Aurélia - The Hour Of The Wolf - www.homerecords.be
Het uur van de wolf is de tijd waarop de nacht in de ochtendschemer overgaat, het tijdstip waarop de grens tussen waan en werkelijkheid vervaagt en langzaam oplost. Ingmar Bergman maakte een film die naar deze tijd genoemd is en wordt geciteerd in de hoes van de jongste cd van Aurélia: The Hour Of The Wolf. De schijf, die al eind 2010 verscheen, is beslist de moeite waard voor wie houdt van expressiviteit, mooie dameszang, een rauwe mannenstem, subtiele percussie, heerlijk vioolspel of ingetogen gitaar. Dat en meer zit gevat in een plaat die bij elke luisterbeurt meer van zijn geheimen prijsgeeft en toch telkens weer verrassingen oplevert.
De muzikanten van Aurélia, multi-instrumentalist Tom Theuns, zangeres en violiste Aurélie Dorzée en percussionist / drummer Stephan Pougin verkennen graag de grenzen van de folk en weten telkens weer een andere sfeer te geven aan hun muziek, zowel live als op plaat, zo is dit keer blijkbaar gekozen voor theaterfolk, als die term al bestaat. The Hour Of The Wolf bevat in elk geval een mix van stijlen die met veel expressiviteit gespeeld worden en dit doet me hopen dat het trio ook nog eens ons land zal aandoen voor een live uitvoering. Openingsnummer Vous Et Nous doet door de percussieve melodie en samenzang direct denken aan de Franse groep Malicorne, die in de jaren '70 onder de bezielende leiding van Gabriel Yacoub furore maakte en van grote invloed bleek op latere muzikanten. Het nummer is een cover van Brigitte Fontaine en Areski Belkacem, het origineel (te beluisteren op Youtube) is experimenteler, maar bevat ook de karakteristieke samenzang. Aurélia houdt het op minder elektronica-effecten: percussie en viool spelen eerst de hoofdrol, daarna worden er eigen stemvariaties ingevlochten, met o.a. keelzang en een pruilend stemmetje à la Vanessa Paradis. Dan volgen heel wat eigen composities van Tom Theuns en Aurélie Dorzée, elk stuk heeft zijn eigen sfeer, soms vervreemdend, dan weer dansbaar, hier en daar rockend met een rammelige gitaar (Issa), af en toe fijn melodieus op viool (zoals in het oosters aandoende Le Rêve de Hulluluk). El Commandante (met wat Spaans gesproken tekst erdoorheen) doet aan een vrolijke oude film denken, met potten en pannen-percussie en subtiele banjo. Totaal anders, maar toch op een of andere manier passend in het geheel is het voorlaatste stuk, Ellen's Gesang III op. 52 nº 6 (Ave Maria), jawel een klassiek stuk van Frans Schubert, met als gastzangeres de Belgische sopraan Laure Delcampe.
In vergelijking met voorganger Festina Lente is The Hour Of The Wolf rijker gearrangeerd en er wordt meer gespeeld met de zang. Het levert een wervelend album op, waarbij de luisteraar in slechts een 42-tal minuten een stortbad aan stijlen over zich heen krijgt, die op een of andere manier toch samenhang vertonen. Dat is de verdienste van de muzikanten, die samen een hechte eenheid weten te creëren in de zinderende theaterfolk van deze plaat.
Mirjam Adriaans