Ik vond dat deze sportcoryfee het programma vol verve presenteerde, enthousiast en ter zake kundig. Nu weet ik dat niet iedereen zo gecharmeerd is van de verschijning Smeets. Half sportminded Nederland vindt de man zelfs helemaal niks. Aangezien ik me niet zo in sport verdiep, en eigenlijk alleen de schaatswedstrijden volg die hij vol enthousiasme presenteert en elk jaar een klein beetje de Tour, kan ik me niet erg vinden in dat oordeel. Maar ja, van sport heb ik ook niet veel verstand...
Onlangs zag ik Mart Smeets echter op televisie bij de vervangers van Pauw & Witteman, die heren van de EO. Hij kwam daar vertellen over zijn nieuwste boek, over de laatste Nederlandse gele trui, die, geloof ik, dateert uit 1989. In die uitzending kwam hij mij wat nurks over, hij zei niet veel en gaf de indruk dat hij liever ergens anders was. Ja, zegt dan half Nederland, zie je wel hoe arrogant de man is? Toevallig las ik een oude column van hem waarin hij beschreef hoe een deel van de schaatsliefhebbers hem bejegende tijdens schaatswedstrijden in binnen- en buitenland. Smeets moet dan het nodige verbale geweld incasseren. Al was de helft van het geschrevene maar waar, dan nog lusten de honden er eigenlijk geen brood van, dus die bruuske houding tegenover de gemiddelde Nederlandse sportliefhebber kan ik wel plaatsen.
Toch houd ik van die man, niet zozeer om die sportevenementen, maar om zijn liefde voor muziek. Ik werd jaren geleden op de man geattendeerd, doordat ik een column van hem in de VARA-gids las. Daarin verklaarde hij op aandoenlijke wijze zijn liefde voor de duetten van Gram Parsons & Emmylou Harris.
Terug naar Mart Smeets. Jammer dat zijn radioprogramma, For the record, zo laat is, vrijdagavond of liever gezegd zaterdagmorgen om één uur. Gelukkig hebben we dan op Radio 2 al de nodige leuke programma's gehad, want ook Legendarisch Live en American Connection zijn niet te versmaden. Het lijkt erop dat Radio 2 haar kwaliteitsprogramma's het liefst centreert op de late vrijdagavond. Kunnen we de rest van de week andere dingen doen.
Vaak luister ik For the record in de auto, na afloop van een of ander concert. Het is moeilijk om uitzendingen te herinneren, maar een paar weet ik nog wel.
Of die keer, nog niet zo lang geleden, dat Smeets de klassieker House of the rising sun aankondigde, niet in de standaarduitvoering van The Animals, maar in een prachtige weemoedige versie van Miriam Makeba.
Natuurlijk, ik weet dat samensteller Leo Blokhuis wat betreft de programmering alles in de melk te brokkelen heeft, maar toch wil ik graag de illusie houden dat Mart Smeets de touwtjes zelf in handen heeft en ons deelgenoot laat maken van zijn muzikale smaak.
De man lijkt me aardig. Om zijn liefde voor muziek.
Assie