Het festival Brosella vindt dit weekeinde alweer voor de dertigste keer plaats. Gisteren was de folkdag, alwaar enkele bijzondere projecten op het programma stonden. Met Afrikaanse ritmen bij Jaune Toujours, Eliza Carthy als extra zangeres en violiste bij Blue Murder en The Wicker Band vierde Brussel feest.
Het weer was perfect voor een festival. Blauwe luchten met een enkel wolkje gaven een prettige sfeer aan het Groentheater in het Ossegempark aan de voet van het Atomium. Veel Brusselaren trokken er dan ook opuit. Sommigen lazen een boek, anderen genoten van een kriek, maar de meesten waren er toch voor de muziek. Het programma zag er dan ook veelbelovend uit, met Jaune Toujours, Moya Brennan en Blue Murder (een combinatie van Waterson:Carthy en Coope, Boyes & Simpson) op het affiche.
De aftrap werd gegeven door Va Fan Fahre. Deze band, die vooral uit blazers bestaat, werd in 2003 opgericht door accordeonist Michael De Schrijver, en brengt een romantisch melancholieke mix van klezmer en Balkanmuziek. Het kleine podium stond al erg vol met elf muzikanten, maar men vond toch nog ruimte om een danseres mee te laten doen.
De fanfare speelt vooral instrumentalen, die soms heel aanstekelijk klinken en een fijne opener vormen van de dag. Ter plekke meldt kersverse vader De Schrijver dat hij een nummer omgedoopt heeft. Het is een romantisch stuk, dat hij Maite genoemd heeft, naar zijn dochter die vrijdag geboren werd. Na het optreden bekent hij dat het voor hem dan ook moeilijk was om daar te staan, maar ja, de muziek gaat gewoon door. Trompettist Bart Maris wordt door de rest van de band al spelend begeleid naar het hoofdpodium, hij is immers ook van Jaune Toujours.
Een paar jaar terug werd ik gegrepen door het enthousiasme van het Brusselse Jaune Toujours. Ik was dus erg benieuwd naar wat ze nu doen. Het begin is vertrouwd, accordeonist/zanger Piet Maris brengt met zijn band nog steeds aanstekelijke stukken, over Brussel en van de cd Camping del Mundo. Franstalig, Nederlandstalig en nog zowat meer, kortom de internationale cultuur van Brussel komt terug in de muziek.
Na een kwartiertje wordt de Gangbé Brass Band uit Benin op het podium uitgenodigd. Zij spelen eerst met en vervolgens zonder Jaune Toujours Afrikaanse ritmen en liederen met veel koper en percussie. Overigens had deze groep ook op de zondag van Brosella kunnen spelen, want er zit heel wat jazz in hun optreden. Hoewel het heel lekker klonk, vond ik uiteindelijk dat er te weinig inbreng van Jaune Toujours in dit concert zat.
Over Catherine Feeny heb ik dubbele gevoelens. Het begin van haar optreden was mij wat te gelikt en poppy. Pas bij de cover I'm On Fire (Bruce Springsteen, voor wie het nog niet weet) vond ik haar overtuigend. Bij dat nummer en Maggie, een eigengeschreven lied dat daarop volgde liet ze horen over een erg mooie stem te beschikken waar ze meer mee kan dan ze in de rest van het concert laat zien. Wat haar wel sierde was het feit dat ze wist dat het een folkfestival was, dus had ze ook haar elektrische gitaar meegebracht. De dame beschikt over historisch besef...
Moya Brennan zette een degelijke set neer, ze deed onder meer wat oud Clannad-repertoire en daarna werd het een beetje zweverig, dus besloot ik mijn inwendige mens wat aandacht te schenken. De Portugees Pedro Caldeira Cabral speelde hierna op de Portugese gitaar, samen met Joaquim António Silva (gitaar). Zij brachten rustige muziek, klassiek getint. Caldeira Cabral probeert zijn instrument onder de aandacht te brengen door fado te vermengen met bijvoorbeeld een wals, zodat je een heel ander geluid krijgt. Helaas was hij niet ingeplugd en dat was voor de technicus achter de knoppen lastig af te stellen, zodat er af en toe een zeer hinderlijk gepiep uit de boxen kwam. Jammer, ik had graag willen blijven luisteren...
Kadril had ook een verrassing in petto. Zij werden bij dit concert bijgestaan door de dames van Alumea en de Hongaarse zangeres Szilvia Bognar. Deze Vlaamse folkgroep bestaat dertig jaar, en dat wilden ze na de Nekkanacht nog wel een keer vieren met het even oude Brosella. Dus kregen we een mini-overzicht van de geschiedenis van Kadril, met enkele nummers uit hun laatste project De Andere Kust en een paar stukken van het Galicische Alumea, dat mooie samenzang brengt met begeleiding van pandeireta's.
Een mooi extraatje was Rozemarijn, door allemaal samen gebracht als eerbetoon aan Wannes van de Velde. Jawel, ook de Galicische dames zongen dit Nederlandstalige lied mee, met een charmant accent.
Leuk tussendoortje was Ballathum XL, de groep rond De Wiene en Philippe Robrecht. Ierse (en volgens mij een enkele Schotse) favorieten, zoals Manchester Rambler, Step It Out Mary, Black Velvet Band en Whiskey In The Jar passeren de revue. Wat vooral opviel was dat dit bij onze zuiderburen blijkbaar geen standaard meezingers zijn. Voor mij was het wat veel van het goede na het concert van The Dubliners de avond ervoor.
Op het hoofdpodium was het de beurt aan Blue Murder (Waterson:Carthy samen met Coope, Boyes and Simpson) om het publiek te laten genieten. Heerlijke samenzang, zo typisch voor Engelse folk, streelde onze oren. Tussendoor wat Waterson:Carthy-dingen en als extra de inbreng van Eliza Carthy, die licht hees klonk, en Tim van Eyken. Je zou van de a capella gezongen hymne Standing On The Promises Of God bijna religieus worden. Helaas waren hier ook een paar piepjes te horen, maar dat werd ruimschoots goedgemaakt door de mooie stemmen en goed spel van Martin (gitaar) en Eliza (viool) Carthy en Tim van Eyken op accordeon, die samen een jig deden. Behalve Norma Waterson, maakt ook haar broer Mike deel uit van Blue Murder. Hij schreef Mole In A Hole, een humoristisch liedje dat met veel plezier door de groep ten gehore gebracht wordt.
Kathleen Vandenhoudt heeft een repertoire dat veelal op rock leunt. Ze heeft een wat hesige stem, waarmee ze af en toe uithaalt. Het klonk wel lekker in de sfeer die Brosella opriep, hoewel het niet echt mijn ding is.
Hoogtepunt was het speciale project, The Wicker Band. Hun optreden werd opgedragen aan Antoine Courtmans, erevoorzitter van De vrienden van Brosella, die in april overleed. Allereerst werden enkele liedjes gebracht die verwante thema's hadden met de film The Wicker Man. Muziek van o.a. XTC (klinkt eigenlijk wel goed, in zo'n folky arrangement), Malicorne, The Velvet Underground en enkele traditionals. Een prachtig duet was er van Neeka en Jacqui McShee, met Me Husband's Got No Courage In Him.
Vervolgens werd de soundtrack van de film in een geheel gespeeld, van Corn Rigs, via Gently Johnny, Willow's Song en The Tinker Of Rye tot Summer Is A-Cumen In. Muziek en teksten werden geschreven door Paul Giovanni en klinken als authentieke folksongs. In The Wicker Man moet een politieman op zijn trouwdag op onderzoek naar een verdwenen meisje. Daarbij komt hij terecht op een afgelegen eiland (Summerisle) waar de bevolking zo zijn eigen heidense rituelen heeft. Het schijnt dan ook niet goed af te lopen...
The Wicker Band begint dus met een onschuldig klinkend Corn Rigs, maar de spanning wordt opgebouwd met onheilspellende trom en spookachtig gezang van de twee dames. Met fluit en viool en vervolgens de hele band wordt een symphonische apotheose bereikt, waarna de rust weerkeert met een melancholieke viool en mandoline. Patrick Riguelle (gitaar, lapsteel, zang) en Jan Hautekiet (keyboard) hebben met de Wicker Band een mooi stuk afgeleverd. Dat maakt nieuwsgierig naar de film, die na afloop gepland staat. Helaas viel na een paar minuten alles weg en aangezien het er niet naar uitzag dat het euvel snel verholpen kon worden besloten wij om ons hotelletje op te zoeken. Desalniettemin kan de dag als geheel geslaagd genoemd worden.
Een uitgebreidere fotoreportage staat hier.