Cara - In between times - Artes Records/Skycap/Roughtrade ARCD3040
Het wemelt in Duitsland van de groepjes die zich met veel enthousiasme storten op de Keltische muziek. Dat levert maar zeer zelden opmerkelijke muzikale resultaten op. Het meeste hebben we al eens gehoord en ook nog eens in betere uitvoeringen. Een groep als CARA vormt een positieve uitzondering. Hun vorige CD In Coulour (2004) was al de moeite waard. Opvolger In Between Times kan zich meten met het beste uit de Ierse/Bretonse wereld. CARA heeft o.a. Gudrun Walther en Jürgen Treyz in de gelederen. Die vormen samen het duo Deitsch dat in 2005 een briljante CD afleverde: Königskinder (Artes/Rough Trade ARCD 3037), die ik hier besprak.
Wat me zeer bevalt aan deze CARA CD is de vernieuwende aanpak. Er staan bekende songs op, maar die krijgen door toegevoegde tekst en een verfrissende bewerking, extra kleur. Daarbij componeert CARA eigen tunes, veeal in Iers of Bretons idioom, die men razendknap verbindt met traditionele tunes of werk van grote fluitisten als Jean-Michel Veillon en Tom McElvogue. Zo ontstaan een aantal meeslepende tune-sets. Flying Sofa is een voorbeeld van zo'n set waarin drie eigen reels verbonden worden met Tom McElvogue's 3. (McElvogue heeft de gewoonte zijn instrumentalen te nummeren, surf eens naar www.tommcelvogue.com voor geluidsfragmenten.) In deze set heeft CARA het dwingende van Lúnasa en de lichtvoetigheid van het oude Altan. Dat zijn grote namen die regelmatig naar boven komen bij het beluisteren van deze CD. Het fluitspel van Sandra en Claus Steinort heeft bij tijden dezelfde kleur als dat van Frankie Kennedy, Altan-lid van het eerste uur en veel te vroeg overleden (1994). C'mon Tiger heeft bijna alles van een goede Lúnasa tune. De akoestische bas klinkt wat minder prominent maar verder is er dezelfde swing en versnelling.
Pluzunet is een traditionele Bretonse set. Knap werk op uilleann pipes en meeslepend snarenwerk in de eerste tune Pa Oan Me Plac'Hig Yaouank (o.a. Michel Veillon - Er Pasker) die gevolgd wordt door twee dansbare, traditionele Plinns waarin viool en fluit het voortouw nemen. De uilleann pipes (Claus Steinort), voor het eerst te horen op een CARA cd, zijn een verrijking. Met veel vaart in C'mon Tiger, zeer gevoelig in de air Air Ploubêr en zorgend voor prachtige lament-achtige breaks in Bustles and Bonnets.
Ja, CARA kan componeren en arrangeren. By the River of Gems is een traditionele
slow air (ook op Davy Spillane -Atlantic Bridge). Jürgen Treyz bewerkte deze traditional voor gitaar en dobro. Die twee instrumenten combineren mooi met diatonische accordeon en fluit. De Happy A-Set is een echt luisteravontuur van ruim 9 minuten en bestaat uit drie delen. Op A-again valt geen etiket te plakken. Een eigen statige melodie, wat Barokachtig, met mooie lome swing, die naadloos overgaat in een springerige Happy-A-Polska vol muzikale subtiliteiten (beiden van de hand van Gudrun Walther). De afsluitende traditional Music in the Glen klinkt wat gewoontjes na al dat muzikale vuurwerk.
De (meerstemmige) zang is zeer verzorgd. Er kleeft maar één klein bezwaar aan. Je
hoort een licht Duits accent. Vooral bij Sandra Steinort (The Maid of Whitby). Bij Gudrun Walther is dat iets minder. Daar moet je even doorheen luisteren om vervolgens te genieten van bekende songs als Poisoned Peas, The House Carpenter, Bustles and Bonnets, The Maid of Whitby of Rosie Anderson. Alle opnieuw bewerkt. Poison Peas kennen we onder de titel Lord Randal (o.a. Martin Carthy - Shearwater 1974) maar heeft hier een opwindend Oost-Europees ritme. The House Carpenter heeft volgens het tekstboekje alles wat een goede song nodig heeft: een mooie vrouw, een echtgenoot, een geliefde, schepen, gebroken harten, dood en de duivel. Men vergat nog iets te vermelden: een pakkend arrangement. Men stak deze House Carpenter in een nieuw jasje via een nieuw refrein en een sterke dobro partij van Jürgen Treyz.
Ik noemde al de instrumentale (pipes) breaks in Bustles and Bonnets. Deze Tannahill Weavers song (Land of Light 1985) is ook voorzien van mooie effecten die uit de viool van Gudrun Waltz komen. The Maid of Whitby is een humoristische song over een kleine familie-onderneming die niets vermoedende matrozen vakkundig uitkleedt. Iets te vol gestopt arrangement naar mijn smaak. De vloeiende viola, mooie piano en het nieuwe, meerstemmige refrein in Rosie Anderson vormen echt een verrijking voor deze traditional. Please Be Peter Tonight is een sterk eigen nummer (Gudrun Walther) naar aanleiding van een humoristisch voorval op de Frankie Kennedy Winter School in Donegal. Daar worden jaarlijks stages georganiseerd. Een groep als CARA heeft daar weinig meer te zoeken getuige deze klasse-CD.
Paul, waardering: 8