-door Patrick Adriaans-
De 7e editie van Roots of Heaven kende als vanouds een gedegen programmering.
De nodige grote namen met Mary Gauthier, Fred Eaglesmith en Woven Hand, maar daarnaast ook weer ruimte om anderen te ontdekken, met als uitschieter Ben Weaver, hij speelde vrij vroeg in het programma
al in de kleine zaal maar deed dat met verve. Geheel en al solo, eerst
achter de elektrische piano, later op een geweldig klinkende banjo en
op gitaar.
Liedjes met soms kritiek op Bush (the unelected) dan weer wat minder te
begrijpen teksten over plastic bags in a tree. Achter de piano gebracht
in een stijl die raakvlakken heeft met Tom Waits, met name op ritmisch
gebied, maar dan zonder enige grom in de stem. Terwijl Ben Weaver die
grom wel bezit getuige latere liedjes, maar toen begeleidde hij
zichzelf op gitaar.
Voor de vroege bezoeker was er trouwens meer te genieten. Eerst in de grote zaal El Pino & The Volunteers, een Rotterdamse band die voor dit keer versterkt werd door Gary, een Canadees die uit Zwitserland kwam (als ik het goed begrepen heb). Hij was in ieder geval een van de twee multi-instrumentalisten die met o.a. pedal steel, mandoline accordeon en de nodige percussie het geluid van de band extra inkleurden. Hier en daar wat meerstemmig gezang en een geluid wat doet denken aan o.a. Grant Lee Buffalo.
En de openingsact in de kleine zaal Damien Jurado mocht er ook zijn. Samen met een celliste en een drummer die zo nu en dan gitaar speelde zorgde hij voor mooie luisterliedjes. Enigszins aan de rustige kant, maar dat kwam volgens hemzelf omdat ie zijn pilletjes omgewisseld had. Hij had de pillen tegen vliegangst geslikt i.p.v. de pillen die hem bij het raam weghielden. Dus nu was hij wat slaperig, maar hij bleef gelukkig nog steeds weg van het raam. Zo waren er meer leuke verhaaltjes te horen tussen de nummers door.
De meesterverteller zelf was er ook, Fred Eaglesmith. Deze man weet sterke nummers af te wisselen met meesterlijke verhalen, het lijkt bijna wel een conference. Niet iedereen weet dat te waarderen, al had hij voor het merendeel de lachers op zijn hand. En wie het durfde om te roepen dat er ook nog gespeeld moet worden werd meteen in de hoek gezet. Altijd onderhoudend en nog vermakelijke muziek erbij ook.
Minder gepraat werd er door Mary Gauthier, maar zij zette een sterke set neer, begeleid door een gitarist. Ze speelde klassiekers als I Drink en Drag Queens and Limousines, ook nieuwer werk van o.a. Mercy Now en ook nog wat echt nieuw werk. Dat klonk zeer veelbelovend, ze mag wel weer een nieuwe plaat uit gaan brengen.
Behalve Mary Gauthier werd de inbreng van de dames geleverd door Ane Brun. Zij heeft een erg mooie stem, maar muzikaal noch tekstueel kon het echt boeien. Dat had Woven Hand dan iets beter. De stem van David Eugene Edwards kan nog altijd door merg en been gaan, en de teksten hebben nog steeds dat donkere en christelijke. Maar waar bij 16 Horsepower de muziek nog varieerde, is het bij Woven Hand toch vooral meer van hetzelfde. Niet echt iets mis mee, want het kwaliteitsniveau is er nog wel, maar toch een klein beetje jammer.
Het programma werd volgemaakt met Tandy, the Resentments en Cracker.
Die laatsten sloten degelijk af in de kleine zaal, waarmee het programma ten einde kwam.
De organisatie verdiend nog steeds complimenten voor de programmering, ik kijk al reikhalzend uit naar de 8e editie. Een klein puntje van kritiek blijft de karige informatievoorziening. Iets meer info over de bands en de bezetting op een a4-tje mag wel wat mij betreft. Er stond wel wat op de website, maar dat was vandaag al weer weg. En behalve vooraf wil je soms ook achteraf nog even terugkijken.