Was dit niet de plaats waar ooit de leden van de legendarische groep CCC Inc. hun commune had? Ik heb me laten vertellen dat oud-CCC-er Ernst Jansz daar nog steeds woont. Veel herinneringen kwamen bij mij boven.
Vorig jaar hoorde ik CCC Inc. op de radio tijdens het live-concert rond ‘50 jaar Nederpop live'. Volgens Stan Rijven in Trouw "deinde een volle Heineken Musichall mee op de tonen van Nederwiet. De teksten gingen van mond tot mond, de verbroedering was even compleet. Hiermee bracht CCC Inc. (halverwege een vier uur durende marathon van ruim dertig acts) eindelijk sfeer in de zaal".
Op de radio in de huiskamer stelde het concert minder voor. Het grootste deel van de uitzending ging inderdaad op aan een (veel te) lange versie van Nederwiet, zeker niet het beste liedje van Doe Maar. Met reggae had CCC Inc. in de jaren '70 niet veel van doen. Die muziek paste meer bij de Slumberlandband en vooral de Rumbones, groepen waarin Ernst Jansz en Joost Belinfante speelden nadat CCC Inc. in 1974 uit elkaar was gevallen. In de Rumbones speelde ook ene Henny Vrienten en vanuit die groep ontstond in 1978 Doe Maar, maar dat terzijde. Ik had het over CCC Inc. En die groep heeft nog steeds een speciaal plekje in mijn hart.
Het was juni 1970 en ik wilde graag naar Rotterdam om daar in het Kralingse Bos een heel weekend lang op het Holland Popfestival van muziek te genieten.
Het was aan het begin van de vakantie, Nederland kende nog geen vakantiespreiding, en ik was op het nippertje overgegaan, dit maal van de derde naar de vierde klas van de middelbare school. Een uitstekende prestatie vond ik zelf, dus tijd voor een feestje. Mijn ouders staken helaas een stokje voor mijn feestelijke plannen. Ze waardeerden de prestatie wat minder en vonden het helemaal niks dat hun vijftienjarige jongste zoon een weekend lang op een popfestival zou omspoken. De verhalen over naaktloperij en hasjiesj roken waren het festival al vooruit gesneld, de film Woodstock had het begrip popfestival bij de oudere generatie helaas geen goed gedaan.
Gezagsgetrouw als ik toen was, bleef ik thuis zitten kniezen, treurend dat ik een aantal ‘legendarische' concerten zou missen. Het Holland Popfestival had een affiche wat zijn weerga in Nederland niet kende. In een weekend speelden in Rotterdam wereldtoppers als Pink Floyd, Santana, Byrds, Soft Machine, Jefferson Airplane, maar ook ‘subtoppers' als Caravan, The Flock, Renaissance, Fairport Convention, Fotheringay en als enige Nederlandse groep op het hoofdpodium, CCC Inc, maar die kende ik toen nog niet.
Een maand later werd in het Friese Rijs het allereerste ‘Gaasterland Popfestival' gehouden, een popfestival met heel aardige Nederlandse bands, zoals Brainbox, Focus, Livin' Blues, September en het nog steeds onbekende CCC Inc. Dat was mooi in de buurt en mijn ouders maakten dit keer weinig bezwaar.
Het weer was niet best die dag, veel regen, toen we op het brommertje naar Rijs tuften. Ik moest achterop, bij wie weet ik niet meer, want ik was nog geen zestien. De organisatie hoopte op zo'n 3000 bezoekers, maar vanwege het slechte weer bleef de kaartverkoop op een magere 1300 steken. Naaktlopers werden niet gesignaleerd, daar was het natuurlijk veel te koud voor. Er zal zonder twijfel hasjiesj gerookt zijn, maar daar had ik op dat moment weinig oog en neus voor. Livin' Blues liet verstek gaan, de Haagse bluesband durfde met die regen niet op een openluchtfestival te spelen. Ondanks de regen en de modder werd het een happening om nooit te vergeten. CCC Inc. stal die avond de show voor het publiek dat toen nog uit ruim vijfhonderd man bestond. "Green green, happy home!!", brulde het publiek het laatste nummer, hun eerste single, massaal mee en men danste en klapte massaal op de vrolijke ritmes van de band. Zelfs de regen was onder de indruk en hield er even mee op.
Voor mij was het voor het eerst dat ik een groep met zo'n uitgebreid instrumentarium van akoestische en elektrische instrumenten live hoorde spelen en dat maakte een geweldige indruk. Ik kende wel The Band en ook de muziek van The Flying Burrito Brothers was mij bekend, maar de mix van country, folk, blue-grass en blues zoals CCC die toen bracht, was voor mij heel bijzonder. Het feit dat dit stel Amsterdamse studenten met vrouwen, vriendinnen, honden en katten samen in een echte commune op een boerderij in de Brabantse Peel woonde sprak in die tijd natuurlijk helemaal tot de verbeelding.
CCC Inc - To Our Grandchildren
Begin 1971 kwam de eerste elpee To our grandchildren uit en ik zal nooit de opwinding vergeten toen opzwepende vioolklanken en razendsnel banjogetokkel uit de plastic boxen van mijn eerste stereo-pickupje schalden. Het openingsnummer Little Maggie was meteen raak. Wat een sound, wat een band!! De tekst van het tweede nummer kreeg in die tijd onze bijval: "I don't care what the old man says, as long as I get his daughter". Achteraf een tekst van likmevestje natuurlijk, maar toen vonden we dat heel wat. Live-favorieten als On a junction (compleet met koor van vrouwen en vriendinnen) en vooral Midnight special hadden een plaatsje op het album gekregen. Het mooiste nummer op de plaat vond ik echter de eigen geschreven ballade The visitor dat met hoge falsetstemmen van Ernst Jansz en Joost Belinfante werd gezongen, begeleid door de eenzaam tokkelende banjo van Jaap van Beusekom. De elpee was een hit en CCC Inc. een tijdlang wereldberoemd in Zuidwest-Friesland. De groep speelde verschillende malen voor een uitzinnig publiek in het dorpshuis van Bakhuizen wat taferelen opleverde die we later eigenlijk alleen maar kennen van concerten van Normaal. Zelfs de groepsleden noemden deze concerten later memorabel. Ik herinner me vooral de ijskoude nachtelijke terugtochten naar huis, wanneer je nat van zweet en bier op de brommer stapte. Als remedie hadden we dan een zakflaconnetje Beerenburg mee, maar dit drankje was na zo'n tien kilometer vaak al op. Er resteerden minstens nog twintig lange kilometers... (ps: Het was nog voor de alcoholwet van 1972, in de tijd dat Nederland nog nauwelijks drankcontroles kende).
Om verschillende redenen kocht ik de albums Watching the evening sun (eind 1971) en Castle in Spain (1973) niet. Het hippiedom uit de jaren '60 raakte wat uit beeld, de commune in De Peel vertoonde scheuren en met de voortdurende personeelswisselingen van drummers en bassisten was het succes van de band wat weggeëbd. De voornaamste reden was echter het feit dat ik ondertussen druk doende was andere artiesten te ontdekken. Artiesten die ik waarschijnlijk nooit ontdekt zou hebben, als CCC Inc op die regenachtige dag in 1970 niet mijn weg had gekruist.
Toen de groep in 1974 aankondigde om te stoppen, was dat geen schok. Wel reden om naar het afscheidsconcert in de Leeuwarder Harmonie te gaan. Veel herinner ik me er niet van. De ellenlange mondharmonica-intro van Midnight special en het irritante geflikker van een stroboscoop tijdens dat nummer zijn me het best bijgebleven. Sikke Doele bezocht het concert voor de Leeuwarder Courant en schreef in de krant over "een rommelig geheel wat behoorlijk uit de hand liep zodat er van muziek maken soms maar weinig sprake meer was". Het zal zo geweest zijn. Het laatste officiële optreden vond plaats op 11 mei 1974 in het Amsterdamse Paradiso. De opnamen voor de laatste live-elpee: CCC Forever werden pas maanden na de afscheidstournee gemaakt in het Shaffy-theater en, laten we eerlijk zijn, een beste plaat was dat niet.
In de loop der jaren kwamen de heren Joost Belinfante, Jaap van Beusekom, Ernst Jansz, Jan Kloos en Huib Schreurs verschillende keren weer bijeen voor reünieconcerten, zoals ergens in de beginjaren '80 in het jongerencentrum Hippo in Leeuwarden. Gezellige bijeenkomsten waren het zeker, maar ook wel wat vrijblijvend en rommelig.
Er werd nog een elpee Van Beusekom (1984) en twee cd's Speed & Intensity (1990) en Jan (2001) uitgebracht. De eerste cd bevat opnamen die tijdens verschillende reünies zijn gemaakt en een deel van de opnamen van het afscheidsconcert uit 1974, terwijl het laatste album is opgedragen aan de in 1998 overleden gitarist Jan Kloos.
CCC Inc - 1967 - 2007
In 2007 bestond CCC.Inc. veertig jaar en bracht de groep een box uit met verzameld werk: CCC Inc: 1967-2007. De box bevat 1 dvd en 11 cd's met door Ernst Jansz geremasterde versies van alle elpees en cd's, aangevuld met onuitgebracht werk uit de periode 1967-2007, waaronder registraties van live-opnamen en de allereerste opnamen uit 1967 voor de VPRO-radio. Op de bijgesloten dvd staat de film van Flip Jansen uit 1972 over de hippie commune waarin CCC Inc. toen leefde. Een fotoboek met materiaal van kunstenares Molly Mackenzie, de toenmalige vriendin van Ernst Jansz die de band veelvuldig fotografeerde tussen 1967 en 1974, maakt de box compleet.
De groep treedt tegenwoordig nog regelmatig op, waarbij ex-Doe Maar gitarist Jan Hendriks de overleden Jan Kloos vervangt. Op YouTube zijn verschillende opnamen van de groep te beluisteren. Het heilige vuur is allang verdwenen, maar aan enthousiasme en speelplezier ontbreekt het de heren op leeftijd nog steeds niet, zo leren de beelden.
Gaasterland heeft nooit meer een popfestival gekend, maar het optreden van CCC Inc daar heeft mijn muzikale ontdekkingstocht in de jaren '70 mede bepaald. Ik weet niet of ik nog eens een concert van de band zal bezoeken. Het afscheidsconcert in 1974 en één reünieconcert in de jaren ‘80 lijken mij voldoende. De cd-box schaf ik ook niet aan. De dubbel-cd met de eerste twee albums To our grandchildren / Watching the evening sun uit 1994 en de prachtige herinneringen aan de optredens in het Friese Gaasterland volstaan.
Assie