Dayna Kurtz - Another Black Feather - Munich MRCD 271
Laat je niet misleiden door de Richard Thompson-achtige uptempo rockabilly van het openingsnummer ‘From the bottom up'. Het derde album van Dayna Kurtz, Another Black Feather, is juist indrukwekkend vanwege de concessieloze loomheid die de rest van het album bezwangert. Op het Calexico-like ‘Showdown' na, vertikt Kurtz het om het tempo nog ergens op te leuken. Maar daarmee is haar album allerminst sloom.
Als geen ander weet de Amerikaanse singer-songwriter Dayna Kurtz een suikerzoete smartlap om te toveren in een spannende song. Haar wapens: een passievolle krachtige stem, een broeierig sfeertje en knap snarenspel waarin zij de ongepolijstheid beheerst tot in de perfectie... met haar slide-gitaarspel als specialiteit. Het resultaat is een album vol hartverscheurende, intense, ingetogen en soms beklemmende prachtsongs. En het genre? Ze verenigt blues, jazz en country met chanson en wals in een stijl die geen etiket verdraagt, maar zowel de liefhebbers van Europese als Amerikaanse folk zal bekoren.
De mogelijkheden van haar stem lijken onbegrensd, zoals ook haar zeggenschap. Die kan een vergelijking met die van Lucinda Williams makkelijk doorstaan. Evenals die voorvrouw van de alt.country weet Kurtz emoties indringend te vertolken. Je ondergaat de boosheid als ze haar afgrijzen uitschreeuwt in It's The Day Of Atonement (Jom Kippoer, oftewel Grote Verzoendag):
...It's the day of atonement 2004 / would jesus be happy we evened the score / you hypocrites, bullies who profits from war / may your gods all spit in your graves / I say all of you gods / tell your squabbling children / whatever the color or call / they can all go to hell / (if there is such a thing) / go to hell / have it out / have a ball ...
Zo hekelt ze alle oorlogen die door het ‘geloof' worden ingegeven. Waar meestal snaren de hoofdrol spelen is het des te treffender dat je in dit sterke nummer een klezmer trompet hoort kermen en schetteren. En wil je dat het even rauw en bezield klinkt als de rest van je begeleiding dan laat je dat natuurlijk over aan die onbetwiste voorman van de alternatieve klezmer, Frank London.
Negen eigen nummers plus een jazzy interpretatie van Johnny Cash' All Over Again (1956) en een roerende versie van Bill Withers' Hope she'll be happier (1971). Elf maal wordt je er met je haren bijgetrokken. Tegelijkertijd is het steeds een streling voor het oor.
Je kunt er lang over doorpraten, maar ik zal nog van slechts twee nummers een tipje van de sluier oplichten. Enerzijds is er de dynamiek in het titelnummer, anderzijds de eenvoud en ingetogenheid van ‘Banks of the Edisto'.
In het titelnummer staan resonerende snaren in zinderend bottleneckspel tegenover een lief meanderend accordeonnetje. In gemene uithalen verandert de stem in een wijd opengetrokken scheur á la Mick Jagger, terwijl als-ie lichtjes overslaat er plots een ‘lieve' Joan Baez voor je staat.
Dat Kurtz zich een maand terugtrok in de dorre woestijn om haar nieuwe nummers te schrijven hoor je in Banks of the Edisto. Daar waart kennelijk nog de geest rond van zaliger Derroll Adams. Het banjospel van Kurtz klinkt al even desolaat en haar stem net zo laid back - om niet te zeggen vermoeid - als die van deze Banjoman in zijn laatste dagen.
Als je dan na het laatste nummer The Miracle het kippenvel hebt laten betijen dat onweerstaanbaar opkwam tijdens het aangrijpende en sinistere outro met ondermeer cello en viool, hoef je geen lefgozer te zijn om nu al de voorspelling te wagen dat ‘Another Black Feather' eind dit jaar hoog in de top-tien-lijstjes zal prijken.
Dayna Kurtz geeft vanaf 24 januari een tiental solo-concerten in België en Nederland. Zie ook hier.
Henk - Waardering 9,5