Dom Duff kennen we als oprichter/gitarist van de Bretonse Fest-Noz band Diwall. De aktiviteiten van die groep staan inmiddels op een laag pitje. De laatste jaren timmert Dom Duff als solo aan de weg. In 2003 bracht hij een eerste CD uit Straed an amann. Die kreeg meteen een Bretonse onderscheiding als "beste nieuwkomer". Opvolger Lagan (2005) kreeg hier en daar al zeer positieve kritieken. Ik deel dat positivisme niet.
Dom Duff is een begenadigd gitaarspeler. Ook op "Lagan" staan fraaie staaltjes gitaarspel afkomstig van één van de vijf gitaren die Duff voor deze CD gebruikte. Allen in een andere (open) stemming.
Maar Dom Duff is geen groot zanger. Dat blijkt met name in een nummer als "Miz Du". Deze ode aan Samhain Day (Keltisch offer-/nieuwjaarsfeest) valt meer op door het snarenwerk (o.a. banjo) dan de beperkte zangkwaliteiten van Dom Duff. Totdat gastvocaliste Julie Murphy een Welsh couplet inzet. Dan wordt het nummer bovengemiddeld. Julie Murphy levert nog een kleine bijdrage in Hei!Soner (Hey Piper!). In dat nummer wordt de stem van Dom Duff voorzien van een lelijke echo. Dezelfde rare echo als in "Job al Lonker" waarin de zaak op het eind nog verergerd wordt door extra stemeffecten.
Er staan meer bijdragen van gastvocalisten op deze CD. Het rijtje namen schept verwachtingen. De bijdragen zijn echter (met uitzondering van Julie Murphy) eigenlijk het vermelden niet waard. Gering in omvang en nauwelijks iets toevoegend aan de arrangementen. De Amerikaanse echtgenote van Dom Duff, Joyce Bacon, ontsiert "Son Faro" met
wat onbestemde keelgeluidjes en is allerminst vast in "Miz Du", vader Iann An Duff prevelt een intro in "Kig Ha Farz", dat zich daarna voortsleept in een zielloos folk-rockarrangement, Nolwenn Korbel is onherkenbaar in haar gekwelde, gefluisterde bijdrage in "Kertrouz" en de "yoik" van de Estse Sille Ilves in Pagan Camp is misplaatst.
Dat laatste nummer is overigens het enige Engelstalige nummer op de CD. Met zo'n verschrikkelijk accent gezongen dat het nauwelijks als Engelstalig herkenbaar is. Vocaal dus zwaar onder de maat wat mij betreft. Voor het incidentele muzikale raffinement zorgt multi-instrumentalist Pascal Lamour. Die schuwt af en toe het zwaar aangezette werk niet. Zoals in "Marc'h Arzur" waarin uitbundige klavieren gemixt worden met een Gaïta en beukend percussiewerk. Het geeft dit nummer iets industrieels. Zijn orgelspel en bijdrage op de bombarde redt "Job a Lonker" en de combinatie van Indiaas harmonium met gitaar in "Kentacho" is zonder meer origineel.
Je mag van een gelouterd drietal als Dom Duff, Pascal Lamour en mixer Eric Trochu (Arkan) eigenlijk meer verwachten. Gemiste kans, ook al omdat blijkt dat Dom Duff een heel behoorlijk tekstschrijver is. Tenminste voor zover na te gaan. Sommige nummers in het tekstboekje worden volledig (Engels) vertaald, sommige gedeeltelijk, andere weer helemaal niet.
Paul, waardering: 6