Martin Carthy & Dave Swarbrick - Straws in the wind - Topic TSCD556 / distributie: Music&Words
Wie had enkele jaren geleden verwacht dat Dave Swarbrick ooit weer zou viool spelen. Door een ernstige vorm van longemfyseem (je zag de man vroeger ook nooit zonder sigaret) was een normaal leven eigenlijk uitgesloten en moest deze legendarische oud-violist van Fairport Convention zich behelpen met zuurstof en rolstoel. Gelukkig kwam hij eind 2004 in aanmerking voor een longtransplantatie. De operatie was zo succesvol dat Swarbrick inmiddels het podium alweer heeft betreden, bijgestaan door zijn oude maatjes Maartin Allcock en Kevin Dempsey.
Laatstgenoemde is ook verantwoordelijk voor de productie van Straws in the Wind, het eerste gezamenlijke album van Dave Swarbrick met Martin Carthy sinds 14 jaar. In de beginjaren '90 maakten ze samen twee albums (Life and Limb en Skin and Bone), maar het hoogtepunt in hun gezamenlijke carrière lag al wat jaartjes eerder, namelijk in de late jaren '60 met klassieke albums als Byker Hill en Prince Heathen. Daarna gingen de twee muzikanten hun eigen weg.
Dave Swarbrick vervoegde zich in 1969 bij Fairport Convention, de groep waarbij hij vele decennia lang zou spelen en vele hoogtepunten, maar zeker ook dieptepunten zou meemaken. Martin Carthy ging zijn eigen weg als soloartiest, zong vooral met zijn familie in The Watersons, maar vervoegde zich wel eventjes bij twee belangrijke bands van de Britse folk-rock in de jaren '70: Steeleye Span en The Albion Country Band, de eerste in een schier onuitputtelijke rij Albion Bands o.l.v. Ashley Hutchings.
Voor de meeste liederen op Straws in the Wind putte Carthy uit het Penguin Book of English Folksongs, een van de standaardwerken voor de traditionele muziek in Engeland, samengesteld door A.L. Lloyd en voor het eerst uitgegeven in 1959. Dat er soms verschillende liederen op dezelfde melodie gezongen worden, doet ook nu weer blijken. When I was a little boy kent dezelfde melodie als King Henry (o.a. op het Steeleye Span-album Below the Salt). Van John Kirkpatrick (maatje van Martin Carthy in Brass Monkey) leerde Carthy Unfortunate Tailor, welke overigs onder de titel I'll go and ‘list for a sailor te vinden is op het legendarische Morris On-album uit 1972*.
Martin Carthy heeft een uitstekende neus voor mooie liederen, Dave Swarbrick bracht een set instrumentalen mee, geleerd op de Shetland eilanden en componeerde twee zelf. De eerste, Mrs. Marriott is een ode aan pianiste Beryl Marriott met wie Swarbrick in de jaren '70 veelvuldig optrad (Beryl Marriott is o.a. te horen op de solo-albums die Swarbrick eind jaren '70 maakte). De titel van de tweede, My heart's in New South Wales, mag duidelijk zijn. Swarbrick woonde daar verscheidende jaren.
Ik heb dit album veel beluisterd. Er wordt uitstekend op gemusiceerd, dat is beide heren wel toevertrouwd. Ook op de repertoirekeuze is weinig aan te merken Er zitten weer enkele pareltjes bij (bijv. Death of queen Jane en Bold Benjamin). Toch mis ik iets op Straws in the Wind. Ik kon het pas definiëren toen ik Byker Hill weer eens opzette. Op die elpee uit 1967 hoorde ik passie en spanning, ingrediënten die ik nu mis. Martin Carthy's gitaarspel is zoals vanouds uitstekend, zijn stem is misschien wat monotoner geworden, maar het is met name Dave Swarbrick die veel aan spirit en enthousiasme heeft ingeboet, wat wellicht te wijten is aan de zware jaren die hij net achter de rug heeft. En met een speelduur van ruim een uur is het album te lang om tot het einde te blijven boeien.
Assie Aukes - waardering: 6.5
* Het album Morris On uit 1972 is het resultaat van de pogingen van bassist (en mede-oprichter van zowel Fairport Convention en Steeleye Span) Ashley Hutchings om oorspronkelijke Morris-dance-muziek te spelen. Hutchings werd op dit album bijgestaan door John Kirkpatrick (trekharmonica, concertina), Richard Thompson (gitaar), Barry Dransfield (viool, gitaar), Dave Mattacks (drums) en Shirley Collins (zang). De opvolger Son of Morris On uit 1976 werd opgenomen door de voltallige Albion Band-line up uit die tijd met een aantal gasten (waaronder o.a. Martin Carthy), maar was veel minder succesvol.