Eric Bogle - Other People's Children - Greentrax CDTRAX287
Nadat in 2002 zijn laatste album met nieuwe songs verschenen was, kwam een half jaar geleden Eric Bogle's ‘At This Stage' (Greentrax CDTRAX 286) uit, een fraaie dubbel-cd met zijn beroemdste songs uit de afgelopen dertig jaar, live opgenomen. Wie dacht dat dit de afscheidsserenade was van de 61-jarige in Australië wonende Schotse singer-songwriter heeft het goed mis.
Op het recent uitgebrachte ‘Other People's Children' onderstreept hij meer dan ooit met splinternieuwe songs zijn vakmanschap als songwriter. Ook zijn stem klinkt nog immer warm, al bespeur ik hier en daar een tikkeltje vermoeidheid.
Eric Bogle heeft nog niets ingeboet aan maatschappelijke betrokkenheid. In ‘The Last Of The Old Timers' geeft hij zijn kijk op het ouder worden, In ‘A Good Man' hekelt hij politici, en ‘The Demon' handelt over de impact van manische depressiviteit.
Maar bovenal blijft hij de meester van het anti-oorlogslied. In ‘Thou Shalt Not' waarschuwt hij voor de haat die door het terrorisme opgewekt kan worden. Hij schreef het naar aanleiding van de dramatische schoolgijzeling in Beslam. De titelsong ‘Other People's Children' kent een zelfde kracht als bijvoorbeeld zijn klassiekers ‘No Man's Land', of ‘And the band played waltzing Matilda' die door meer dan honderd anderen werden gecoverd. Het refrein smeekt om ‘No more dead kids' en elk couplet beschrijft persfoto's van onschuldige oorlogsslachtoffers in telkens weer een ander conflict, van Vietnam tot Korea en van Koerdistan tot Irak. Het eindigt steeds met de veelzeggende zin: ‘I looked for the rifle in his hand but I saw no rifle there...'
In ‘Hallowed Ground' keert Bogle nog een keer terug naar No Man's Land en de oorlogsgraven van de eerste Wereldoorlog in de buurt van het Franse Amiens. Aan het graf van Private Willy McBride verzucht hij: ...how I'd like to tell you everything had changed / But that would be a lie / All in all this world is mutch the same / Old men still talk and argue while young men still fight and die / And I still don't know why...
Van de dertien songs zijn er twee van de hand van anderen. To An Athlete Dying Young is een gedicht over sportverdwazing van ene A.E.Houseman en het gemakkelijk in het gehoor liggende ‘While I Am Here' is van de hand van Joe Munroe, Bogle's beste muzikale maat met wie hij al jaren optrekt.
Zoals gewoonlijk is diezelfde Munroe als begeleider ook nadrukkelijk aanwezig met ondermeer aantrekkelijk mandolinespel. Hij leidt in Australië de band Colcannon, waarvan de drie overige muzikanten hier ook te horen zijn. De uitstekende violiste Emma Luker tilt met haar bewogen spel nummers als ‘Hallowed Ground' en ‘The Demon' naar een hoger plan. Zangeres Kat Kraus verzorgt backing vocals, maar krijgt ook een keer de hoofdrol in ‘The Promise', een smartlap. Haar countrysnik past goed bij het thema, het definitieve afscheid van een geliefde. Achtergrondzanger Pete Titchener draagt bij op akoestische gitaar. Daarnaast werken er nog een basgitarist, drummer en percussionist mee.
Het idioom waarin de songs gegoten zijn varieert. Met name als Bogle wat eigentijdser wil klinken en de drums erbij haalt, klinkt zijn muziek juist wat belegen. Sterke teksten in nummers als ‘Tambourine Mountain' en ‘True Believers' verworden op die manier tot slappe folkrock ballads in een jaren tachtig sfeertje. Zoals ook het spel op elektrische gitaar door Munroe iets gedateerds heeft in ‘Thou Shalt Not'.
Daar waar Bogle de arrangementen wat transparanter houdt en het akoestisch blijft, bevalt het mij een stuk beter. Hoewel je de Schotse folkballad er steeds in herkent leunt het dan soms aan tegen alt.country, zeker als Munroe zijn mandolinesnaren laat twinkelen in ‘Tired' of in ‘The Last of the Old Timers'.
Henk - Waardering 7,5
PS: De complete songteksten van de Eric Bogle zijn te vinden op www.ericbogle.net.au.