging van start voor een behoorlijk gevulde kroeg. Het eerste nummer kwam hard aan. It paad werom had ik voor het laatst gehoord tijdens de begrafenis van mijn broer, zo’n twee maand geleden. Ik kijk even om naar Jeanette, ook zij moet zichtbaar even slikken. Even komt alles weer terug… Piter gaat echter door en speelt een dik uur lang zijn repertoire. Dat de man populair is in Friesland, mag duidelijk zijn. Jong en oud zingen bijna al zijn liedjes mee. Hij weet goed te participeren met het publiek, een kwinkslag hier, een complimentje daar. Zelf een gebroken snaar brengt hem niet van zijn stuk. Het mag duidelijk zijn, hier is een professioneel artiest aan het werk.
Gurbe Douwstra heeft het in de tweede set wat moeilijker. Dit is niet zijn publiek. Zijn nummers zijn lang niet zo bekend als die van Piter, al brult het hele café natuurlijk wel zijn Cliffs of Moher massaal mee. Niet van niets staat dit nummer al enkele jaren aan de top van de Friestalige top 100. Normaal doet hij zulke kroegoptredens niet, maar “spylje mei Piter is altyd geweldich”. Hij heeft er de rook en het late tijdstip graag voorover, zo vertelde hij in de pauze.
Na de pauze snap ik wat Gurbe bedoelt. Opeens staat daar een duo dat zo hecht is als een huis. Niet eens zozeer op het muzikale vlak, beide muzikanten laten wat steekjes vallen, maar het is het pure speelplezier wat van de twee mannen straalt. Wat ze ook spelen, Gurbe’s hit Lit jim gean Friezen of Piters Knoopkes, de hele tent brult mee. Dat geldt ook voor de Friese volksliedjes die men hier vroeger op school leerde. Het blijkt dat jong en oud deze liedjes nog kent.
Rond een uur of een gaan we moe en voldaan weer huiswaarts., maar wel met een zere strot en stinkende kleren. Het rookverbod is helaas nog steeds een lachertje en ik weet nu weer waarom ik zo’n hekel aan kroegoptredens heb.
Gerookt werd er gelukkig niet in De Kleine Komedie in Amsterdam waar op 4 mei JW Roy zijn nieuwe cd presenteerde. We wisten met z’n allen nog niet wat er een kwartiertje eerder een eindje verderop in de stad was gebeurd toen het concert om kwart over acht startte. Ik heb getwijfeld om dit concert te bezoeken, want vanwege een acute oorontsteking zat m’n rechteroor potdicht. En zoals ik al vreesde, had dit nogal invloed op mijn muziekbeleving. Het leek wel of de boxen in watten waren verpakt, zo dof en vervreemd klonk het allemaal. Het leek wel alsof de band achterin een lange tunnel aan het spelen was. Jammer, want JW Roy was goed op dreef. Gelukkig kon ik hem dit keer wel goed verstaan. Dat was de laatste keer, Folkwoods 2008, wel anders. Naast het feit dat Jan Willem Roy mooie liedjes schrijft, heeft hij er ook mooie verhalen bij. En laten we eerlijker zijn, elk mooi lied verdient toch minstens net zo’n mooi verhaal. En die verhalen kon ik goed horen in De Kleine Komedie. Het verhaal over zijn zwijgzame zoontje, de eenzame vrouw op de Mont Ventoux, het herkenbare verhaal rond z’n dochter, de perikelen met Guus Meeuwis en Jan Willem Rozenboom in Knokke en de reactie van zijn moeder toen Jan Willem op z’n veertiende zeker wist dat hij muzikant wilde worden.
De verhalen kon ik goed horen en van de verhalen kon ik ook goed genieten. Voor de muziek zet ik de nieuwe cd Weet het zeker maar op, want sinds vanmorgen is de oorontsteking weer verleden tijd.
Assie