Spontaan, ongepolijst en overwegend hoge kwaliteit
Westpark Music 87105
Oysterband is typisch zo'n folkrockband die je een tijdje volgde om
vervolgens af te haken omdat de groep zichzelf bleven herhalen.
Tot Dranouter 2003 wel te verstaan. Toen zagen we voor het eerst een
Big Session op het grote podium. Een Oysterband in blakende vorm,
spelend met nieuwe energie, waarschijnlijk opgewekt door de verschillende
gasten die ze voor deze Big Session uitnodigde.
Diezelfde energie straalt af van deze CD. In mei 2004 huurde de Oysterband
Bush Hall (Londen) af voor 3 dagen, parkeerde een mobiele studio en nodigde publiek
en gasten uit voor deze Big Session.
Onder die gasten bekenden als June Tabor, Eliza Carthy, Ben Ivitsky,
Jim Moray en Show of Hands. Vreemde eend in de bijt vormt het Amerikaanse
Handsome Family (Brett en Rennie Sparks)
June Tabor en Oysterband vormden in het verleden niet zo'n gelukkig huwelijk,
zo bleek op de CD "Freedom en Rain". Haar wat donkere, sombere stem is
niet geschikt voor het folkrock-genre. Ook in de opener van deze Big Session
CD, John Barleycorn wordt zij overvleugeld door de stemmen van John Jones
(Oysterband) en Steve Knightly (Show of Hands).
Tabor is een ballad-zangeres. En op haar best in ballads vol kommer en kwel.
Zoals in de popballad Love will tear us apart (Joy Division). Een duet met John
Jones. Hetzelfde duo tekent voor de vocalen in Factory Girl. O.a. gearrangeerd door
Oysterband gitarist Alan Prosser die het nummer voorziet van een "Richard Thompson"
gitaar sound. Ook Lowlands (begeleid door de uillean pipes van O'Grady) is op het
lijf van Tabor geschreven maar kent hier een weinig inspirerende uitvoering.
Het betere werk op deze CD komt van jongelingen Eliza Carthy en Jim Moray.
Eliza Carthy schittert in een eigen compositie Fuse (ze is niet alleen een voorttreffe-
lijk zangeres maar kan ook teksten schrijven). Ten Thousand Miles is hier voor-
zien van een elegant mannenkoortje en wordt door Carthy uitgevoerd met een luchtigheid,
bijna opgewektheid, die eigenlijk niet past bij de wat droeve tekst, maar het num-
mer wel de broodnodige spanning geeft.
Het debuutalbum van Jim Moray sloeg in als een bom. Sweet England is de titel van zijn
eerste CD. Een moderne benadering van traditionele Engelse muziek. Op deze CD flikt
hij het weer in Cuckoo's nest. Wat een boost krijgt dit nummer door de electrische
gitaar en geweldige stem van Moray.
Het alt-country duo Handsome Family vormt echt de vreemde eend in de bijt. In
de wals Whitehaven, een duet met John Jones, houdt Brett Sparks zich nog in.
In het donkere, grimmige When that Helicopter Comes gaan alle vocale remmen los.
En wie voor het eerst de snerpende zang van Rennie Sparks hoort in het nummer "House
Carpenter" zal op zijn minst de wenkbrauwen fronsen. Een snerpende stem die letterlijk
door merg en been gaat.
Nee, de alt-countryuitstapjes met de Handsome Family zijn niet de sterkste nummers van de CD.
De Oysterband is er wel in geslaagd om de sfeer van een goede sessie vast te leggen op
deze schijf. Spontaan, ongepolijst en overwegend hoge kwaliteit.
Paul - Waardering: 8