Martin Hutchinson - This Time - Hutch 004
Op zijn alom geprezen derde cd Water From A Stone liet de naar Utrecht geëmigreerde Ierse songer/songwriter Martin Hutchinson zich zo'n vier jaar geleden nog assisteren door leden van de Ierse folkband Danú en Roel Spanjers op piano/hammond. Nu hij de 50 is gepasseerd keert hij terug naar de eenvoud. Zijn album This time bevat twaalf van zijn meest geliefde songs, waarbij hij zich enkel begeleidt op akoestische gitaar.
Hutchinson treedt vaak solo op. Met zijn fingerpicking en slide-spel op gitaar brengt hij dan een programma met meest eigen songs in een bluesy of folky idioom. In zijn dictie herken je de tongval van zijn geboortestreek Kildare. Die sfeer heeft hij nu op zijn vierde album vastgelegd. Hij nam een flink aantal songs live op, zonder overdubs, in de studio van Andre Bunt in Utrecht. Uiteindelijk koos hij er twaalf uit voor dit album.
Alleen gitaar en zang dus. Ontdaan van alle toeters en bellen, zo bloot als maar zijn kan. Op deze manier openbaart This Time zonder omwegen de impact van de teksten, de schoonheid van de melodie en de kracht van Hutchinsons gitaarspel. Nadeel is dat het ook een enkele keer genadeloos de onvastheid van diens stem blootlegt, maar dat is all in the game.
Zijn songs over al dan niet beantwoorde liefde, afscheid, drank, gebroken harten en dergelijke zijn ondanks jaren drukke Randstad nog steeds gesitueerd in verstilde Ierse sferen. Als Hutchinson het in het prachtige afscheidslied Watching You Go heeft over ‘the road is lying there in the sleeping countryside' denk je onwillekeurig toch eerder aan Kildare dan aan het Groene Hart.
En hoewel de locatie in Take You To The Car niet genoemd wordt kan het ook daar niet missen: ‘You can't stand upon your feet / and you're staring with two tipsy eyes / down some deserted street / When the drinks are drunk an jokes are told and you're standing on your own / I'll take you to the car and drive you home... Dit mooie lied wordt afgesloten met de grappige constatering dat het maar goed is dat als je een puinhoop van je leven maakt, je beschermengel zo'n goeie auto heeft...
Dat Hutchinsons hart na ruim twintig jaar Utrecht nog steeds in Ierland ligt is begrijpelijk. Daar groeide hij op in een gezin waarvan de meesten deel uitmaakten van de ‘familyband' rond zijn vader, die uillean pipes, Schotse doedelzak, piano en accordeon speelde. Vader leerde kleine Martin al snel de geheimen van de accordeon. Daarmee stond zoonlief al op zijn negende naast zijn vader. Later werd het de gitaar.
Dat de muzikaliteit in de familie al generaties teruggaat blijkt uit het loflied op zijn oma Maggie. Hutchinson leent hiervoor deels de muziek van het refrein van de bekende ‘Schotse traditional' Maggie. Overigens is dat geen echte traditional, want geschreven eind 19de eeuw door de Canadees George Johnson (voor zijn te jong overleden vrouw) onder de titel When You and I Were Young, Maggie en op muziek gezet door zijn vriend James Butterfield.
Met ruim vijfeneenhalve minuut is dit het langste nummer van dit album. Op het gezongen refrein na, wordt Oma's leven liefdevol parlando verteld. Als het over haar muzikale inbreng gaat zegt Hutchinson:
...We had a ballad band and we used to go out on weekends. Maggie always came along. When she was with us she'd always want to get up and sing a song. But when we'd have her up, we'd never get her down. And when we'd finally get a move on Maggie, before she go, she'd stick one arm up in the air and at the end of it there'd be a little whiskey. She'd be like a lively little Statue of Liberty and she'd shout "up Ireland and up the Hutchies!"
Het zal dan ook niet verbazen dat Hutchinson een passage later zegt:
...Well you know a lot of people say that rock ‘n' roll was born in the 50's.
And the music died in that plane crash with Buddy Holly, Richie Valens and JP the big bopper. But I say rock 'n roll was born in 1903 and the music died the day Maggie did...
Hutchinson is een kanjer op gitaar. Met name zijn slidespel valt op in nummers als Gravity en Underskin. Zijn fingerpicking-techniek blijft ook in het snelle werk overeind zoals je hoort in het titelnummer. In Who are you lijkt hij even te gaan soleren, maar daarin beperkt hij zich het liefst. De meeste songs beslaan dan ook amper drie minuten.
Hutchinson toont zich een begenadigd verteller en een knap gitarist. De sporadische vocale onvolkomenheden doen niets af aan de mooie sfeer die dit album in je huiskamer brengt. Hutchinson heeft deze cd in eigen beheer uitgebracht: www.martinhutchinson.com.
Henk - Waardering 7,5