Andrew Vladeck - The Wheel - Cargo Records / distributie Sonic Rendezvous
Na een bloeiende folkscene in de jaren '60 kent New York nu ook een alt-folk beweging. Andrew Vladeck, wiens album The Wheel zojuist is verschenen in Europa, maakt daar deel van uit en zijn muziek wordt wel omschreven als 'Hot-wired Folk Music from New York City'. In plaats van puur akoestisch en volgens de traditie te spelen plugt hij zijn banjo in een versterker (voor de muzikanten onder u: een Fender Twin). Met het 'rammelige' geluid dat hij daarmee creëert geeft hij een eigen invulling aan folkmuziek. In het najaar staat een Europese tour gepland.
Al luisterend komen bij mij al snel grote Amerikaanse folknamen bovendrijven, die van Dylan in het bijzonder, maar ook Guthrie en Seeger, allen illustere voorgangers van Andrew Vladeck. Sporen van hun werk zijn terug te horen in de liedjes, niet vreemd als je in de begeleiding vooral banjo, gitaar, mondharmonica en toetsen hoort. Vladeck maakt zijn eigen mix van stijlen, geeft elk liedje een sfeer die hij passend vindt, Waiting For The Coffee To Kick In klinkt wat sober en voorzichtig, moet ook nog wakker worden, terwijl Chinatown juist wat Oosterse tinten krijgt en The Wheel stevige rockinvloeden toevoegt. Elektriek is allang geen doodzonde meer in de folk (al zullen er nog wel enkele puristen zijn die het hier niet met me eens zijn), het heeft het genre in veel gevallen juist populair gemaakt onder een groter publiek. Ook de muziek van Andrew Vladeck is lekker toegankelijk voor de luisteraar; daarnaast heeft hij een speelse manier van tekstschrijven (met The Songs You Inspire won hij zelfs de eerste plaats in de International Songwriting Competition), die hier en daar gemakkelijk voor een glimlach zorgt, zoals "You can't kill time and plead insanity" (You Can't Kill Time, met lekker spokende effecten), "Last night I got hammered, but today I woke up nailed" (Waiting For The Coffee To Kick In) of "We're picking apples in Orange County" (Don't Look Down). De stukken met banjo en gitaar hebben mijn voorkeur, met name The 21st Century blijft hangen. Die lekker rammelige intro, de dubbelzinnigheid die je hoort in de tekst "When David dyed... his hair turquoise" en de intensiteit van de gelatenheid die uitgedrukt wordt in "even the 21st century is getting old" raakt me. Hetzelfde stuk volgt op het eind nog een keer, in de wat meer uitgewerkte akoestische uitvoering. De banjo imponeert opnieuw, akoestische gitaar en subtiele overstuurde effecten geven het nummer karakter.
Andrew Vladeck combineert oude Amerikaanse folk met invloeden uit de moderne indierock, waardoor zijn muziek algauw lekker in het gehoor ligt. De productie is vrij naturel gehouden, waardoor de instrumenten goed tot hun recht komen naast de fijne iets gerafelde stem van Vladeck. The Wheel is een constant album, met een bepaalde rauwe charme die na een paar luisterbeurten boven komt drijven. Als een paar schoenen dat je even moet inlopen, maar die je daarna blijft dragen.
Mirjam Adriaans