GUO wordt gerund door Jos Creusen en Anneke Dam. Dit seizoen is het laatste in 't Boerderijtje. Met ingang van het seizoen 2009-2010 verhuist GUO naar De Bogert in Moergestel, de plaats waar het voor Jos zo'n dertig jaar geleden ook allemaal begon.
Ik ontmoet Jos en Anneke net als ze in de auto stappen. Rond een uur of vijf komen we aan bij 't Boerderijtje, waar in het gezellige cafégedeelte een twintigtal cafébezoekers gezellig bij elkaar zitten.
Het café is nog vol in bedrijf. Ook is een handvol GUO-vrijwilligers aanwezig voor de nodige hand- en spandiensten. Dat is nodig ook, want 't Boerderijtje oogt allesbehalve als een muziekpodium. Anneke vertelt dan ook dat de hele ruimte veranderd moet worden, alle tafels gaan eruit. Stoelen moeten uit de opslag gehaald worden. Er moet een podium komen, de (eigen) geluidsinstallatie moet uitgeladen en opgebouwd worden. Een paar vrijwilligers houdt zich bezig met het buffet dat om zes uur zal worden geserveerd aan vrijwilligers, muzikanten en, in mijn geval, gasten. Malinky is 's middags al gearriveerd en heeft zich even teruggetrokken in de B&B en wordt rond zes uur weer op de locatie verwacht. Om maar niet in de weg te lopen ben ik maar mee gaan helpen met tafels en stoelen sjouwen. Anneke vertelt desgevraagd dat dit bij elk concert zo gaat. Het vervelende is echter dat de boel na afloop van het concert natuurlijk ook weer opgeruimd moet worden. Het is dan geen uitzondering dat het stel zondagavond pas tegen tweeën het bed in rolt, terwijl er maandagmorgen weer gewoon gewerkt moet worden... Tegen zessen verlaten de meeste bezoekers het pand en hebben de mensen van GUO de zaak voor zichzelf. Het is te zien dat de vrijwilligers al eerder met dit bijltje hebben gehakt, want de ombouw van de zaal verloopt soepeltjes. Binnen no time is het podium gebouwd en staan een dikke honderd stoelen klaar voor de bezoekers van het concert.
Malinky is inmiddels ook gearriveerd en doet zich te goed aan het buffet. De band is sinds het vorige bezoek aan Nederland op twee plaatsen veranderd. Snarenman Ewan MacPherson is vervangen door Dave Wood en violist Mike Vass heeft de plaats ingenomen van Jon Bews. Malinky is toch wat anders dan de doorsnee groepen uit het Keltische circuit doordat de band de luxe heeft van drie goede zangers. Naast zangeres Fiona Hunter zijn ook gitarist Steve Byrne en bodhranspeler Mark Dunlop uitstekende zangers. Zo kan het gebeuren dat in de eerste set slechts een instrumentaal stuk ten gehore werd gebracht. Tijdens de soundcheck druppelt het publiek 't Boerderijtje binnen, al met al kan Jos Creusen om half negen een kleine honderd man verwelkomen. Malinky heeft pech in Oisterwijk. Na een probleemloze soundcheck laat aan het begin van het optreden de techniek de band in de steek en moeten er allerlei technische omzettingen gepleegd worden voordat de groep kan starten. Dat lukte, maar een irritante kraak bleef van tijd tot tijd het geluid teisteren. Niet zo fijn voor de concentratie van de groepsleden.
Of dit probleem in de pauze is opgelost, weet ik niet. Rond tien uur is het tijd om weer naar het noorden af te reizen. Dat Malinky in de smaak valt bij het publiek is merkbaar aan de goede verkoop van de nieuwe cd: Flower & Iron. Malinky treedt deze week nog op verschillende plaatsen op in ons land. Voor de details kun je terecht op www.malinky.com.
Tijdens de terugreis dacht ik o.a. aan John Martyn, de Engelse zanger-gitarist die vorig week op 60-jarige leeftijd overleed. Natuurlijk veel te jong, maar gezien zijn levensstijl niet helemaal onverwacht. Ik schrok vooral van de foto bij het Folkforum-artikel. Niets dat herinnert aan de knappe jongeman met de donkere krullen die je met doordringende ogen aanstaart op de hoes van het album Bless the weather uit 1971.
John Martyn - Bless The Weather
Toch doodzonde dat het leven van zo'n getalenteerd persoon op zo'n mistroostige wijze moet eindigen. Ik was overigens geen fan van het eerste uur, kende de man alleen van naam toen ik ergens in de beginjaren '70 zijn klassieker Solid air kocht. Het waren voornamelijk de begeleiders die me op het eerste gezicht aanspraken, namelijk een fiks aantal Fairport-leden. Het album sprak me in eerste instantie niet aan, ik zat zeker nog te vast in het Fairport-stramien, maar in de loop der jaren ben ik hem gaan koesteren, hoewel ik uit Martyn's beginperiode het album Bless the weather persoonlijk nog beter vind.
In de auto draai ik een cd die ik onlangs van een kennis kreeg. Nashville van Solomon Burke uit 2006. Een eigenaardig album. Ik ken Solomon Burke niet zo goed. Ik heb hem wel eens zien optreden op Pinkpop, vanuit een luie stoel en het nummer samen met De Dijk op het album Brussel vond ik ook de moeite waard.
Solomon Burke - Nashville
De gruizelige stem van deze gewichtige blueszanger associeer ik niet snel met country & western, maar onder leiding van producer en muzikant Buddy Miller flikt Burke het toch. Mooi album, vooral de dueten met Emmylou Harris, Patty Loveless en Patty Griffin beklijven. In Vicious circle is de begeleiding op het randje van de Nashville-kitsch, maar in andere nummers weet Miller een lekker Americana-geluid neer te zetten, zoals in Does my ring burn your finger. Een verrassend album, lekker om mee naar huis te rijden...
Assie