Naragonia brengt met Tandem haar debuutalbum met balmuziek, waar ook goed onderuitgezakt naar geluisterd kan worden. Naragonia wordt gevormd door het Belgische paar Toon van Mierlo en Pascale Rubens. Van Mierlo bespeelt doedelzakken, fluiten, saxen, klarinet en diatonische accordeon. Rubens belangrijkste instrument is diatonische accordeon, maar op hun debuutalbum Tandem hoor je ook dat ze evengoed overweg kan op viool. Tevens beroert ze eventjes de xylofoon, maar belangrijker: ze openbaart zich - zij het in slechts twee nummers - als zangeres.
Naragonia is van oorsprong een duo, maar manifesteert zich meermaals als kwartet. Bij Van Mierlo en Rubens sluiten dan wisselend twee andere folkmuzikanten aan. Hun balmuziek klinkt als duo intiemer dan als kwartet, waarmee ze op grote bals nogal eens wat uitbundiger uitpakken. Beide ‘Naragonia's' zijn op ‘Tandem' te horen. De twee muzikanten die in de studio aanschuiven zijn Philip Masure (Comas, Urban Trad, Helen Flaherty, etc. - DAGDADgitaar) en Grégory Jolivet (La Machine, Blowzabella - draailier).
Tandem bevat twaalf nummers. Je kunt het album grofweg in drieën delen. De eerste vier nummers stemmen vrolijk en geven ruimte aan de gastmuzikanten, de volgende vier zijn intiem met enkel het duo, waarna het album speelser afsluit.
Tandem kent een vrolijke start met achtereenvolgens een scottish, een tricot (andro en hant an dro ineen), een wals (met draailier) en een tovercirkel. In het tweede nummer, de tricot, blijkt Pascale Rubens een leuke zangeres, die een beetje dat breekbare en schuchtere heeft van Greet Garriau toen die bij Fluxus begon te zingen. Verbaas je eens over de knappe begeleiding van Philip Masure met zijn subtiele fingerpicking gitaarspel. Voordat het intieme gedeelte van het album start, wordt uptempo uitgepakt in een tovercirkel met virtuoos whistlespel van Van Mierlo, opgestuwd door razend gitaarwerk van Masure. Dit nummer is door zijn onstuimig karakter, zeker in het Ierse gedeelte, een vreemde eend in de bijt.
Hoewel nog steeds dansbaar, vormt het hart (5 t/m 8) een heerlijk luisterkluster. Geen gastmuzikanten, geen overdubs, nee gewoon als duo: intiem, ingetogen, subtiel, om te zoenen. Twee muzikanten, twee instrumenten, maar toch een twee-eenheid. In de mazurka Alio gaan de twee diatonische accordeons een verbintenis aan als in een spannende relatie: dan smelten ze samen, dan stoten ze elkaar af. Prachtige harmonieën ontstaan in de wals Jean Sucré tussen Toon's lyrische doedelzak en Pascale's accordeon, die vervolgens naadloos in elkaar grijpen in de uptempo scottish La Minute. Of hoor hoe in de wals-in-5 Evening Glory Toon op zijn accordeon liefdevol terughoudend ondersteuning biedt aan Pascale op viool, zoals dat andersom het geval is als Toon omfloerst de sopraansax bespeelt in de mazurka Zebus / The Black Stork.
Na deze warme douche gaat het tempo weer omhoog in Jeanne en Augustin, een aanstekelijke bourrée in 3. Op het album Convoi Exceptionnel dat Pascale Rubens een half jaar geleden met Musaraigne uitbracht, droeg ze een bourrée op aan Grégory Jovilet. Die geste begrijp je als je hier hoort hoe ingenieus vervormend diezelfde Jovilet bij Naragonia uitpakt op zijn draailier. Als die dan uiteindelijk nog eens fel wordt bijgestaan door Van Mierlo op sax, is het helemaal af!
Vervolgens valt de gedragen mazurka Boa's Tune op. Door middel van overdubs hoor je Toon van Mierlo op drie doedelzakken tegelijk. De laatste toon ijlt nog even na, als was het stuk gespeeld op een majestueus kerkorgel in een kolossale kathedraal. Prachtig. Het lied Le soldat chez sa mère verhaalt over een moeder die haar uit de oorlog terugkerende zoon niet meer herkent. Een mooi nummer. Met zijn klarinet kleurt Van Mierlo het nog warmer in, zoals hij dat ook doet bij de sprookjesachtige afsluiter, de dromerige mazurka Dos Galôes. Overigens gaat er in het tekstboekje iets mis met de juiste volgorde van de nummers 8, 9 en 10. De juiste volgorde vind je achterop het hoesje.
Zoals vrijwel alle Belgische folkmuzikanten spelen Van Mierlo en Rubens in meerdere bands. Toon van Mierlo hoor je ook in Göze XL, Floes, Okavango en Embrun. Pascale Rubens maakt ook deel uit van Griff en Musaraigne. Nu Rubens met Naragonia een album uitbrengt is de verleiding groot dat te vergelijken met de cd Convoi exceptionnel van Musaraigne waarin ze een duo vormt met cellist Hannes Pouseele. Met name omdat twee composities van Rubens op beide albums voorkomen, in verschillende arrangementen.
Zo kwamen we het walsje Le P'tit Camée ook al tegen op ‘Convoi exceptionnel'. Ondanks het boeiende ‘zingende' draailierspel van Jovilet en de warme sax van Van Mierlo prefeer ik toch de wat lyrischer ingetogener ‘cello'- versie van Musaraigne. De mazurka Alio is op beide albums subliem. Waar Naragonia het op twee accordeons doet met een lichte jazzy swing, pakt-ie bij Musaraigne iets romantischer en barokker uit.
Waar Musaraigne kiest voor een meer klassieke inkleuring, doet Naragonia dat meer folky. Hoewel je op Musaraigne's klanken zou kunnen dansen, is het veel meer optimale luistermuziek. Naragonia's ‘Tandem' is eveneens aangenaam om te beluisteren, maar het is toch zeker ook een dansalbum. Het zou mij niet verbazen dat de creatieve danser zelfs een mouw past aan het enige nummer op Tandem waar het hoesje geen dans bij vermeldt, het lied ‘Le soldat chez mère'.
Naragonia en Musaraigne bedienen, ieder met uitstekende muziek, twee verschillende doelgroepen. Musaraigne is iets minder gesneden koek en zal daardoor meer een luisterpubliek aanspreken. Met de afwisseling, opgewektheid, humor en dansbaarheid zal Naragonia een jonger publiek aanspreken.
Henk - Waardering 8+
PS: In februari geeft Naragonia een flinke serie concerten in België, maar staat bijvoorbeeld ook op het podium van het Folkfestival Kinnersly Castle in Engeland (19/22-2). Vooralsnog is het eerstvolgende concert in Nederland pas komende zomer en wel op de zomereditie van het Triskell Festival op zondag 20 augustus in het Limburgse Merkelbeek.
Zie ook: www.naragonia.be.