Justin Townes Earle - Midnight At The Movies
Justin Townes Earle gaat niet dezelfde kant op als vader Steve. Hij klinkt minder rauw en zijn werk heeft geen politieke boodschap. Met zijn tweede album Midnight At The Movies, dat deze maand verscheen, levert de getalenteerde songwriter een prima plaat af, zo valt te lezen in recensies op Plato.nl, Dekrentenuitdepop.blogspot.com en Altcountryforum.nl.
Enkele citaten:
Han Orsel, waardering 7,5 op Plato.nl:
...Net als op The Good Life overheerst hier traditionele country en swing. Zo hebben What I Mean To You en Poor Fool meer gemeen met het werk van bijvoorbeeld Jimmy Dale Gilmore dan met de stijl van Steve Earle. Songs als Poor Fool en Black Eyed Suzie passen zo in de traditie van de danszalen in Texas. (...) De liedjes gaan over meisjes en vrouwen en over alle emoties die de liefde met zich meebrengt. (...) Op een cover van Can't Hardly Wait van de Replacements na zijn alle songs van de hand van Earle zelf, maar de liedjes klinken alsof ze al decennia lang deel uitmaken van de Texaanse traditie...
Erwin Zijleman op Dekrentenuitdepop.blogspot.com:
... Op Midnight At The Movies schakelt Justin Townes Earle bijna naadloos tussen een groot aantal stijlen. Folk, blues, country, bluegrass, honky tonk, ragtime, western swing; het zijn maar een aantal van de stijlen die voorbij trekken op deze plaat. Een deel van de songs is betrekkelijk lichtvoetig, maar met name de intense ballads snijden je dwars door de ziel. Waar veel muzikanten onderuit zouden gaan bij het zo frequent schakelen tussen nogal uiteenlopende stijlen, klinkt Midnight At The Movies verrassend consistent en blijft zelfs de opvallende cover van Can't Hardly Wait van The Replacements met gemak op de been...
Pieter Tensen op Altcountryforum.nl:
...Het album begint met de titelsong ‘Midnight at the Movies'. Sterk nummer dat dankzij de pianobegeleiding en xylofoonpingeltjes tussendoor een mooi sferisch karakter krijgt. Via het catchy ‘What I Mean To You' en het folky ‘They Killed John Henry' (inderdaad refererend aan het nummer van Pete Seeger) het mindere Mama's Eyes en het korte en instrumentale ‘'Dirty Rag" komt Earle aan bij het hoogtepunt van de plaat. Het mandolinelickje van "I Can't Hardly Wait" blijft héél gemakkelijk hangen en het was eigenlijk de meest catchy song die ik sinds ‘Sooner or Later' van Marah gehoord heb. En wat mij betreft is dat een groot compliment! (...) Lijkt qua controversie allerminst op zijn vader (integendeel) en qua muziekstijl is het allemaal ook iets minder rauw. Dit neemt echter niet weg dat deze plaat en Justin's oeuvre in het algemeen minder zijn...