Ze zijn zeldzaam, maar zo af en toe verschijnt er een CD die ik gedurende langere tijd, dagelijks in de CD-speler stop. Zo'n CD levert Chris Wood af met The Lark Descending.
Het eerste solo-product van Wood. Liefhebbers zullen hem wel kennen van de CD's die hij opnam met English Acoustic Collective, met Andy Cutting, of met Wilson & Carthy (ook allen op RUF Records). De CD heeft het karakter van een traditioneel album maar van de 8 songszijn er maar drie traditioneel. Van die 3 traditionals krijgt de anti-oorlogssong "Our Captain Calls all Hands" een zeer actuele lading met de regels How can you go abroad fighting for strangers? gestoken in een arrangement dat veel overeenkomsten vertoont met de hymn "To be a Pilgrim", ook wel "Monksgate". (resp.Martin Simpson, Brian McNeill).
Lord Bateman is een traditioneel kinderlied dat zowel in Engeland als Amerika zeer gekend is. Jim Moray nam op zijn Sweet England een zeer moderne versie op. Chris Wood blijft in zijn versie veel dichter bij het origineel (al voegde hij in samenwerking met Martin Carthy tekst toe). Slechts begeleid door gitaar boeit zijn interpretatie van begin tot eind. John Barleycorn leerde Wood doorgronden via zijn samenspel met Martin Carthy. Het gitaarintro lijkt ook sprekend op de versie van Carthy. Hat nummer is al door een eindeloze stoet van Engelse muzikanten opgenomen: Mike Waterson, Steelye Span, Maddy Prior,Fairport, maar ook Traffic en Jethro Tull. Versleten dus zou je denken. En hoewel er geen speciale dingen lijken te gebeuren in de versie van Chris Wood. klinkt zijn interpretatie fris en terzake doend.
Misschien is dat de grote kracht van Wood. Songs terugbrengen tot de essentie, geen tierlantijnen of overbodige versieringen. Een paar akkoorden voldoen als begeleiding en verder is er die geweldige stem en de zorgvuldige tekstbehandeling van Wood.
Overigens kunnen we over de betekenis van "John Barleycorn" kort zijn. Het gaat volgens de nieuwe opvatting van Martin Carthy helemaal niet over zaken als dood, wedergeboorte of vruchtbaarheid. Het gaat over drinken! (zie CD box Carthy Chronicles). Naast Lord Bateman komen we de naam "Bateman" nog een keer tegen op de CD. Maar dan in een eigentijdse song, waarin ene Bateman en dochter Peggy Sue een Fish & Chips winkel uitbaten.
One in a Million is een tien minuten durende, meeslepende love song met een aanstekelijk refrein. Peggy Sue is de knappe verkoopster, Billy de tot over zijn oren heimelijk verliefde collega, die 8 jaar lang spaart om zijn nietsvermoedende geliefde een diamanten ring kado te kunnen doen. De tekst komt van Hugh Lupton, een full-time verhalenverteller. Ook afgedrukt in het hoesje, maar de dictie van Wood is ook hier zo voortreffelijk, dat het nummer zonder tekst makkelijk te volgen is.
Wood is ook een echte familieman. In de opener Hard zingt hij vertederend en met veel vaderliefde over zijn dochter. Albion kent een veel grimmiger karakter. Hier vertelt Wood het waar gebeurde verhaal van een wandeling met zijn zoon in het park. Daar stuitten zij op een jongeman die zich verhangen heeft. Wood verbindt die zelfdoding met het kille Thatcheriaanse klimaat uit die tijd. Het contrast in de tekst tussen deze eenzame dood en de ouders die verderop in het park toekomstplannen voor hun kroost aan het maken zijn kan bijna niet groter.
Zijn afkeer van dat tijdperk verwoordt hij treffend met:
Albion I'm homesick now
Though I live in the town I was born
Met The Lark Descending levert Chris Wood één van de beste CD's van het jaar af. Niet alleen voor folkies maar ook voor liefhebbers van het betere singer/songwriter repertoire.
Dit is zo'n tijdloze CD die we waarschijnlijk over een aantal jaren als "klassieker" zullen betitelen.
Paul, waardering 9½