Tucker Zimmerman heeft een aantal jaren niet opgetreden, noch platen uitgebracht. In 2003 verscheen voor het eerst weer een album, Walking On The Edge Of The Blues. Dat is blijkbaar goed bevallen, want dit jaar kwam nog een soloplaat uit en in oktober verscheen de tweede met zijn Nightshift Trio, A La Maison De La Poésie.
A La Maison De La
Poésie is zelfs een dubbel-cd geworden. In de
tekst op het hoesje, dat ook al doet denken aan een oude dubbelelpee,
schrijft Tucker Zimmerman dat er vroeger nagedacht werd over kant 1 en
kant 2 van een vinylplaat. Dat heeft hij nu ook gedaan, alleen is een
cd niet op dezelfde manier afspeelbaar, dus zijn het er twee geworden.
CD A, met een suite, genaamd Summer Songs en nog
een paar nummers die vaak vrolijk klinken en met een persoonlijke
inhoud (niet noodzakelijkerwijs autobiografisch). De teksten van cd B
zijn wat zwaarder van toon en meer maatschappelijk getint. Samen duren
ze bijna 85 minuten, dus krijg je behoorlijk wat waar voor je geld.
We beginnen met Summer
Songs, een suite van 6 nummers, die Zimmerman
schreef in de lente van vorig jaar. Daarin heeft hij
geprobeerd om de zomer die in België kort duurt (hij woont daar al
jaren) te vangen en te vieren. Achtergrondkoor bestaat uit een kleine
veertig personen, vrienden en familie, die de opnamen bijwoonden in het
Maison de la poésie in Namen en tegelijkertijd leerden te zingen. Dat
maakt het een intieme cd, waarbij je een huiskamergevoel krijgt, je
kunt zelfs af en toe iemand horen hoesten. De klanken van de zes
liedjes over de zomer zijn vrolijk en heel folky, het stukje van
The Mole And The Coo-coo doet qua sfeer denken aan
de oude hit Butterfly (Danyel Gérard).
Turning Point is Hexagram 24 van
de I Tjing. Zimmerman schrijft dat hij het Derroll
Adams (de legendarische banjospeler) hoorde zingen toen
hij de tekst van dit lied maakte. Het is een relaxt stuk en uiteraard
is er een banjo te horen, van gastspeler Didier
Bourguignon.
Een uitgangspunt
voor de cd is volgens de sleeve notes The old, weird
America (the world of Bob Dylan's Basement Tapes) van
Greil Marcus. Duidelijk wordt dat
natuurlijk in (He's Not There) He's Gone, een ode
aan Zimmerman's beroemde naamgenoot (is hij echt geen familie?), waarin
hij titels gebruikt van Dylannummers en -albums, met een knipoog naar
I'm Not There, I'm Gone, dat op de
beroemde Basement
Tapes werd opgenomen.
Een pareltje is The
Mover, degene waar je moeder je altijd voor
gewaarschuwd heeft, "making you move your lips, making you move your
jaws, making you move your fingertips, scratch, scratch, with my monkey
paws". Een prachtige tekst, op een of andere manier lijkt het allemaal
precies te kloppen, en ook als het niet helemaal duidelijk is waar het
allemaal over gaat spreken de woorden wel aan. Bij The
Mover zit dan vervolgens ook nog een heerlijk stuk muziek,
de intro is ingetogen maar indrukwekkend. Elf minuten en 16 seconden
lang blijft dit boeien, met een subtiele mondharmonica (ook van
Bourguignon) en een gitaar die sloom speelt, bluesy en lekker! Zelfs
het lichte accent dat in het laatste Franstalige stukje te horen is kan
hier niets aan af doen.
De tweede cd is wat meer
maatschappelijk georiënteerd. Civilization heeft
ook zo'n prachtige tekst, met subtiliteiten over onze 'beschaving' die
wel heel mooi lijkt... Vrolijk gezongen, maar let op het addertje onder
het gras. Het banjospel geeft het een beetje een bluegrassgeluid. Een
wat steviger nummer is Miracles, waarbij Zimmerman
de opmerking plaatst dat er in het Vaticaan echt iemand schijnt te zijn
die 'over wonderen gaat'. Fog Upon the Land is
kort, maar heeft een indringende tekst, die ik niet helemaal kan
vatten. In Circle gaat het over het "palace of the
poets", het doet wat Iers aan, waar de muziek dat niet is.
In mei zag ik het trio optreden in het Muziekcentrum
Frits Philips in Eindhoven. Toen was ik niet erg onder de indruk, maar
deze cd heeft me duidelijk gemaakt dat Tucker Zimmerman over heel wat
kwaliteit beschikt. De mooie teksten weet hij hier wel degelijk te
combineren met lekkere muziek en hij brengt de liedjes vol
overtuiging. A La Maison De La
Poésie is heel wat folkier dan de vorige
plaat met het Nightshift Trio, die met veel mondharmonica echt bluesy
klinkt. De opnamen zijn analoog gemaakt, op 8-tracks. Ik weet niet of
dat nou zo veel uitmaakt met digitaal, maar het klinkt goed. Als
slotopmerking zegt Zimmerman dat deze nummers niet over zijn leven
gaan, maar wel over de tijden waarin we leven. Als je dat terharte
neemt, ga je soms een beetje huiveren, maar hij laat met zijn teksten
wel zien dat je met woorden veel kunt aanrichten.
Mirjam Adriaans, waardering
8,5
Zie ook www.tuckerzimmerman.com.