Teddy Thompson - Seperate Ways - Verve
Teddy Thompson's debuutalbum viel vijf jaar geleden nauwelijks op. Met stuk voor stuk sterke melodieuze songs op Seperate Ways revancheert hij zich nu nadrukkelijk. Zijn soms cynische maar vaker melancholische teksten verraden een begaafd songwriter. Gevoelige gitaarpop, bezielde rock en alt.country wisselen elkaar even boeiend als verrassend af, zoals ook akoestische intimiteit en elektrische energie dat doen.
In eerste instantie vond ik het album nogal popachtig. Slechts vier van de twaalf - en naar later bleek dertien - nummers spraken mij meteen aan.. Toch was er iets wat mij trok en waardoor het album als geheel per draaibeurt groeide: de zang. Thompson's heldere warme expressieve stem doet in de verte denken aan die van Jackson Browne of meer nog aan Rufus Wainwright, de generatiegenoot en goede kennis die op dit album bijdraagt aan de uitstekende backing vocals. Toch pakt Teddy aanmerkelijk minder theatraal en zwaar op de hand uit dan die andere ‘zoon-van'.
Teddy Thompson is de zoon van Richard & Linda Thompson. Die vormden van eind 1972 (anderhalf jaar nadat Richard Thompson Fairport de rug had toegekeerd) tot 1982 een echtpaar. Het is niet eerlijk Teddy met zijn beroemde ouders te vergelijken. Toch is het moeilijk hem los van hen te zien. Hij wil dat kennelijk ook zelf niet, want heeft ze allebei gevraagd mee te werken aan zijn album.
Al meteen in het catchy midtempo ‘I Should Get Up', met een intro als ‘I Heard it through the Grapevine' (Norman Whitfield & Barrett Strong / The Temptations), herken je dat typische onconventionele gitaarspel van vader Richard. Zoals hij ook zijn stempel drukt op de bijna Elvis-achtige rock and roll in ‘That's Enough Out of You'. Richard Thompson is op vijf nummers te horen.
Lang is het wachten op moeder Linda Pettifer (aanvankelijke artiestennaam Peters, maar na haar scheiding ook gewoon geafficheerd als Linda Thompson). Zij zingt samen met haar 29-jarige zoon Teddy in het dertiende nummer (een hidden track) `Take A Message to Mary', een klassieker van The Everly Brothers. Mocht je die niet kennen, dan zou je zweren dat het om een Amerikaanse folk traditional ging. De twee stemmen, enkel begeleid op akoestische gitaar, vullen elkaar feilloos en gevoelig aan. Echt prachtig, maar wat jammer dat je er een paar minuten stilte na het twaalfde nummer voor over moet hebben, of moet zappen, om deze bonus track te horen. Thompson wil in het vervolg al zijn albums beëindigen met zo'n hidden-Everly Brothers-bonus track. Misschien moet hij ze - samen met zijn moeder zingend - allemaal op één album zetten. Zou de kassa's kunnen doen rinkelen.
Teddy Thompson trekt in de VS, waar hij op 18-jarige leeftijd naar toe verhuisde, op met nogal wat andere beroemde folkies en hun zonen en dochters. Onlangs zong hij mee op de kerst-cd van Kate en An McGarrigle. Zoals Rufus Wainwright (zoon van Kate McGarrigle en Loudon Wainwright III) op zijn album meezingt, werkte Teddy al mee aan enkele van diens albums. Twee andere beroemde ‘kinderen-van' die samen met Rufus het achtergrondkoortje op Seperate Ways vormen zijn Jenni Muldaur (dochter van zanger/gitarist Geoff Muldaur en singer/songwriter Maria Muldaur) en Rufus' zus Martha Wainwright. Bij haar verzorgde Teddy Thompson onlangs enkele keren het voorprogramma, toen zij op tournee was in Europa.
Heel wat bekende namen dus. Maar er zijn er nog meer te horen op Separate Ways. Mede-producer en multi-instrumentalist Brad Albetta, sessie-drummer Matt Chamberlain (Fiona Apple/Tori Amos/David Bowie), Fairport Convention drummer Dave Mattacks, bluegrass/jazz banjospeler Tony Trischka en Garth Hudson, de legendarische toetsenist van The Band.
Met een beetje airplay zouden nogal wat nummers kunnen uitgroeien tot hits. Ze zijn melodieus en ze zijn allemaal knap (niet te overdadig) gearrangeerd. Zijn het niet de repeterende teksten of refreintjes, dan zijn het wel opvallende accenten in de instrumentatie die zich telkens weer als een ankertje ergens in je geheugen vasthaken. De opener ‘Shine so Bright' valt op door een onweerstaanbaar gitaar-riedeltje, waaraan je kunt horen dat Teddy de gitaartechniek niet van vreemden heeft. Het lichtvoetige ‘Everybody Move It' krijgt een ankertje door een twinkelende banjo. De al genoemde RT-gitaar maakt ‘I Should Get Up' onweerstaanbaar. Of er is naar de keel grijpende zang in het intieme klein gehouden ‘Sorry to see me go', of Bono-achtige geëxaleerde zang in ‘You made it'. Allemaal nummers van nauwelijks 3 minuten met hitpotentie. Maar wat mij betreft zijn de bijna twee keer zo lange titelsong en ‘No Way To Be' de ‘hits' van dit album. Met name het vertwijfelde ‘No Way To Be', over relationele sores ontwikkelt zich tot een hoogtepunt door het lang uitgesponnen pakkende instrumentale outro.
Teddy Thompson zal zijn hele leven de zoon blijven van twee folk-iconen. Maar na het beluisteren van deze mooie en gevarieerde Seperate Ways zou het mij niet verbazen dat hij zich net als maatje Rufus Wainwright zal ontwikkelen tot nieuw folk-icoon.
Henk - Waardering 8,5
PS. Wie Teddy Thompson eerdaags live wil bewonderen heeft geluk. Zaterdag 28 januari wipt TT even over vanuit een tournee door GB naar Antwerpen, waar hij op het podium staat van het festival De Nachten (zie www.denachten.be) . De Nachten is een driedaags festival voor actuele muziek, literatuur, film, video en beeldende kunst.