Stef White & Kersten De Ligny - Stef White & Kersten De Ligny - Inbetweens Records IRCD032
Stef White & Kersten De Ligny staan vrijdagavond 5 mei als enige Nederlandse act op het podium van Labadouxfestival. Het duo bestaat al sinds 2000. Gitarist Martin van Helden begeleidt ze veelal. Zojuist is hun naamloze debuutalbum verschenen.
De eerste keer dat ik ze zag optreden had Kersten de Ligny nog niet zo vaak op het podium gestaan en was ze bloednerveus. Toch ging het haar vrij goed af die avond, mede dankzij Stef White, die haar goed ondersteunde met zijn gitaarspel. Er school heel wat talent in dat stel. Dat bleek later, bij een volgend concert, opnieuw. Ze waren inmiddels echt goed op elkaar ingespeeld en er waren heel wat eigen nummers te beluisteren. Natuurlijk hadden ze ook nog wel een enkele cover (o.a. van Jewel). Die avond werd ik overtuigd. Dit is een aanwinst in de Nederlandse singer-songwriterswereld.
Nu is er dan ook een cd met hun werk. Die is met opzet rustig gehouden, met een intieme sfeer, om het gevoel van een live-optreden vast te houden. White en De Ligny schrijven elk hun eigen nummers, maar vaak ook samen, de een vanuit een achtergrond van country en rhythm & blues, de ander met een voorliefde voor folk, jazz en singer-songwriters uit de jaren 60 en 70. Zo wordt er ook gezongen, soms solo, vaak samen. Dat leidt tot een eigen geluid. De liedjes drukken gevoelens uit, liefde, vriendschap of maatschappelijke betrokkenheid.
Zo begint het album met A Million Cries, een nummer dat Kersten schreef n.a.v. de moord op Theo van Gogh, die plaatsvond vlakbij haar ouderlijk huis. Er spreekt verdriet uit, maar ook verwarring over wat er gebeurt in de maatschappij. Ook van haar hand is Peter, over de eenzame buurman, die dat niet laat merken. Rain Is Falling is samen met gitarist Martin van Helden geschreven, heeft een bluegrasstintje en doet ergens denken aan Union Station. Waiting For So Long heeft een lekkere gitaarsolo en als laatste staat er een cover op de cd. Brand New Companion van Townes Van Zandt (van de lp/cd Delta Momma Blues) wordt behoorlijk natuurgetrouw gedaan.
Dan zijn er ook nog de gasten, dat zijn ook niet de minsten. Diverse leden van The Watchman hebben hun medewerking verleend. Frontman Ad van Meurs is hier en daar te horen op lap-steel, en ook bassist Theo Wijdeven speelt mee. Ankie Keultjes heeft een steentje bijgedragen aan de productie en mixte het album. De mandoline komt van Jeroen Jongsma (Vals Plat) en er is vioolspel van Marieke van Ooy. Deze mensen voegen iets toe aan het album, zonder nadrukkelijk aanwezig te zijn.
Kersten de Ligny heeft een warmzachte heldere stem, die heel goed past bij de lichte klank van Stef White. Kersten schrijft de meeste teksten, Stef zorgt voor de bijpassende arrangementen. Zo krijg je een verzorgd geluid, dat voornamelijk naar het country-idioom neigt, met wat bluesaccenten. Bovendien hebben ze deze cd pas gemaakt toen ze vonden dat de liedjes goed genoeg waren en na heel veel optreden. Dat maakt dat dit album eigenlijk helemaal niet als een debuut klinkt, maar juist heel volwassen. Toch mis ik hier en daar wel wat spanning. Er had van mij een gitaarsolo meer op gemogen en de teksten kunnen nog wel wat pittiger. Verder vormen Stef White & Kersten de Ligny een mooi muzikaal koppel, zeker iets om in de gaten te houden.
Mirjam Adriaans, waardering 8-