Michael Friedman - Diamond Space - rotd
FFM - Cinematic - eigen beheer
Als je Michael Friedman op Google opzoekt, vind je al snel zijn hompepage, maar zijn de meeste hits van een wielrenner. Het zijn bovendien vooral Duitstalige sites die aandacht hebben voor de Canadese 'sänger und gitarrist'. Naast zijn solowerk is hij nog actief samen met anderen, bijvoorbeeld in de folk-noire groep FFM, die naast Friedman bestaat uit Mark James Fortin en Sam Masich. Er zijn nu twee albums verschenen, Diamond Space van Friedman solo en Cinematic van FFM.
Michael Friedman woonde lange tijd in Berlijn, waar hij ook gitaar en compositie volgde aan het conservatorium. Hij komt uit een muzikale familie, waarin hij opgroeide met folk, wereldmuziek, rock en klassiek. Diamond Space is het derde album dat hij sinds 1995 heeft uitgebracht. Volgens zijn website stond het al voor 2002 in de planning, en is het voortgekomen uit een 'limited edition' met acht nummers. Dat aantal is op de nieuwe plaat verdubbeld, er zijn 6 korte instrumentalen bijgekomen en twee liedjes. Die instrumentalen (op een na allemaal met Firefly in de titel) vormen grappige intermezzo's tussen de serieuze liedschrijfkunst. Friedman schrijft over relaties, zoals elke singer-songwriter, zo horen we over Bernadette, Bridge of Jessica, en Angeline. Maar hij kijkt ook kritisch om zich heen, vraagt zich in Vulture Culture bijvoorbeeld af of die verworvenheden van de hedendaagse maatschappij wel zo vanzelfsprekend zijn en het lied Junkie behoeft eigenlijk geen nadere uitleg. Dit alles wordt gezongen met een stem die maar liefst drie en een halve octaaf bereik heeft.
Kritiek op de moderne maatschappij wordt ook geuit door FFM op Cinematic, dat al in 2005 verscheen. Waar Friedman veelal ingetogen zijn liedjes brengt, hebben de heren er bij FFM wat meer pit in gestopt, en wordt het muzikaal gezien een soort folkrock, of zoals ze het zelf noemen: folk-noire, met drie gitaren, drie stemmen en veel samenzang. En inderdaad, dat zwarte (in dit geval cynische) randje zit er ook in, met stukken als Digging A Hole, over drie mannen in lange zwarte jassen die een gat graven, of Martha Stewart (over de Amerikaanse lifestyle-goeroe en alle 'junk' die je in je leven verzamelt). Vermeldenswaardig is ook nog de cover A Case Of You, van Joni Mitchell. Dit stuk doet nog het meest Canadees aan, op een album waar veelal Amerikaanse onderwerpen de revue passeren. Enkele nummers van deze plaat verschenen eerder op een live-cd van het trio.
Beide platen zijn al een tijdje uit, en hebben elk hun eigen karakter. Bij Friedman solo valt mij vooral die stem op, die bijna te mooi klinkt voor een singer-songwriter. Hij heeft een echte luisterplaat afgeleverd, met een subtiele bas erbij en percussie. FFM daarentegen rockt meer, en door de afwisseling tusssen de drie stemmen krijg je een heel gevarieerd geluid, dat dan weer samensmelt in de samenzang, waardoor het toch een geheel wordt. Toevoeging van drums en bas aan het toch al volle geluid van drie gitaren geeft de plaat een stevige ruggegraat.
Mirjam Adriaans, waardering: Friedman 8,5 / FFM 8
Websites: http://www.michaelfriedman.ca/ en http://www.sammasich.com/.