Al jong kwam hij met muziek in aanraking, toen hij acht werd kreeg hij een ukelele cadeau en met een krantenwijk spaarde hij zijn eerste gitaar bij elkaar. Johannes Bodingius begon begin jaren zeventig al met schrijven van muziek, maar werd daar door periodes van ziekte langdurig vanaf gehouden, tot 1995. Twee jaar later verschijnt zijn album They Never Thought I'd Do It, en nu, nog eens 8 jaar verder is er de opvolger: Standing At The Crossroad.
Alle elf nummers van Standing At The Crossroad zijn door Johannes Bodingius zelf geschreven. Hij speelt ook akoestische gitaar en neemt met een warmzachte, vriendelijke stem de zang voor zijn rekening. Voor de rest wordt hij bijgestaan door: Antoon Aukes op drums en percussie, Ruud Weber Jr. op bas, Beppie Kamphuis op akoestische en electrische gitaren en Joost van Es op viool. De eigen teksten hebben oermenselijke onderwerpen, zoals een winterdepressie (Januari),het uitelkaar gaan na een relatie (She Says I'm A Fool, Before I Leave), de grootvader die op zee bleef, niemand weet wat er gebeurd is totdat de grootmoeder op haar sterfbed het een en ander vertelt (Granddad). Heel persoonlijke, kleine verhalen, die toch zo algemeen zijn dat iedereen er iets in herkent. Antwoorden op deze crises en daaruit voortkomende vragen heeft niemand, ook Bodingius niet, maar hij kan er wel mooi over zingen. Het is een echte singer-songwriter, die je kan raken als je je ervoor openstelt.
De begeleiding is nergens opdringerig, het extra instrumentarium wordt ingezet waar dat past. De viool van Joost van Es (4 Wheel Drive) geeft het geheel af en toe een country/bluegrasstintje, zoals in Endless Tears en Hé Joe, maar deze muzieksoorten hebben op Standing At The Crossroad minder invloed dan op They Never Thought I'd Do It. In de meeste nummers is het toch de gitaar die de hoofdrol speelt en qua stijl is de plaat in eerste instantie vooral ingetogen, met hier en daar even een wat uitbundiger arrangement, zodat het niet eentonig wordt. Er zit ook een bepaalde opbouw in, van heel rustig naar wat meer uptempo. Zo hoor je in Suicide, een nummer dat iets minder zwaar is dan de titel doet vermoeden, een heerlijk bluesje, dat even breekt met de rest. De laatste twee nummers zijn zelfs behoorlijk stevig, alsof Bodingius de luisteraar muzikaal even een oppepper wil geven na alle voorafgaande miserie, No Mercy doet een moment aan een oud Dire Straits-nummer denken, lekker rockend, waar Beppie Kamphuis even uit zijn dak mag gaan op electrische gitaar.
Standing At The Crossroad is een verzameling van verschillende nummers, met elk een eigen karakter. Het ene liedje spreekt meer aan dan het andere, maar het is een boeiende plaat geworden. Vooral in het eerste nummer (Januari) gaat Bodingius even de hoogte in met zijn stem, dat vind ik wat minder, maar het is niet echt storend. De rest van het album maakt dat ruimschoots goed. In het schrijven is hij een 'werker', de teksten komen hem niet zomaar aanwaaien, maar met de tijd en inspanning die hij erin stopt weet hij toch zinnen te maken die er heel natuurlijk uitzien. Liedjesschrijven is een kunst, en Johannes Bodingius maakt dat op zijn eigen manier duidelijk.
Mirjam Adriaans, waardering: 8+
Beide cd's zijn verkrijgbar via www.cdbaby.com