Chris Smither - Time Stands Still - Signature Sounds sig 2024 (distributie CRS)
Wat Chris Smither doet, doet ie goed. Zijn stijl verandert eigenlijk niet, maar de kwaliteit ook niet en dat betekent tot nu toe dat je elke nieuwe plaat blind kunt aanschaffen als je zijn songs mooi vindt. Dat geldt ook voor de jongste uitgave, Time Stands Still, al is er wel iets veranderd. Waar hij zijn eerdere werk met band en gastmusici opnam heeft Smither dit keer gekozen voor een kleine bezetting, waar, naast zijn eigen ietwat mompelende stem, akoestische gitaar en voeten, ook producer David Goodrich (diverse elektrische en akoestische gitaren, piano) en Zak Trojano (percussie) te horen zijn. Dat heeft alles te maken met een succesvol optreden in 2008 op Blue Highways in Utrecht. Normaalgesproken speelt Smither alleen, maar de organisatie van dit festival liet vantevoren weten geen solo acts te boeken, Goodrich opperde het idee van een trio en ze mochten komen. Een opname die de geluidsman daarna opstuurde leidde tot de beslissing om dit album ook met zijn drieën op te nemen en dat gebeurde vervolgens in slechts drie dagen.
Het is wederom genieten van fingerpicking gitaar, geëngageerde teksten en dit keer een drietal covers, waaronder zoals gebruikelijk een Dylan. Smither maakte al eerder prachtige uitvoeringen van o.a. Desolation Row en Visions of Johanna, nu heeft hij gekozen voor It Takes A Lot to Laugh, It Takes A Train To Cry van de plaat Highway 61 Revisited uit 1965. Hij maakt er een sobere, gevoelig melancholieke versie van waarin de weemoed en droefheid van het liedje naar voren worden gehaald. Miner's Blues van Frank Hutchison (zelf mijnwerker in West Virginia en een van de eerste blanke bluespioniers) uit 1928 klinkt bijna vrolijk door de percussie en Madame Geneva's van Mark Knopfler is een indrukwekkende afsluiting van de plaat, ingetogen, donker en het enige solo gespeelde stuk op deze plaat. Hoewel Knopfler nog vooral als rockartiest gezien wordt is zijn werk de laatste jaren steeds meer richting folk en singer-songwriter gegaan en dat heeft Smither doen besluiten dit biografische lied in zijn repertoire op te nemen.
In zijn muziek lijkt Chris Smither zichzelf af en toe te plagiëren, maar bij nadere beluistering blijkt steeds dat het nooit helemaal hetzelfde rifje of deuntje is. Zijn teksten zijn zoals altijd sterk, subtiel en humorvol, uit openingsnummer Don't Call Me Stranger: "Ain't no hurry, don't you worry / I ain't evil, I'm just bad". Voor het eerst heeft hij over ouderschap geschreven (hij heeft met zijn vrouw een dochtertje geadopteerd) in I Don't Know, vol gewone kindervragen die zo lastig te beantwoorden zijn. En dan is er wat mij betreft nog een pareltje in Old Man Down, een subtiele begeleiding geeft dit sobere nummer over het naderende einde en sterfelijkheid extra kracht. Naast deze persoonlijke mijmeringen is er opnieuw de maatschappelijke betrokkenheid, zo brengt Surprise, Surprise de financiële crisis terug tot enkele kleine, gevatte zinnetjes: "Banks are failin' you start wailin' / No it can't be so, the bank is strong / Off you dash to get your cash / surprise, surprise, the money's gone".
Waar voorganger Leave The Light On (2006) mijns inziens meer krachtige nummers bevat is Time Stands Still juist als geheel een sterk album. De ingetogen begeleiding van de kleine trio-bezetting leidt tot meer aandacht voor de inhoud van de liedjes, waarbij Chris Smither met zijn doorleefd stemgeluid en karakteristiek fingerpicking gitaarspel zorgt voor de kwaliteit die we van hem gewend zijn; niet meer, maar zeker ook niet minder.
Mirjam Adriaans, waardering 9
Overigens is er ook een versie van deze cd met een bonus-dvd, over hoe dit album gemaakt werd. Die is enkel verkrijgbaar via de site van Chris Smither: smither.com