Zoetsappigheid
ligt op de loer
'Blissville' is Jeff Talmadge's tweede album voor het Nederlandse label CoraZong Records en de opvolger van het goed ontvangen 'Gravity, Grace And The Moon'. 'Blissville' (release 3 september) bevat 6 splinternieuwe songs, 3 songs waarvoor Talmadge de zang opnieuw opnam en 4 hoogtepunten van eerder in eigen beheer uitgebrachte albums Bad Tattoo, The Spinning of the World en Secret Anniversáries.
Jeff Talmadge drijft in zijn sterk geschreven songs ondermeer op sfeer-impressies uit zijn jonge jaren. Hij groeide op in Texaanse provinciestadjes als Crystal City, Boling, New Gulf, Lago en Big Spring. Hij schudt de teksten ogenschijnlijk uit zijn mouw. Sterk in hun eenvoud, maar ook met een gevoel, luchtigheid en speelsheid die we kennen van David Olney. Talmadge studeerde af aan de universiteit van Duke (& Durham) en is winnaar van de prestigieuze Academy of American Poets Award. Ook behaalde hij de 'Master of Fine Arts' graad in het Warren Wilson College MFA programma voor schrijvers in North Carolina.
Qua sound moet je bij Talmadge denken aan John Prine of Eric Taylor en dichter bij huis aan The Watchman. Blissville grijpt mij iets minder bij de keel dan voorganger Gravity, Grace And The Moon. Het tempo ligt over algemeen ook laag, maar dat is absoluut geen probleem. Talmadge kan zelfs aangenaam laid back klinken zoals in Take a Drive with me. Hij legt nog steeds de nodige emotie in zijn stem, maar op dit album - en daar wringt de schoen ietwat - ligt overdosering op de loer. Bovendien: waar je in de eerste drie nummers sprankelende en indringende accenten van Tim Thompson op elektrische gitaar en dobro hoort, bespeur ik in de volgende twee songs helaas de neiging de muziek iets téveel op te poetsen. In Secret Anniversaries zorgen met name dwarsfluit, gong en cello voor tenenkrommende zoetsappigheid, terwijl in het daarop volgende Driving to Blissville het getik door de drummer en de weinig dynamische accordeon afbreuk doen aan dit verder ijzersterke nummer.
In andere songs bevalt me de accordeon beter (o.m. Take a drive with me). De instrumentale inkleuring - zoals met de nu en dan opduikende mondharmonica - pakt sowieso beter uit dan in Secret Anniversaries en Driving to Blissville. Zondermeer knap is het vioolspel van Gene Elders dat zijn hoogtepunt vindt in het afsluitende Ophelia. Daar krijgt zijn geluid soms zelfs een Scandinavisch tintje. Naast het al gememoreerde spel op elektrische gitaar van Tim Thompson is ook producer Bradley Kopp een indrukwekkende snarenman. Ook zijn de goed verzorgde tweede stemmen zijn van niet de minsten: Eliza Gilkyson, Rand McCullogh, Lori Singer en Bradley Kopp.
Verder doen er een fors aantal instrumentalisten mee: Larry Seyer (gitaar), Stephen Bruton (slide gitaar), Gene Elders (viool), Marc Hallman (mondharmonica), Chip Dolan en Bukka Allen (accordeon), Tim Thompson (elektrische gitaar, slide, dobro), Beth Galiger (fluit), Frank Kammerdiener (cello), Glenn Fukunaga, David Leonard en Dow Tomlin (bas), Cactus Moser, Paul Pearcy en Chris Searles (drums/percussie).
Alle tracks, met uitzondering van 'A Soldier's Christmas', werden geproduceerd of mede-geproduceerd door Bradley Kopp, die werkte met grote talenten als Ian Matthews, Jimmie Dale Gilmore en Joe Ely. Talmadge produceerde 'A Soldier's Christmas' zelf. Hij bracht dat nummer al eerder in 2003 als 'internet-only' release uit. Dit eenvoudige maar prachtige tranentrekkende anti-oorlogslied is nog altijd actueel, het gaat over Kerstmis in Irak.
Henk - Waardering 7,5
Jeff Talmadge is op tournee in Nederland van 4 tot 20 september. Hij is te zien en horenop : 6 september, De Buut, Eindhoven; 7 september, Alleman, Gemert; 9 september, Radio BRTO, Bergen op Zoom; 11 september, TROS Muziek Café; 12 september, In The Woods, Hollandsche Rading; 13 september, Merlijn, Nijmegen; 14 september, Desmet, Amsterdam; 14 september met David Rodriguez in Welvaart, Den Bosch.
.