Fjarill - Stark - Rintintin/Indigo CD880962
Het duo Fjarill woont in het Duitse Hamburg maar hun roots liggen aanmerkelijk verder weg. Aimo Löwenmark (zang, piano) stamt uit de buurt van Falun (Zweden), Hanmari Spiegel (viool) is Zuid-Afrikaanse, afkomstig uit Pretoria. Met Stark leveren ze een eerste CD af.
Fjarill zingt in het Zweeds, maar dat ervaar je als luisteraar nauwelijks als een probleem. Nog sterker, het maakt dat de concentratie uitgaat naar de mooie arrangementen. Het is zoals het in de bio van Fjarill te lezen staat: "Ich möchte nicht verstanden sondern gefühlt werden". Een opmerking die danseres Martha Graham in een ander verband maakte, maar die heel goed weergeeft hoe je de muziek van Fjarill ervaart.
Fjarill speelt in een stijl die heel eigen en natuurlijk is. Er zitten elementen in uit de Zweedse en Zuid-Afrikaanse muziek, maar ook uit pop- jazz- en blues. Dat leest of dat er sprake is van een lappendeken maar het knappe van deze Fjarill-CD is dat er sprake is van een samenhangend geheel. Dat komt vooral omdat de zang van Aino Löwenmark zo goed tot zijn recht komt op deze CD. Die straalt een weldadige rust uit. De begeleiding is als het ware ondergeschikt gemaakt aan haar stem. Maar wie zijn aandacht verlegt naar die begeleiding zal merken dat die behoorlijk complex is. Een dromerig piano-intro en glasheldere hoge vioolnoten, die voor extra breekbaarheid zorgen, maken dat je al bij de eerste noten van deze Stark op het puntje van je stoel zit (Nollan). Een korte, afgemeten piano-aanslag tegenover lange vioolnoten maken van Pärlan bijna een jazz-ballad. Een gevoel dat nog versterkt door de toegevoegde flugelhorn. Bespeeld door Nils Wülker, één van de gastmuzikanten op deze CD.
Want ook dat doet Fjarill erg goed. Om de spanning er in te houden worden hier en daar gastmusici ingezet. Het toch al hoge niveau wordt via hen nog iets verder opgetrokken. Wülker maakt nog eens indruk in Julhymn, eigenlijk een zelf geschreven kerstnummer, maar ook zeer goed verteerbaar buiten kersttijd. Fontaine Burnett is een gelauwerd multi-instrumentalist die zich thuisvoelt in allerlei stijlen. Van hiphop tot jazz, tot rock. Hier te horen op lap steel in een solo-miniatuurtje, Fontaines Lap Steel en als krachtig begeleider op datzelfde instrument in Byssan Lull. Een prachtige traditionele lullabye die we o.a. kennen uit het werk van Kari Bremnes (Svarta Bjørn). Accordeonist Hans-Georg Spiegel zorgt via Spieël voor een aangename verlenging van Dänsosen. Het zijn kleine, maar wezenlijke bijdragen die zorgen voor variatie en extra muzikale diepgang.
Bassist Thomas Biller en percussionist Christoph Buhse zijn bijna op alle nummers actief maar treden zelden op de voorgrond. Onopvallend maar toch aanwezig. Een paar goed gekozen basnoten geven het intro van Ögonen subtiele swing. Het terughoudend percussiewerk van Buse in de rustige nummers is een verademing (Stark, Nära dig). Op gepaste tijden treedt hij wat meer op de voorgrond, maar altijd met beheersing (Jag Lever, Det regnar i Hamburg). Biller en Buhse vormen een sterk ritme-tandem op deze CD. Afrikaanse invloeden zijn er via vocalen van gaste Audrey Moutang die de regen in Hamburg (Det regnar i Hamburg) van een zonnig randje voorziet.
Fjarill is het best in de langzame songs. Simpele, maar terzake doende tekstregels als in Nära dig (dicht bij jou), krijgen door een passend arrangement een diep emotionele lading. Ook recht uit het hart komt een nummer in het Zuid-Afrikaans: Kom Huis Toe. Vol heimwee en mooie regels als In hierdie hoek van mijn hart lé die seer met sy pieringoog vir my en loer.
Ik ken de achtergrond van violiste Hanmari Spiegel niet, maar ze lijkt me klassiek geschoold. Dat uit zich o.a. in mooie verstilde begeleiding. In sommige up tempo nummers speelt zij met een intensiteit en klankkleur die mij erg doet denken aan het spel van Sylvia Houtzager bij Flairck.
Met Stark levert Fjarill een sterke CD af. Mooi om te lezen dat er een rocker aan te pas moest komen, Helloween zanger Michael Kiske, om hun de juiste, akoestische weg te wijzen.
Paul, waardering 9