Grote verschillen in kwaliteit op album van Dr. Max
Dr. Max - Logarhythms - Productie in eigen beheer (www.muzikanten.nu/drmax)
Logarhythms is het tweede solo-album van Dr. Max, oftewel Max van de Kamp. Eind jaren negentig stond hij eventjes achter The Very Girls als violist. Maar zijn biografie verschaft een kijkje in een veel rijkere internationale carrière met heel wat bandjes en koren, van Mariachi tot Ierse folk, van Scandinavische- tot Latijns-Amerikaanse muziek.
Tegenwoordig woont Van de Kamp in Engeland waar hij ondermeer in een barbershop-koor zingt en zich bezig houdt met theater. Eerder woonde hij in Mexico, Finland, Frankrijk en natuurlijk in Nederland. Als gitarist geschoold heeft de nu 42-jarige muzikant zich inmiddels gestort op heel wat meer instrumenten. Op dit album speelt hij ze allemaal zelf in en zingt hij alle songs. Instrumenten die je hoort zijn gitaren, viool, dwarsfluit, bas, djembé, tamboerijn, mandoline-banjo en tal van percussie-instrumenten.
Op een 4-sporen cassetterecorder nam Van der Kamp de nummers voor Logarhythms op in de jaren 2001 t/m 2003 tijdens zijn verblijf in Toulouse. Ierse folk en bluegrass combineerde hij met invloeden die hij opdeed in Toulouse zoals Franse drinkliederen en Afrikaanse percussie.
Het album bevat drie eigen nummers. Ook zijn er een aantal eigen interpretaties van traditionals, zoals Cotton Eyed Joe, Mason'April, Lanigan's Ball en Chanson à boire dat ooit door het Bretonse Tri Yann nieuw leven werd ingeblazen.
Opvallend zijn de bewerkingen die hij maakte van een aantal bekende nummers. Zo is er Drive On, een gewaagde interpretatie van Jimmy McCarthy's Ride On (dat we kennen van Christy Moore), Rory Blocks God's Gift to Women met een inventief a capella intermezzo, de Nederlandse traditional Komt vrienden in het ronde die hij moeiteloos combineert met de bluegrass-tune Whiskey before Breakfast, Abba's The Day Before You Came en Amsterdam van Jacques Brel in een Venezolaans jasje...
Zondermeer gedurfd, maar er valt helaas veel aan te merken op de uitvoering van vrijwel alle nummers. In zijn algemeenheid kun je stellen dat Dr.Max de snaarinstrumenten behoorlijk beheerst, maar dat het strijkwerk en zeker het spel op dwarsfluit te wensen over laat. Het album opent met een iets te belegen aanpak van een aantal Ierse traditionals. De fiddle klinkt meteen in het tweede nummer vals en tot overmaat van ramp de zang ook. Bij het volgende nummer is dat het geval met de dwarsfluit. In zijn eigen nummer Excuse Me is de dwarsfluit niet vals, maar is de inzet waarmee ie begint veel te slapjes. In het Abba-nummer gaat het met de zang alweer mis en klinkt de viool opnieuw vals.
Als je dat allemaal achter de rug hebt, kost het moeite het gehele album uit te luisteren. Toch heb ik dat voor elkaar gekregen. Dat is maar goed ook want in Amsterdam en Chanson à Boire blijkt de vocale prestatie (meerstemmig) opeens meer dan voldoende en wordt de fluit wél met de juiste pit bespeeld. En Cotton Eyed Joe spettert de boxen uit met gedreven fiddle- en banjospel. Het kan dus wel. Met wat meer zelfkritiek - en dus nieuwe opnamen - had Logarhythms me ongetwijfeld geboeid vanwege de eigenzinnige kijk van Van de Kamp op tal van nummers. Nu is het niveau veel te wisselend.
Henk - Waardering 5