Kathryn Tickell - Strange but true - Park Records PRKCD90/ distributie: Music&Words
Het is meer dan twintig jaar geleden dat ik Kathryn Tickell voor het eerst zag optreden. Een frêle jongedame was het, enigszins schuchter het podium van het Zwolse Papenstraattheater betredend. Veel publiek was er niet die avond, want niemand had ooit van haar gehoord. Het scheen haar niet te deren, want ze schreef enthousiast "Thank you for a very nice evening" op mijn exemplaar van On Kielderside, haar eerste elpee. Het was volgens mij de eerste keer dat ik de Northumbrian Small pipes live beluisterde. Vingervlug was ze die avond, bij tijden klonk het als een computerspelletje zo snel.
The Northumbrian Pipes hebben nooit die populariteit gekregen, zoals de Ierse uilleann pipes. of de Schotse doedelzak die wel kennen. Wellicht zit dat in het, ietwat kille en snerpende geluid van het instrument. Ook ik moet bekennen dat de Northumbrian small pipes niet een van mijn favoriete instrumenten is. Kathryn Tickell is inmiddels wel uitgegroeid tot een ware grootmeester op dit instrument en bracht ze onlangs haar veertiende album uit.
Strange but true is een album geworden met bijzondere live- en studio-opnamen die Kathryn Tickell tijdens haar 25-jarige carrière opnam. Het is een soort eerbetoon geworden aan alle muzikanten met wie zij in de loop der jaren met speciale gelegenheden heeft samengewerkt. Daar zitten inderdaad vreemde (d.w.z. niet voor de handliggende) combinaties bij, zoals de samenwerking met de Noorse Brazz Brothers en The Demagogue Reacts, de band van haar oude vriend Paul Flush.
Het openingsnummer Side Echoes werd geschreven voor de opening van de Gateshead Millennium Bridge door Tickell en saxofonist Andy Sheppard en klinkt veel veelbelovend. In dit stuk bewijst Tickell dat de Northumbrian pipes wel degelijk warm kunnen klinken. De combinatie van pipes en sopraansaxofoon geeft dit nummer een bijna onaardse sfeer.
Kathryn Tickell bracht samen met de Schotse harpiste Corrina Hewat ooit het album The sky didn't fall uit. Het tweetal is innig bevriend en toert nog regelmatig. Op dit album zijn twee nummers van dit duo te vinden. Het bijzondere aan Here's the tender coming/Captain Bover is de zang van Kathryn Tickell. Die had ik nog niet eerder gehoord. Hoewel Tickell's stem niet exceptioneel is, klinken deze twee liederen verdienstelijk. Het betere zangwerk komt echter van Katie Doherty en Olivia Ross, twee studenten van Tickell aan de Universiteit van Newcastle, waar ze college geeft aan de Folk & Traditional Degree. Het gedicht Winter is past van de Schotse dichter Robert Burns werd door Katie Doherty op muziek gezet. Een mooi, gedragen lied waarin de lente nog niet erg wil doorklinken.
Vrolijker klinken de bijdragen van Folkestra, een collectief jonge muzikanten waarvan Kathryn Tickell zich artistiek directeur mag noemen. Samen met deze getalenteerde jongeren speelt zij Jimmy Allan/Salman tails up the water, twee van de allereerste tunes die Kathryn ooit leerde, eerst op de piano, later op whistle en viool. Met name de laatste tune klinkt vrolijker dan we doorgaans van Tickell gewend zijn.
Spelen de Noorse Brazz Brothers in Wild Hills nog een bescheiden begeleidingsrol, in Rafferty's Unreel pakt deze formidabele brassband behoorlijk uit. Even vraag ik me af waar Tickell te beluisteren valt in dit geweld, maar dat valt ze precies op tijd in. Een erg swingend nummer.
De meest curieuze opname is echter de bonustrack Techno ate the musicians, een opname van The Demagogue Reacts, een gelegenheidsgroep rond hammond organist Paul Flush, tijdens een van de Brosella Folkfestivals in Brussel opgenomen. Je hoort Tickell op haar pipes een stukje free jazz weggeven, die haar weerga in het folkwereldje niet kent.
En zo maakt Kathryn Tickell de titel van het album Strange but true meer dan waar. Een mooi album dat de veelzijdigheid van het talent van Kathryn Tickell op overtuigende wijze belicht.
Assie Aukes - waardering: 8+