SmithB, een kwartet uit Zuidoost-Brabant, debuteert met een verrassend volwassen rootsy geluid op From One Heartache to the next. Zoek het qua sound in de ballad-kant van John Hiatt, of dichter bij huis bij JW Roy.
Van die laatstgenoemde streekgenoot heeft de zang van bandleider Maurice Roosen wel iets weg; warm met een bij de stijl passend licht rauw randje. Bovendien is er voor deze gelegenheid een zangeres aangeschoven voor ijzersterke backing vocals: Ingeborg Sleegers.
Je hoort elektrische gitaren, dobro, mandoline, een accordeon, hammond, farfisa, drums, bas. In de sound bevalt mij het meest de akoestische piano in combinatie met een melancholische lap- of pedal steel. Het afsluitende mooie Rollercoaster Ride ontleent daar bijvoorbeeld zijn kracht aan.
De songs gaan vrijwel allemaal over relationeel gedoe. Ze zijn goed geschreven, allen met kop en staart, en met voldoende weemoed doordesemd. Ze zijn van de hand van Maurice Roosen, de singer-songwriter die in Helmond in café De Gouden Kegel elke maandag dezelfde rol van gastheer vervult als Ad van Meurs bij de Manic Mondays in Eindhoven.
Het album opent sterk met het krachtig gezongen en goed in het gehoor liggende titelnummer, gevolgd door Dying man. Ik zou zweren dat het een echte traditional is, maar hij vloeit toch regelrecht uit Roosens pen. Knap! En dan volgt er in Fire in the kitchen ook nog eens onverwacht een lyrisch accordeonnetje en een getergde elektrische gitaar, die verderop nog geregeld heerlijk zal kermen, zoals in het nummer Turn the lights down low. Toch blijft het niet alle twaalf nummers dit hoge niveau.
Qua zang zou Roosen zich vaker buiten zijn gemakkelijkst begaanbare pad moeten wagen. Zo hoor ik hem graag wat meer de moeilijker hoogte in gaan - dus gedurfder - zoals in Held you down inside, of Chicago Blues. Ook zou de drummer spannender te werk mogen gaan. Als je niet uitkijkt besmet voor de hand liggend getik een nummer als Amsterdam met een middle of the road-geurtje.
Goed doordachte subtiele intro's krijgen niet altijd het vervolg dat je zou wensen. Het bijna traditioneel getoonzette begin van Walkin Blues gaat over in een olijker maar ook ziellozer soort hops-country. ‘racious disguise opent met een verstilde piano plus een prachtig zacht jankende steel bij de mijmeringen van de zanger over hoe het ooit begon. Maar dan moet zo nodig worden overgeschakeld naar een slow rootsrockende sound. Dat is even slikken, al gebeurt het wel lekker deinend met een bewogen elektrische gitaar, een jammerende pedalsteel, een bezielende tweede stem en een doorrommelende drummer.
SmithB is de afkorting van ‘Sudden Movements In The Basement. De groep bestaat naast Roosen (zang, gitaren, piano, fender rhodes, farfisa, hammond, mandoline en accordeon) uit Robert van Beurden (elektrische gitaar. Dobro, lap steel, pedal steel, mandoline en zang), Gregory Bergman (bas) en Toon Verberne (drums). Stuk voor stuk geen kleine jongens met ervaring in folk, country, pop en rock. De gitarist, bassist en drummer speelden geruime tijd in de countrygroep El Khana Band en de zanger maakte deel uit van folkgroep The Healz. Twee jaar geleden kwamen ze samen in SmthB.
De cd is opgenomen en geproduceerd door Ankie Keultjes (o.a. ook The Watchman en No Blues).
Henk - Waardering 7