Violiste en bespeelster van de Northumbrian (small) pipes Kathryn Tickell vormt al jaren het uithangbord van de Noord-Engelse folkmuziek. Zij heeft inmiddels een indrukwekkende staat van dienst opgebouwd via een groot aantal CD's. Voornamelijk traditioneel met haar Kathryn Tickell Band maar ze maakte ook uitstapjes naar de semi-klassieke muziek (met het Ensemble Mystical) en jazz (via haar samenwerking met saxofonist Andy Shephard).
Ook harpiste/zangeres Corrina Hewat schuwt het experiment niet. Samen met pianist David Milligan vormt ze het hart van de jazz/folk groep Bachué. Tevens ontstond op haar initiatief de Schotse Big(folk)band The Unusual Suspects.
Op grond van voorafgaande zou je verwachten dat de samenwerking tussen deze twee dames nieuwe, verrassende muziek oplevert. Dat is niet het geval.
The Sky didn't Fall is een traditionele CD geworden met een aantal bekende nummers uit het Schotse traditionele repertoire. Vlekkeloos uitgevoerd.
Het harpspel van Hewat in combinatie met de verfijnde klank van de Northumbrian pipes in Brig Set zorgt voor een aangenaam lichte en heldere sound. Dat voortreffelijke samenspel wordt nog eens herhaald in Mike to Mutt, een verzameling instrumentalen waarin het contrast tussen de lage viooltonen en sprankelijke harpklanken opvalt. Fenomenaal is de wijze waarop Hewat via een korte felle aanslag haar harp in Mutt's Favourite laat klinken als een piano. Oorspronkelijk een reel geschreven door Jerry Holland. Door Hewatt omgeturnd tot een jig.
Wie enigszins is ingevoerd in de Schotse folk zal een groot aantal nummers op deze CD kennen. Brose and Butter roept herinneringen op aan Ossian (1977). Het is gelukkig geen bloedeloze kopie van de Ossian uitvoering. Door het incorpereren van de tunes Bob and Joan en Drops of Brandy krijgt het nummer een heel nieuw karakter.
Hetzelfde gebeurt in Fause Fause. Deze Schotse traditional werd al in de jaren '60 opgetekend door Ewan McColl en Peggy Seeger. In de Engelse versie, False False, bekend geworden door June Tabor (Against the Streams-1994). Hier krijgen we de originele Schotse versie te horen waarin op prachtige wijze de instrumentaal St. Kilda's Wedding verweven is. Ook dat nummer zal de Ossian liefhebber bekend in de oren klinken.
Jamie is een Burns klassieker. Een pro-Jacobites lied waarin aanhangers van James VII zijn terugkeer als Schots koning eisen. Ruim vijftig jaar duurde de godsdienstoorlog tussen Engelse protestanten en Schotse katholieken alvorens de Jacobites definitief verslagen werden in The Battle of Culloden.
Nog een klassieker. De bekendste "love song" die Robert Burns schreef My Love is Like a Red Red Rose. In een ver verleden al eens op de plaat gezet door Five Hand Reel en naar mijn smaak in die uitvoering onovertroffen. Maar in de meer intieme aanpak van Tickell/Hewat ook zeer goed te verteren.
Er kleeft eigenlijk maar één groot bezwaar aan deze CD en dat is het nummer Favourite Place. De CD opent en besluit met dat nummer.Tickell nam gesprekken met haar moeder aan de keukentafel heimelijk op. Ze leest een transcriptie van deze gesprekken voor in Favourite Place. Dat levert een nummer van ruim 10 minuten(!) op waarin het ouderwetse plattelandsleven in Noord-Engeland in de jaren '50 geromantiseerd wordt. Hier en daar onderbroken door korte instrumentalen. Ik weet niet wat het duo bezield heeft om voor deze aanpak te kiezen. Op een totaal van krap 47 minuten die de CD duurt vind ik ruim 10 minuten gezever over de "goede oude tijd" te veel van het goede.
Paul, waardering: 7½