Het Belgische label "Home Records" van Michel van Achter bracht de afgelopen tijd in hoog tempo kwaliteits CD's uit van eigen bodem. Daarnaast distribueert dit label CD's die op het Franse label Le Roseau verschenen zijn. Zo kwam vorig jaar de veel gezochte live-dubbelaar van Gabriel Yacoub beschikbaar in de Benelux. Nu is daar Marie de Malicorne".
Een volledig geremasterde CD (techniek Gabriel Yacoub en Michel van Achter) waarop met zorg een keuze is gemaakt uit het Malicorne repertoire en waarop de zang van Marie centraal staat. Geen makkelijk in elkaar gestoken verzamelaar, maar een met zorg samengesteld product met ouder werk, één nieuw nummer, nieuwe versies en een remix.
"Marie de Malicorne" dus. Vroeger, toen ze nog getrouwd was met Gabriel Yacoub, ging ze door het leven als Marie Yacoub. Voortreffelijk zangeres met een breekbare, wat mystieke stem, maar ook componiste/instrumentaliste en tekstschrijfster.
Het begon allemaal in 1973 met de uitgave van "Pierre de Grenoble". Voor sommige folkliefhebbers eigenlijk de eerste (semi-akoestische) Malicorne CD. Naast Gabriel en Marie Yacoub vinden we gitarist Dan ar Braz terug op deze klassieker, geproduceerd door een andere grote naam: Hughes de Courson. Van Pierre de Grenoble is "Je Suis Trop Jeunette", een traditioneel middeleeuws liefdeslied, opgenomen. In een nieuwe versie met slechts gitaarbegeleiding. En in dat nieuwe jasje klinkt dat nummer na ruim 32 jaar aangenaam modern.
Tussen 1974 en 1976 bracht Malicorne 4 CD's uit in een vaste samenstelling: Gabriel en Marie Yacoub, Hughes de Courson, Laurent Vercambre en (sinds 1976) Olivier Zdrzalik. Uit die periode zijn vier nummers gekozen voor deze CD.
"Misère" is een voorbeeld van het handelsmerk van Malicorne. Fabelachtige meerstemmige samenzang, hier slechts begeleid door een orgeltje. "Zing ik graag op trouwerijen van mijn vrienden" luidt de wat cynische hoestekst van Marie.
Nog zo'n sterk staaltje strakke samenzang is te horen in één van de bekendste Malicorne nummers: "Marions des Roses". "Le Luneux" komt van het bekroonde album "Almanach" (1976). Prachtig verhaal vol zelfspot van een blinde zwerver, met een melodie uit de streek Berry ("Amour et Mantille") gearrangeerd door Laurent Vercambre en (toenmalig) geluidsman Nick Kinsey.
"La Blanche Biche" laat al iets horen van de koerswijziging die Malicorne vanaf 1978 in zou zetten. Een andere belangrijke geluidsman, Bruno Menny, is verantwoordelijk voor het bijzondere arrangement waarin stem en orgel beiden een heel eigen weg lijken te volgen. IJl en bezwerend door het repititieve orgelgeluid en ongekend sfeervol.
Drie nummers van "Balançoire en Feu" (1981) op deze "Marie de Malicorne". "Balançoire du Feu" is een heel speciale CD in het oevre van Malicorne. Alle teksten voor deze CD werden geschreven door de in 2004 overleden Etienne Roda-Gil. Die naam zal niet onmiddelijk een belletje doen rinkelen maar deze Roda-Gil was o.a. vaste tekstschrijver voor Julien Clerc. En voor de hitgevoeligen onder ons, hij schreef de tekst voor de hit "Joe le Taxi" van Vanessa Paradis(1988). Van iets serieuzer aard is het libretto dat hij schreef voor een heuse opera: Ça Ira. Hij verzocht Roger Waters (Pink Floyd) de muziek te schrijven. Het resultaat heeft Roda-Gil nooit mogen horen. Hij stierf in 2004.
Nog een bekende naam op "Balançoire en Feu": Bruno Coulais, componist van filmmuziek (o.a. Himalaya). Hij is verantwoordelijk voor het schitterende arrangement van "Le Couteau Blond". De blaaspartijen in dit nummer hebben dezelfde klasse als die van Une Anche Passe. In "Vive la Lune" gaan alle folkrock registers open. Een nummer waarin de fragiele stem van Marie het aflegt tegen de zware elektriek.
"La Bestiaire" (1979) wordt door velen als een van de beste Malicorne albums beschouwd. Van deze CD komt o.a. "Alexandre", een mythisch verhaal over een wees die zijn adoptief vader vermoord en later als weerwolf door het leven moet. Dit stuk laat goed horen hoe gelaagd en modern de muziek van Malicorne nog steeds is. Een deels traditionele tekst (Quebec) werd uitgebreid met een eigen tekst van Marie (geïnspireerd door een novelle van Claude Seignolle), in het arrangement wordt een perfecte balans gevonden tussen elektrische en akoestische instrumenten, tussen solo-en meerstemmige zang, en tenslotte vindt er een volmaakt huwelijk plaats tussen West- en Oosteuropese muziek via de Bulgaarse airs die in dit stuk geweven zijn. Les Cathedrale de L'industrie (1986) was in eerste aanleg bedoeld als solo-CD van Gabriel Yacoub. Vanwege commerciële redenen werd besloten deze CD toch maar onder Malicorne vlag te laten verschijnen. Van deze CD komt "Robe Blanche Robe Noire", een nummer van Gabriel Yacoub, speciaal geschreven voor Marie. Voor "Marie de Malicorne"werd een nieuwe versie opgenomen met een gastrol voor de voortreffelijke Gilles Chabenat op draailier.
De nieuwe track op deze CD is de traditional "La vieille fille". Marie is hier op haar best in dit spaarzaam begeleid, intiem lied.
De merkwaardigste titel uit de Malicorne catalogus is "l'Extraordinaire tour de france d'Adélard Roussseau, dit nivernais la clef des coeurs, compagnon charpentier du devoir" (1978). Een conceptalbum die een muzikale reis door Frankrijk beschrijft en waarop de regionale eigenheden van 17e en18e eeuwse muziek belicht wordt. In de bijna klassieke pianopartij van Hughes de Courson in "Une fille dans le désespoir" klinkt al iets van de briljante aanpak die zijn latere werk kenmerkt. En volgens mij heeft Yann Tiersen ooit geluisterd naar "Le Mari Jaloux/La Valse Druze". Dit vrolijk walsje waarin orgeltje en elektrieke gitaar gecombineerd worden heeft dezelfde sfeer als Tiersen's werk.
Ik ben enthousiast over deze CD. Die laat nog eens horen hoe tijdloos de muziek van Malicorne is. Met zorg samengesteld en geproduceerd, dat hoor je. Klein minpuntje is dat de teksten niet afgedrukt zijn. Dat mag de koper zelf doen. De teksten zijn via het schijfje (in PDF) beschikbaar en men kan dus zelf een tekstboekje printen.
Nog meer goed nieuws van Le Rouseau. Onlangs verscheen het cult-album "Fonds de Tiroir" (1967) van Hughes de Courson en Patrick Modiano (met arrangementen van Bruno Coulais) op CD. Daar hopen we nog op terug te komen.
Paul, waardering: 8½