Sally Spring - Mockingbird - Sniffinpup Records CD-SNP-0001
Toen ze 11 jaar was leerde ze zichzelf gitaar spelen in een open stemming. Vanaf die tijd bleef Sally Spring actief in de muziek. Haar invloeden waren onder andere Bob Dylan en Hank Williams, maar ook Fairport Convention en The Incredible String Band. We zijn nu ruim dertig jaar later, haar stem is gerijpt naar een mooie volle klank, waarmee ze op haar nieuwe album Mockingbird een serie tijdloze americana-nummers zingt.
In de jaren zeventig en tachtig speelde Sally Spring nog folkrock en countryrock. Tegenwoordig gaat ze meer richting americana. Mockingbird is haar eerste plaat in een tiental jaar, maar die mag er dan ook zijn. Het merendeel van de 12 nummers schreef ze zelf, drie samen met drummer, gitarist, mandoline-speler, producer en echtgenoot Ted Lyons. Verrassend, en ook een beetje een buitenbeentje op deze cd, is de traditional Pretty Peggie-O, die ze als een ingetogen ballad brengt, met alleen begeleiding van gitaar en harmonium. Dan zijn er twee versies te horen van Hickory Wind, een Gram Parsons-klassieker, waarbij Gene Parsons (lid van The Byrds van 1968 tot 1972) de pedal steel en achtergrondzang voor zijn rekening neemt. Vooral de tweede, akoestisch gespeeld, is aansprekend. Een andere cover is Ain't No Ash Will Burn, een bitterzoete bluegrassballade geschreven door Walt Aldridge (de inlay vermeldt abusievelijk Auldridge).
Spring's eigen liedjes zijn overigens ook de moeite waard. Vooral de wat meer ingetogen stukken, zoals Here Come The Memories, met enkel gitaar, zang, bas en harmonium, en Floyd Johnson (met achtergrondzang van Caitlin Cary, een van de Tres Chicas) konden mij zeer bekoren. De teksten die Sally Spring schrijft vallen grotendeels in het country-idioom, over (oude) liefdes, de herinneringen daaraan en gebroken harten of dat je beter je lief verloren kunt hebben dan er nooit een gehad, dat soort dingen. Dat wordt verwoord in kleingehouden verhalen met kop en staart. Af en toe is er een beetje steviger werk te horen, dat lekker klinkt, maar Blue, Blue Heaven (nogal country) of Red-Winged Blackbird, dat een fijne mandoline in de begeleiding heeft, liggen mij toch wat minder.
Je kunt bij Mockingbird bijna spreken van een rechttoe rechtaan americanaplaat. Liedjes met een behoorlijk universele inhoud, die heel lekker in het gehoor liggen en gewoon goed worden uitgevoerd. Muzikaal gezien is het niet vernieuwend of zo, het leunt wat tegen de country aan, maar is soms ook wat meer pop. Het gebruik van elektrische gitaar betekent niet noodzakelijkerwijs dat een liedje stevig is, James Mastro en Rich Feridum kunnen hun instrument ook subtiel bespelen. En juist die variatie in het spel van de muzikanten maakt dit album een hele fijne luisterplaat.
Mirjam Adriaans, waardering 8
Zie ook: www.sallyspring.com.