Declan de Barra - A Fire To Scare The Sun - Silvox SIL217
Artwork is een reden om cd's aan te schaffen, dus heeft Declan de Barra veel zorg besteed aan het ontwerp van het hoesje en de inlay van zijn nieuwe cd. Prachtige zelfgemaakte schilderingen van dieren, ik word meteen getroffen door het konijn en de uil op de voorkant, samen in een klein bootje op een golf. De man is bovendien betrokken en draagt A Fire To Scare The Sun op aan familie, vrienden en "all the artists, writers, musicians, fighters in the face of adversity and injustice." Een tweede goede reden om deze cd in je kast te willen hebben. Maar natuurlijk zijn er nog altijd muziekliefhebbers zoals ik, die gaan voor de inhoud, en ook dan is de Ierse singer-songwriter Declan de Barra een aanrader, folk noir gezongen met een aparte stem, prachtige sobere gitaar-arrangementen en heerlijk poëtische luisterliedjes.
Declan de Barra wist me al eens te boeien toen ik hem live zag, eerst door zijn zang, vervolgens via de mooie teksten op zijn debuutplaat Song Of A Thousand Birds. Zijn warmbruine stem doet soms denken aan Antony (van de Johnsons), maar dan zonder de vervelende rare maniertjes, af en toe zit ie gevaarlijk dicht op het randje van zijn bereik, maar dat maakt het geluid juist spannender. Toen ik een voorproefje hoorde van A Fire To Scare the Sun werd ik even stil. Ik was overdonderd, vond het prachtig, was meteen overtuigd. "There is beauty in the darkest of things" bleef in mijn hoofd hangen. Het is een regeltje uit het afsluitende nummer, Red Forests, met donkere cello-omlijsting (Mary Barnecutt) en een mooie damesstem (Cora Venus Lunny) op de achtergrond. Het vat voor mij meteen de inhoud van de plaat samen, donker, maar ook liefdevol. De titel werd A Fire To Scare The Sun, ietwat ongrijpbaar en toch veelzeggend.
De gedreven muzikant De Barra leeft voor zijn vak, maar laat ook maatschappelijke betrokkenheid horen, o.a. in een gemoedelijk klinkend On And On: "On and on but no one really learns, history repeats itself and another city burns." En in Ghetto 101 maakt hij zich zo oprecht boos dat hij zijn onmacht slechts weet te verwoorden met een vloek: "And they're crying with shame because you're doing the fucking same as was done to your people in the past." Hoewel de cd al eind oktober uit was kun je de actuele gebeurtenissen in Gaza er zo bijdenken. Meer persoonlijk is het verhaal van This Has Been My 57 Years: "I am the stain that refuses to wash out of your history; I had hand in all the things that made your country great. I built your roads and canals and buildings. Now I lie in their shelter in disgrace." De indringende percussie roept om actie, woede wordt uitgeschreeuwd. Het wat dromerige Diamonds herbergt een prachtig klein zinnetje: "Tomorrow's sunlight will be ours." De intense pijn van het definitieve afscheid krijgt een fijn gevoelig tweeluikje in Johanna en Beautiful One.
Ondertussen ben ik de ingetogen muziek en de vaak donkere teksten van Declan de Barra gaan koesteren. Na de overdonderende eerste indruk komt even het gevoel dat A Fire To Scare The Sun weliswaar sterk begint, maar dan ietsje inzakt om vervolgens weer prachtig te eindigen. Dat verdwijnt al snel als ik er echt voor ga zitten, dan overheerst enkel het pure genieten van mooie bevlogen woorden, waarvan het effect nog eens versterkt wordt door de heerlijk naturel klinkende, spaarzame arrangementen. There is beauty in the darkest of things, luister en laat je overtuigen.
Mirjam Adriaans, waardering 9
Luister zelf op Myspace (www.myspace.com/declandebarra).