Camaxe - Imaxes - Wild Boar Music WBM21054
Camaxe herbergt een aantal Gallicische en Belgische muzikanten. Centraal staat Miguel Allo, afkomstig uit Camaxe (Gallicië), maar al jarenlang woonachtig in Brussel. Hij schreef het gros van het materiaal voor deze CD. Daarnaast een belangrijke rol voor bassist Marc de Maretelaer. Hij is verantwoordelijk voor de meeste arrangementen.
Camaxe bestaat verder uit Veronica Codesal (Ialma, Urban Trad.), Sophie Cavez (Dazibao, Urban Trad.), Filip Lambrechts (Sourdine), Baptiste Argouarc'h (Tam Nà Nulinn) en Ariane de Bièvre.
Imaxes staat voor "beelden". Indrukken die componist Allo in het dagelijks leven opdoet en vertaalt in op Gallicische leest geschoeide melodiën waarin allerlei muzikale invloeden vermengd worden. Allo is met name geïnspireerd door Gallicische groepen als Milladoiro en Luar na Lubre. Dat is te horen ook. Vooral in het fluitwerk in nummers als Un amor no Mar en Marcha de Campaño & Muiñeira de Valdeferreiros lijkt zo van een Milladoiro CD te komen. Ik ben er niet zeker van, het hoesje geeft geen uitsluitsel, maar je zou zweren dat in deze nummers een "ocarina" wordt gebruikt. Of zou het dan toch een "pito" (herdersfluit) zijn?
Miguel Allo is zo"n muzikant met het hart op de juiste plaats. Bezorgd om de wereld (ese mundo e o noso), een natuurmens die verbondenheid met de zee uitstraalt (un amor no mar, unha sombre no mar), maar ook oog heeft voor de kleine dingen in het leven (o home e a vaca).
Allo is bespeler van de gaita. Dat is ook het centrale instrument op deze CD die bijna volledig instrumentaal is. Twee zangnummers slechts, waaronder één heel beroerd: Foliada de Pontevedra. Ik neem aan dat het Allo zelf is die hier de zang voor zijn rekening heeft. Dat had hij beter niet kunnen doen. Onvast en tegen het valse aan. En dat terwijl Veronica Codesal in Un amor no mar al heeft laten horen over een voortreffelijke stem te beschikken.
Er zijn een paar andere muzikaal mindere momenten op deze CD. Allereerst de onvaste gaita in het openingsnummer. En ook het spel van Sophie Cavez (diatonische accordeon) in O home e a vaca en Unha sombre no mar klinkt bepaald niet soepel. Ook de arrangementen van Marc de Marrtelaer zijn niet overal even geslaagd. De combinatie van een Muñeira en een Wals (Vals de Belen) klinkt met name in de overgang behoorlijk gekunsteld. Erg mooi daarentegen in de omgekeerde volgorde (Vals & Muñeira de Anabel), waarin gaita en strijkers perfect samenspelen en percussie (cachon en pandareita) voor een zinderend slot zorgen.
Zo vergaat het me vaker bij het beluisteren van deze CD. Er staan bijzondere sfeervolle en melancholische stukken op: een prachtige lullaby, met een uitstekende Filip Lambrechts op gitaar (Unha noite con estrellas), of een overpeinzing aan het strand (O baile do Mar). Ook zeer geslaagd is Recorrido por Flandria, waarin een perfecte synthese tussen Vlaamse dansmuziek (bourrée) en Gallische muziek ontstaat. Beste stuk op de CD is Vals dos Vergonzosos waarin werkelijk sprake is van een vloeiend, aanstekelijk gearrangeerd geheel.
Maar helaas ook stukken die gekenmerkt worden door richtingloze arrangementen en niet ter zake doende soli. Zoals in Antón non para, waarin het monotone thema doorbroken wordt door een viool die een paar misplaatste jazzy tonen rondstrooit. Iets dergelijks gebeurt in Muñeira no.1 waarin in eerste instantie de traditie gevolgd wordt totdat bas/keyboards "ingrijpen" en voor een vaag jazz-rockerig intermezzo zorgen waarover Gwenaël Micault (bandoneon) soleert.
Dat de groep voor ambiance kan zorgen blijkt uit het laatste nummer van de CD. Opgenomen tijdens een optreden voor vrienden en kenissen ergens in Brussel. Ik zou ze graag eens live aan het werk willen zien. Tot die tijd doen we het met deze niet geheel geslaagde CD.
Paul- Waardering 7