Moya Brennan - Signature - MWCD 1018
Het goede nieuws over Moya Brennan, ‘the voice of Clannad' is dat haar zang op haar nieuwe solo-album Signature diverser klinkt dan ooit, en haar songs compacter en afwisselender zijn. In de laatste Clannad-jaren en tijdens het solo-vervolg zong ze welhaast fluisterend, soft zwevend. Nu mag het ook wat minder mysterieus, zoals tijdens haar vroege Clannad-periode. Met name in deze naturelle aanpak toont Brennan zich een van de beste stemmen uit de Ierse muziek van dit moment.
Het minder goede nieuws is dat ze dat nog té sporadisch doet. De heiligheid waarmee ze zingt, voorzichtig alsof ze over eitjes loopt, overheerst nog. Bovendien zitten de arrangementen over het algemeen tamelijk vol en zijn de drumpatronen waarop ze steunen weliswaar geraffineerd modern, maar wat mij betreft ook gelikt.
Toch ontheiligt Moya Brennan haar sferische aanpak gelukkig meer en meer met aardse echo's uit haar Ierse roots. Ze geeft ruimte aan uillean pipes en harp, waar ze die van gezwollen keyboards terugdringt. Haar songs zijn compacter, hebben kop en staart. In de aanstekelijke welhaast meezingbare refreinen, geeft ze haar moedertaal, het Gaelic, een plaatsje ter afwisseling van het Engels. Het afsluitende Píll A Run O, de enige traditional, zingt ze compleet in het Gaelic, enkel begeleid op harp door Cormac Debarra. Weldadig!
De songs op Signature gaan over eigen ervaringen. Niet dat het een muzikale variant is geworden van haar autobiografie The Other Side Of The Rainbow, waarin ze haar turbulente leven bloot legt. Nee, zo persoonlijk wordt het niet, maar dieptepunten en glorie zijn wel herkenbaar. Zo klinkt de donkerte door in Black Night met ingetogen gitaar cello en trieste d-flute; en het licht in het deinende Tapestry, compleet met juichende uillean pipes van Eamonn Galldubh.
Samen met haar band kiest Brennan nu vaker voor een iets steviger sound, zoals in de opener Purple Haze en het vrolijk swingende Many Faces. Dat ze het merendeel van haar liedjes op piano componeert, is te horen. Ook de gitaar (al dan niet elektrisch) van Fionan Debarra, die samen met Brennan de productie deed, speelt een bepalende rol. Onder de gastmuzikanten hoor je Maire Breatnach op violen en Grainne Hope op cello. Brennans echtgenoot Tim Jarvis bespeelt de keyboards, een enkele keer nog té nadrukkelijk zoals in het overigens fraaie Never Stray Far Away met harp, d-flute en een heerlijk relaxte bas (Yoshinobu Izumi).
Nu het goed met haar gaat kan Moya Brennan ook gemakkelijker terugkijken. Ter illustratie beeldt ze op de hoes van Signature voorwerpen af die belangrijk voor haar zijn. Een soort collage die refereert aan gedenkwaardige momenten uit haar leven. Zo zie je fotootjes van Moya (toen nog Maire Ni Bhraonain) als baby met haar ouders. En van haar grootouders met wie ze een innige band voelt. Opa's pijp wordt afgebeeld evenals zijn leesbril en oma's bijbel. Ook ontdek je de drum van haar vaders showband, zoals ook haar eigen oude harp, origineel geschreven songteksten en een partituur uit de Clannad-tijd. Uit haar jongste jaren stammen een juwelenkistje, haar babyschoentjes, de kinderwagen...
Moya Brennan komt in de loop van oktober tijdens zes concerten haar nieuwe album in ons land voorstellen. 22/10 Muziekcentrum Eindhoven, 24/10 De Harmonie Leeuwarden, 25/10 Concertgebouw Amsterdam, 26/10 Chassétheater Breda, 27/10 De Doelen Rotterdam en 28/10 Rabotheater Hengelo.
Overigens staat ze eind oktober tijdens haar concert in de Rotterdamse Doelen ook even met de complete Clannad line up op het podium, inclusief haar broer Paul en zus Deirdre en dat ten behoeve van tv-opnamen. Het laatste nieuws is dat het over drie maanden tot een echt reünieconcert van Clannad komt tijdens het grote festival Celtic Connections in Glasgow!
Henk - Waardering 7,5