Mijn belofte aan Gerard van Maasakkers heb ik ingelost. Vorige week ben ik naar het concert in het kader van zijn jubileumtour in theater Het Voorhuys in Emmeloord geweest. Het eerste wat opviel was de matig gevulde zaal. "Toch meer dan de vorige keer dat hij in Emmeloord was. De belangstelling is groeiende'', stelde de directeur desgevraagd. Het is duidelijk dat de populariteit van Gerard in het noorden toeneemt, maar nog steeds in schril contrast staat met het enthousiasme waarmee hij in het zuiden ontvangen wordt. Gerard heeft boven de grote rivieren nog een lange weg te gaan. Het doet mij een beetje denken aan het verhaal van Bruce Springsteen die in de jaren '70 de Verenigde Staten stad voor stad moest veroveren met zijn energieke liveshows. Die energie heeft Gerard zeker ook, want enthousiast als altijd begon hij aan zijn voorstelling in Emmeloord. De bezoekers in Emmeloord heeft hij in ieder geval voor zich gewonnen. Lofuitingen voor Van Maasakkers én zijn Vaste Mannen waren na afloop alom te beluisteren. Waarschijnlijk zal de zaal de volgende keer weer voller zijn...
Het was fijn om de nummers van Anders nu weer eens door Gerard zelf vertolkt te horen. Hoe mooi Claudia de Breij (Benny) en Izaline Calister (De lucht zit nog vol dagen) zijn liederen vertolken, ik blijf van de versies van Gerard houden. Een jubileum-toer kan niet zonder ‘oudjes' en Gerard deed er een paar hele mooie. Natuurlijk Cis Verdonk en Gaode mee, maar ook een a capella versie van As ge komt. "Prachtig!', riep een bezoeker in de zaal terecht. Gerard besloot alleen op gitaar met 't Is avond op intieme wijze dit prachtige concert, waarin de liedjes over zijn vader (Dragen) en moeder (Een liedje voor altijd) ontroerden en de Vaste Mannen losgingen in een sprankelende De lucht zit nog vol dagen en een swingende 't kumt zoals 't kumt. Ik denk dat ik ook maar naar Leeuwarden en Drachten ga, want het moet toch ook boven de rivieren gaan lukken met Gerard van Maasakkers?
Gerard van Maasakkers - Jubileum
Dit weekend viel het nieuwe album Jubileum in de bus, vorig jaar juni opgenomen in muziekcentrum Frits Philips in Eindhoven. Hiermee kunnen we mooi even nagenieten van het concert in Emmeloord. De cd kent een prima geluid, kunnen we constateren. De zang die in Emmeloord niet altijd goed doorkwam, is op de cd uitstekend te verstaan. De sympathieke bindteksten ontbreken, maar misschien zijn die wel toegevoegd op de dvd, die heb ik nog niet bekeken. Op de dvd is ook de documentaire over Gerard van Maasakkers te bekijken, welke in december door alle regionale omroepen werd uitgezonden. Een groot deel van die documentaire staat in het teken van het bloemencorso van Valkenswaard, dat afgelopen jaar de liedjes van Gerard dit jaar als bindend thema had. Mooie creaties en bij tijd en wijle een ontroerde Gerard, kan ik me nog herinneren van de tv.
Een paar weken geleden was ik in de Doelen in Rotterdam bij het goedbezochte concert van de Franse zanger-gitarist Gabriel Yacoub. Met bijna vijfhonderd bezoekers was de Jurriaanse zaal goed bezet. Drie jaar geleden was hij daar ook. Toen kwam hij ziek en in zak en as aan, nadat een paar dagen eerder zijn huis tot de grond afbrandde. Zelfs zijn stem begaf het toen halverwege de tweede set. Nu was hij weer terug als vanouds: vol humor en enthousiasme. Hij werd begeleid door zijn vaste begeleiders, ster-draailierspeler Gilles Chabenat en pianist-bassist Yannick Hardouin. Het meest opvallende nummer deed Yacoub echter alleen: Il aurait dû, te vinden op het nieuwe album De la nature des choses. In deze aanklacht tegen de regering Bush begeleidde Gabriel zichzelf op de vijfsnarige banjo. Kijk even hier. Voor mij was dit concert van Gabriel Yacoub iets speciaals want de Doelen had mij gevraagd om een inleiding te geven vooraf aan dit concert. Dat wilde ik best doen, maar zo'n inleiding schud je niet zomaar uit de mouw. Een aardig deel van de kerstvakantie heb ik besteed aan de voorbereiding en dan lag, tot verzuchting van mijn huisgenoten, de huiskamer weer bezaaid met cd's, elpees en (een hoop) muziektijdschriften. De inleiding vorderde gestaag, maar een tijdrovende, maar leuke bijkomstigheid was het doorbladeren van de oude Janviolen, Gandalfen en Bourdonskes op zoek naar informatie. Natuurlijk valt dan je blik ook op andere artikelen en foto's. Leuk om al die jonge koppies weer eens te zien! Interessant om de interviews nog eens te lezen terwijl je eigenlijk al een blik in de toekomst kunt werpen. Het werd enkele avonden toch wel erg laat...
Hoe dan ook, de inleiding was op tijd klaar. Geluidsfragmenten uitgezocht en na precies tweeëndertig minuten was ik klaar. Keurig aan het tijdschema gehouden... Diverse bezoekers schoten me in de pauze en na afloop van het concert aan om te zeggen dat ze het een mooie inleiding vonden, dus kan ik tevreden terugkijken op mijn debuut als inleider. Of het een vervolg krijgt, is nog niet bekend. Het interview na afloop op de rode sofa vond ik wat minder. Aangezien Gabriel veel vertelde tijdens zijn concert met veel werk van zijn laatste cd De la nature des choses, had ik mijn kruid al redelijk verschoten voor het interview was begonnen en bleven de minst interessante vragen over. Over een ding was hij heel duidelijk: er komt nooit een Malicorne-reünie. Hoewel hij nog altijd trots is op de band, is Gabriel tegenwoordig niet meer echt geïnteresseerd in de traditionele dingen die hij met Malicorne deed.
Sarah McQuaid deed goede zaken in het eerste weekend van dit jaar. In Zwolle stond ze eigenlijk geboekt in het kleine Papenstraattheater, maar er kwamen maar liefst zo'n tweehonderdvijftig bezoekers opdagen, zodat uitgeweken moest worden naar de grootste zaal in het Odeon-complex. Zij sloeg zich er dapper doorheen, maar eigenlijk was de zaal een maatje te groot voor haar. Juist in een kleinere, intieme setting zoals de volgende dag in De Fookhook in Sevenum komt Sarah helemaal tot haar recht. Het mooiste liedje bewaarde ze in Sevenum tot de toegift. Mr Bojangles is een prachtig nummer dat in 1968 werd geschreven door Jerry Jeff Walker, een Amerikaanse countryzanger. Mr.Bojangles is zijn meest bekende en meest gecoverde lied. Grootheden als Sammy Davis jr en The Nitty Gritty Dirt Band hadden er grote hits mee. Ook grote namen als Whitney Houston, Frank Sinatra, Neil Diamond en Bob Dylan namen ooit een versie van dit nummer op.
Er was nogal wat onduidelijkheid wie deze Mr. Bojangles eigenlijk was. Het liedje ging in ieder geval niet over de toen bekende tapdanser Bill ‘Bojangles" Robinson of de bluesmuzikant Babe Stovall uit New Orleans. Volgens Jerry Jeff Walker lag het veel eenvoudiger. In 1965 werd hij eens opgepakt wegens dronkenschap. Een medearrestant vertelde hem zijn levensverhaal. Aangezien dit niet een erg positief verhaal was, ging de man aan het eind een potje tapdansen om de zinnen te verzetten. De plaatselijke politie, die de arrestanten snel wilde identificeren, gaf hem daarom de volgende dag de bijnaam ‘Mr Bojangles' naar, inderdaad, Bill ‘Bojangles' Robinson.
Nitty Gritty Dirt Band - Uncle Charlie And His Dog Teddy
Hoewel heel wat grootheden het nummer opnamen, vind ik de uitvoering van de Nitty Gritty Dirt Band uit 1970 nog steeds de allermooiste. Op deze samensmelting van huppelende gitaar en mandoline, weemoedige accordeon én de glasheldere stem van Jeff Hanna ben ik na al die jaren nog steeds niet op uitgeluisterd (zie hier). Het nummer is te vinden op het album Uncle Charlie and his dog Teddy, het vijfde album van de band die zijn bakermat in Los Angeles heeft, maar zich later in Aspen, Colorado vestigde. In het prille begin is zelfs ene Jackson Browne nog een tijdje lid van de band. Op Uncle Charlie uit 1970 neemt de Nitty Gritty Dirt Band naast covers van aankomende singer-songwriters als Michael Nesmith, Kenny Loggins, Randy Newman en voorgenoemde Jerry Jeff Walker een aantal sprankelende Amerikaanse folk- en bluegrass standards op. Met dit album maakt de Nitty Gritty Dirt Band een van de beste country-rockalbums ooit. "Zelden werd een dergelijke smaakvolle selectie van zoveel van elkaar verschillend materiaal op zo'n perfecte en vitale manier gespeeld", stelde Geert Henderickx terecht in een recensie in Muziekkrant Oor. Hoewel de betekenis van liedjes en albums in de loop der jaren verandert, soms zelfs helemaal kan verdwijnen, is dit album na negenendertig jaar voor mij nog steeds hét standaardalbum van de countryrock. The Nitty Gritty Dirt Band maakte na Uncle Charlie nog zeker vijfentwintig albums en had zelfs met Linda Ronstadt in 1980 een hit in Nederland met An American dream, maar bereikte nooit meer het creatieve en muzikale niveau van dit vijfde album.
Om even terug te komen op Sarah McQuaid. Zij moest het in Sevenum doen met zo'n zestig bezoekers. Dat viel met name organisator Piet Snellen wat tegen. Een van de redenen voor deze geringe opkomst kan zijn dat tegelijkertijd bij Cambrinus op vijf kilometer in het naburige Horst ook een concert plaatst vond, namelijk dat van Lieven Tavernier. Op zondag 8 februari speelt de Schotse groep Malinky in De Fookhook in Sevenum en ook die zondagmiddag staat er een optreden in Horst gepland. Noord-Limburg is niet echt de dichtstbevolkte regio van ons land. Aangezien de doelgroep voor beide podia in elkaars verlengde ligt, lijkt het me zinnig dat de dames en heren organisatoren eens de koppen bij elkaar steken om elkaar niet nodeloos te beconcurreren. Dit kan op den duur alleen maar verliezers opleveren en dat is erg jammer in een tijd waarin we elk initiatief moeten koesteren.
Assie