Harry Niehof - Altied Onderwegens - Silvox/Coast to Coast
Harry Niehof: Gronings op z'n Amerikaans
Groningse dialectliedjes in een bluesy roots-jasje. Zanger/gitarist/liedschrijver Harry Niehof bewijst op zijn sterke album Altied Onderwegens dat die combinatie goed kan.
Live, op het festival Trad It! eerder dit jaar, was ik al onder de indruk van zijn gitaarspel en de sfeer die Niehof oproept: mistroostig met een knipoog. Zijn stem is niet bijzonder en past in die zin goed in een rijtje met andere streektaalgiganten als Flip Kowlier en Daniel Lohues. Net als bij die illustere figuren ligt Niehofs kracht meer in de zeggingskracht waarmee hij zingt en zijn muzikale idioom. Weinig woorden heeft hij nodig. Geen poeha. Melancholie ligt steeds op de loer, maar het album klinkt absoluut niet zwaarmoedig. Natuurlijk zijn sommige nummers ingetogen, maar het merendeel klinkt redelijk stevig.
Na jarenlang in verschillende Engelstalige soul- en rhythm & bluesbands gespeeld te hebben viel Niehof twee jaar geleden voor het Groningse lied toen hij een gastoptreden deed bij Los Bomberos. Dat smaakte zo goed dat hij niet anders meer doet.
Niehofs snarenspel is nog steeds bluesy. Op akoestische gitaar fingerpickend met nu en dan bottleneck; rauw uithalend op elektrische gitaar, of met een subtiel rafelig randje. Lekker spannend dus. Zijn sound wordt smaakvol bijgekleurd door Herman Grimme (ex-Jazzpolitie). Met drum- en percussieloops geeft hij enkele songs een moderne touch, maar over het algemeen versterkt hij het rootsy gevoel met behulp van Wurlitzer piano, orgel en basmondharmonica. Met dit laatste instrument legt hij bijvoorbeeld een donkere basis onder het slome bluesy Tussen naacht en dag waarin Niehof subtiel excelleert op slidegitaar. Naast Grimme zijn er nog de gastmuzikanten Arnold Veeman op contrabas en Jan Pijnenburg (ooit Doe Maar) met slagwerk op zes van de twaalf nummers (speelduur 46:47 min). Grimme deed ook een deel van de productie; het andere deel was in handen van Caspar Falke (ooit Palace Flophouse) in de Silvox studio.
Niet alleen Niehofs sound klinkt amerikaans, ook de thematiek van zijn teksten ligt in het verlengde van die van de betere Amerikaanse songwriters. Altijd onderweg (Altied Onderwegens en Vot), de liefde (Alles veur die, Zeg mie waor bistoe, Wichtje aan ander kaant daip), het landschap (Drents wad), maar ook mijmert hij over dingen dichter bij huis zoals over sluitingstijd (Nog ain slok), of over het loslaten van een opgroeiende dochter (Pure laifde). Geen platte teksten, maar licht poëtisch. Indrukwekkend is Barcelona, meert 2004. Begeleid door dreigende muziek waarin je als het ware de tijdbom hoort tikken, herinnert hij aan de gruwelijkheid van de bomaanslagen bij Madrileense stations vorig jaar.
Streektaalmuziek is al lang in opmars. Vaak op een oubollige manier. Gelukkig zijn er steeds meer muzikanten als Daniel Lohues, JW Roy, Gé Reinders, Gerard van Maasakkers, Arno Adams, Ton Engels en dus ook Niehof, die er een knappe volwassen rootsy invulling aan geven.
Henk - Waardering 8,5