Aranis- Aranis - Lowlands/ASMLLJJ001 (www.aranis.be)
De Vlaamse groep Aranis gaat de podia langs onder de noemer ‘acoustic chamber rock'. Dat is kort en krachtig, dus een handig bedacht label.
Maar nu ik bij de bespreking van hun indrukwekkende debuutalbum moet zoeken naar typeringen, schieten er veel meer door mijn hoofd dan die drie. In het klankbeeld kom je zowel romantiek tegen uit de kamermuziek, als het donkere uit klassieke muziek, inventiviteit uit eigentijds klassiek, energie en intensiteit uit de postrock, het sierlijke en dromerige uit de folk, improvisatie uit de jazz en het vervreemdende uit de avant-garde.
Aranis integreert deze elementen op een natuurlijke wijze in een dan weer verontrustende dan weer tedere sound. Soms klinkt het klassiek georkestreerd dan weer uitdagend ongepolijst. Er wordt graag toegewerkt naar expressionistische climaxen.
Hoewel iets minder onheilspellend zou je - een beetje kort door de bocht - kunnen spreken over Troissoeur in een klassieker jasje. Niet zo vreemd als je bedenkt dat de meeste composities van de hand zijn van contrabassist Joris Vanvinckenroye (ook Troissoeur), die leiding geeft aan dit septet waarvan alle muzikanten klassiek zijn opgeleid (en grotendeel al afgestudeerd) aan het Antwerps conservatorium. Bezetting: Axelle Kennes (piano), Marjolein Cools (accordeon), Linde de Groof (viool), Liesbeth Lambrecht (viool), Stijn Denys (gitaar), Joris Vanvinckenroye (contrabas) en Jana Arns (dwarsfluit). Gatsmuzikanten: Edwin Vanvinckenroye (viool, zang) en Dick van der Harst (Selmer gitaar).
Het album bestaat uit tien nummers. Wat ze met elkaar gemeen hebben is dat ze sterk de verbeelding prikkelen. Wespengraf zou geschreven kunnen zijn als begeleiding bij een spannende film. In andere nummers, als Oyma, hoor je nu en dan Michael Nyman terug, die ondermeer de muziek schreef voor de film ‘The Piano'. Over het algemeen is de muziek spannend waar dissonerende harmonieën natuurlijk toe bijdragen. Soms hoor je een bijna Wagneriaanse dramatiek, dan weer de ritmische felheid van een Béla Bartók en gekke vondsten la Schönberg.
Joris Vanvickenroye toont zich in zijn composities een sensitief lyricus. Roesverwekkende drones behoren tot zijn palet. De arrangementen ademen een grensverleggende vrije geest uit, die bijvoorbeeld zonder blikken of blozen voor kamermuziek ongekende - lekker stuwende - rollen vrijmaakt voor een ‘ordinaire' accordeon en gitaar.
Misschien is het goed te omschrijven wat je overkomt als je naar het magnum opus van dit album luistert, het ruim vijftien minuten durende Zilezi. Na een dromerige intro met rondzwevende boventonen kondigen donkere piano-accenten een overgang aan naar ongepolijste dynamiek. Er klinkt een warme fluit. Het spel van de strijkers wordt geladener, de fluit sluit zich aan. Dat wordt ondersteund door aanzwellend raggend spel op piano, gitaar, contrabas en accordeon. Dan volgt een weldadige stilte met een bijna Scandinavisch verstilde viool. Een stuiterende strijkstok op de bassnaren leidt een sierlijk stuk Nyman-achtig filmmuziek in. Dat voert naar een climax door violen met een Olla Vogala-achtige drive. Mysterieuze stilte biedt vervolgens ruimte aan de typische emotionele theatrale Troissoeur-stem van gast Edwin Vanvinckenroye (viool, zang). In een opwindende sound vol lage piano-tonen, uitwaaierende ruige strijkers en fluit culmineert dat in vocale dramatiek waaraan David Eugene Edwards (voorheen Sixteen Horsepower) een puntje kan zuigen....
Aranis is niet direct iets voor traditionalisten, maar wel een aanrader voor de wat avontuurlijk ingestelde muziekliefhebber. Het gelijknamige debuutalbum is nu al via www.aranis.be te bestellen, maar komt officieel pas op 1 november uit. Daarna volgt een cd-presentatie-tour die er als volgt uitziet: 7/11: De Singel 20u30 Desguinlei 25, Antwerpen (tel. 0478-375926,
Henk - Waardering 8,5