Ook dacht ik even aan Wende Snijders die na haar concert in Zwolle direct vertrok om op Noorderslag te spelen. Later die avond zag ik haar op televisie. Ze had Groningen dus gehaald.
Battlefield Band - Anthem For The Common Man
The snows of France and Holland is een liedje geschreven door Brian McNeill in de tijd dat hij nog lid was van de Schotse Battlefield Band. Het liedje is te vinden op het album Anthem for the common man uit 1984. Het is geschreven na een desastreus verlopen tour door West-Europa met veel sneeuw, autopech en ziektes onderweg. Waarschijnlijk wordt de winter van 1979 of 1981 bedoeld, want dat waren de winters waarin we nogal wat sneeuw te verstouwen kregen. De achterliggende gedachte van het lied is het eenzame muzikantenbestaan met de eeuwige afwezigheid van huis. Een mooi lied, gespeeld door een Battlefield Band in een van de beste samenstellingen, namelijk met Alan Reid, Brian McNeill, Dougie Pincock en Alistair Russell. Brian McNeill vond het zelf blijkbaar ook een uitzonderlijk lied, want hij nam het jaren later nog eens op, namelijk op het album Horses for Courses met Tom McDonagh (ex-Oisin) uit 1994.
Ook de Folk Survivalclub grossiert in mooie liedjes. Ad van Meurs was verkouden en zong niet veel. Geeft natuurlijk niks wanneer je twee kanjers van zangeressen naast je hebt staan. Gitaarspelen kon hij als de beste, zoals hij o.a. liet horen in het instrumentale Anji. Veel eigen nummers van het album Break of dawn, zowaar een Carter Family-song en een enkel NO blues-stuk. Marjan Cornille verraste met een prachtige uitvoering van A case of you, mijns inziens een van de mooiste nummers van Joni Mitchell. Uitzonderlijk waren de reacties van het Zwolse publiek. Zelden kreeg ik van bezoekers zoveel complimenten voor de keuze van dit concert. Zwolle had genoten van de Folk Survivalclub.
Op zondag stond het concert van de Welshe groep Fernhill in De Fookhook in Sevenum op het programma. Eerlijk gezegd zag ik het duister in gezien de ervaringen van de vorige avond, maar het bleek dat de snelweg zondagmorgen weer helemaal sneeuwvrij was.
Fernhill is een apart verhaal. De groep timmert nauwelijks aan de weg, is niet erg productief met het maken van CD's, maar heeft wel een behoorlijke schare fans opgebouwd. De Fookhook in Sevenum was dan ook goed gevuld, toen de groep rond half vijf het podium betrad. De unieke combinatie van de ingetogen arrangementen van gitarist/fluitist Ceri Rhys Matthews, het gedempte trompetgeluid van Tomos Williams, aangevuld met de meanderende vioolklanken van Christine Cooper en natuurlijk die geweldige stem van Julie Murphy maakt het geluid van Fernhill uniek. Op een gegeven moment komt de muziek in een soort van bedwelmende cadans waarin je als luisteraar jezelf totaal kunt verliezen.
Veel folkgroepen roemden al het geluid in de Fookhook. Qua geluid kun je als luisteraar dan ook nergens beter zijn dan in Sevenum. Verantwoordelijk voor dat geluid is geluidstechnicus Niels Koster, die samen met zijn vader Pieter Koster zorg draagt voor de techniek. Fernhill was geen uitzondering en genoot van het goede geluid op het podium. Zangeres Julie Murphy vergat het laatste couplet van een van de liederen omdat ze verrukt stond te luisteren naar een solo van trompettist Tomos Williams. Een prachtig concert, de lange reis naar Limburg helemaal waard.
Ik verwacht rond tien uur thuis te zijn, maar de auto denkt daar anders over. Dertig kilometer voor de eindstreep is het gebeurd. Een defecte bobine, concludeert de hulpdienst. De wagen moet weggesleept worden, ik moet terug naar Zwolle voor een leenauto. Pas tegen twaalven rijd ik Blankenham binnen, waar de sneeuwresten al aardig verdwenen zijn. Maar onwillekeurig denk ik weer aan dat liedje, The snows of France and Holland...
Assie
PS: Op het moment dat ik zit te typen, hoor ik het bericht op de radio dat Kate McGarrigle is overleden. Ik ben er even stil van. Van het duo Kate & Anna McGarrigle heb ik alle platen, op lp en cd. Het debuutalbum uit 1975 heb ik op mijn studentenkamer grijs gedraaid.
Kate & Anna McGarrigle - Kate & Anna McGarrigle
Ik was blij dat het album in de jaren '90 op cd uitkwam, want ik was nog lang niet uitgeluisterd. De bekendste liedjes waren van de hand van zus Anna (Complainte pour Ste-Catherine en Heart like a Wheel), maar het openingsnummer Kiss and say goodbye van Kate hakte er behoorlijk in. De tekst over deze ‘one night affair' is direct en laat niets aan duidelijkheid te wensen. Een van de sterkste nummers van de plaat. Het debuutalbum hebben de Canadese zussen naar mijn idee nooit overtroffen, maar op elk album staan toch wel een paar verrukkelijke pareltjes met die karakteristieke samenzang. En juist deze unieke samenzang zullen we nu moeten missen.
