Christian Kiefer & Sharron Kraus - The Black Dove - Tompkins Square TSQ1124
Vogeltjes fluiten in de natuur terwijl blokfluit en gitaar onschuldig in een lament samenkomen om vervolgens met de nodige feedback vervreemdend over te gaan in een Appalachen-achtige traditional. Vervormde fiddleklanken en scherp banjo-getokkel opgeschminkt met wat echo omgeven de breekbare stem van de Britse zangeres Sharron Kraus, die me in de verte doet denken aan Shirley Collins.
Het ene moment gaat het om archaïsche folky klanken met een dessert-zindering à la Calexico, dan weer hoor je psychedelische geluidjes, of een dromerige piano in een Sufjan Stevens-achtige aanpak. Dan zingt de Amerikaanse muzikant/zanger Christian Kiefer nog enigszins melodieus, maar even later in donkerder sinister werk neemt ie de zuchtende fluisterstem aan van een Willy Oldham. Mineur en melancholie gaan hand in hand.
Sharron Kraus en Christian Kiefer bewonderen elkaars muziek, maar pas in 2003 schudden ze elkaar voor het eerst de hand tijdens een tournee van Sharron Kraus door de VS. Zij doceert filosofie en ethiek aan Oxford, hij studeert af in Amerikaanse litaratuurwetenschappen en doceert aan een universtiteit in Califonië. Beide zijn ze actief in de folk, Kraus in Engeland, Kiefer wat experimenteler met alt.country en folk in de VS.
Kraus maakt in 2002 haar debuut met het album Beautiful Twisted, dat positief wordt ontvangen in ondermeer Rolling Stone. Een paar maanden later neemt ze samen met de psychedelische folkband The Iditarod het album Yeletide op. Als singer/songwriter maakt Kiefer vier abums waarin hij ondermeer de geschiedenis van het ‘verre westen' in kaart brengt. Hij werkt samen met onder andere muzikanten van Low, Wilco en The Band.
Via e-mail blijven de Britse en de Amerikaan in contact en doen ze het nodige voorwerk voor ‘The Black Dove'. Vervolgens weten ze in Kiefers studio, afgelegen in het noorden van Californië, in een week vol koortsachtige creativiteit ‘n vreemd sfeertje op te roepen met mandolines, krakkemikkige piano, gitaren, harmonium, banjo's, fluitjes, cello, ondefinieerbare percussie en viool. Etherische episodes wisselen ze af met dynamiek, soms refererend aan indie rock.
De muziek moet ook wel een beetje weird klinken als je bedenkt dat de teksten gaan over een briefwisseling tussen een mens van vlees en bloed en een geest. Het zijn geliefden... Tja, daar passen natuurlijk ook de nodige dissonanten bij. Een enkele keer gaat dat wel erg ver als een viool, of is 't een psalter, in White Shroud krast al een schorre kraai. Maar daarna is er weer een oorstrelende zacht tokkelende banjo in een fraaie toegankelijke bijna soft-poppy song als Dearest.
Als muziekliefhebber word ik niet altijd vrolijk van wat doorgaat als freefolk en freakfolk. Vals zingen en spelen wordt als ‘alternatief' omarmd, als een soort protest tegen alle gelikte commerciële muziek. The Black Dove is een album dat qua akoestische aanpak en vervreemdende sfeer die freefolk-beweging zeker zal aanspreken, maar het is gemaakt door folkmuzikanten die hun kwaliteit slechts een enkele keer verbloemen. Okay, de viool klonk afschuwelijk vals in White Shroud, maar wanneer je in een nummer als Heaven & Hell twee minuten lang enkel een banjo bespeelt en die zo aards kan laten klinken als alleen Derroll Adams dat kon, dan ben je uit het juiste hout gesneden. Gelukkig... Het maakt nieuwsgierig naar een vervolg op dit muzikale partnerschap.
Zie ook www.christiankiefer.com en www.sharronkraus.com.
Henk - Waardering 7,5