-door Assie Aukes, foto's André Mingneau-
Het duurde lang voor het stof weer was neergedaald. Balkan ster Goran Bregovíc and his wedding and funeral band sloot de 44ste editie van het Dranouter festival zondagavond in de grote Kayam tent af voor een dolenthousiast dansend en hossend publiek dat uit duizenden kelen meezong met grote successen als Ederlezi, Gas gas gas en natuurlijk Bella Ciao. Er was ruimte voor nieuw materiaal van zijn binnenkort te verschijnen album, maar Dranouter kwam duidelijk voor de successen van weleer.
Meer dan 50.000 bezoekers vonden hun weg naar het West-Vlaamse heuvelland om daar te genieten van een prachtig muzikaal weekend. Op voorhand was niet iedereen overtuigd van het programma dat dit jaar op het affiche prijkte, maar na afloop was vriend en vijand het roerend met elkaar eens dat het weer een prima festival was. Het warme weer was geen spelbreker. Integendeel, met name op zaterdag was het heerlijk vertoeven op de festivalweide en lokte het mooie weer veel extra bezoekers naar het festival.
Een festival begint altijd met lijstjes. Dit jaar stonden daar o.a. de optredens van de Canadese De Temps Antan, het Schotse Rura en de Britse Sam Kelly & the Lost Boys en mijn oude vriend Pete Morton op. De ellende is, vooraf ben je veel te optimistisch, het lijstje is altijd te lang. Je komt te laat aan op het festivalterrein, je bent te lang bezig met eten, je komt oude en nieuwe bekenden tegen, je zit soms lekker te luisteren naar sessies op straat en soms zijn er gewoon te lange wachtrijen. Dat overkwam ons bij het drietal concerten van Vlaming en streekicoon Willem Vermandere. Een rijtje van zeker 150 meter lang. Terwijl je weet dat er maar 400 bezoekers in de kerk toegelaten worden. Onbegonnen werk dus.
Dit jaar opmerkelijk veel concerten in de Kayam gevolgd. De concerten in die grote tent werden in de middaguren veel beter bezocht dan andere jaren. De Zuid-Europese klanken van de geprogrammeerde acts zullen daar zeker debet aan zijn. Zo konden we op zaterdagmiddag genieten van de Amsterdam Klezmer Band & Söndörgo. Deze Nederlands-Hongaarse combinatie trekt rond om hun gezamenlijke album Szikra te promoten. Beide groepen hebben een gedegen reputatie. Het is altijd lastig te beoordelen of de som meer is dan de afzonderlijke delen, maar deze combinatie komt heel ver. De klezmer klanken van de koperblazers van de AKB mixen zich perfect met de rietblazers van Söndörgo die zich meer richten op de traditionele Balkanmuziek. Sterke melodieën met individueel zeer begaafde solisten. De chemie en de speelvreugde spatte van het podium.
Bij Les Negresses Vertes spatte het veel minder. Hoewel de groep, eventjes wereldberoemd op het eind van de jaren '80, een zeer smaakvolle cocktail van gypsy, latin, musette en rock 'n roll speelt, miste de groep de flair en de punkattitude die de groep dertig jaar geleden zo bijzonder maakte. Hun grote hit Zobi la Mouche klonk gladjes en gekunsteld. Het is de vraag of je een groep zonder de beeldbepalende frontman, zanger Helno overleed al in 1993, opnieuw leven in moet blazen.
Tussen al die zuidelijke klanken was het de beurt aan Richard Thompson. De stoïcijnse Brit gaf een show die zijn weerga niet kende. Begeleid door twee kanjers van muzikanten, Michael Jerome (drums) en Tars Prodanink (bas), werd er veel repertoire van het nieuwe album 13 Rivers gespeeld (het album komt uit op 13 september). Maar er is ook veel bijval wanneer Meet on the ledge ingezet wordt, een nummer dat Thompson alweer vijftig jaar geleden schreef en uitgroeide tot lijflied van Fairport Convention. Ook Wall of death is zo'n nummer dat al jaren in het repertoire meedraait maar nooit verveelt. En dan zijn gitaarspel..., woorden schieten gewoon te kort. Absoluut hoogtepunt van de dag.
Een ander, onverwacht, hoogtepunt vond later die avond plaats in De Voute, de kleinste tent van het festival. Laura Cortese & the Dance Cards, vier Amerikaanse vrouwen voor het eerst in Europa, met vier hemelse stemmen, vier strijkstokken en zestien snaren lieten de bomvolle tent zuchten van genot met hun mix van Amerikaanse folk, cajun en akoestische pop. Om hierna nog op de afsluiter van de avond, Gogol Bordello te wachten, was iets teveel gevraagd.
Op zondagmiddag is het optreden van Ethno Flanders al jarenlang een vaste waarde op Dranouter. Zestig jongeren uit zestien verschillende landen over de hele wereld geven na een week stage in Oostende een mooi concert. Solisten laten horen dat deze lichting jonge muzikanten het nodige talent herbergt. Ethno Flanders is een mooie opmaat naar het eerste concert in de Kayam, die opvallend goed gevuld is voor Luca Bassanese. Dat heeft deze sympathieke Italiaan ongetwijfeld te danken aan het daverende concert dat hij vorig jaar in de Club gaf. Opvallend is het enorme stembereik van de man. Schijnbaar moeiteloos pakte hij het duizendkoppige publiek in met zijn repertoire dat vliegt van Italiaanse opera via Balkanpop naar rock 'n roll. Zichtbaar ontroerd stond Bassanese op het immense podium toen de hele Kayam danste en sprong en uit duizenden kelen zijn Salta per l'indignazione meezong. Een memorabel concert dat niet snel vergeten zal worden.
In De Voute speelde even later Maz, een Canadese band dat het culturele erfgoed van Quebec zou doen opleven. Alleen... volgens mij stond er een heel andere band. Een trio met op bluegrass en Ierse folk georiënteerde muziek. Veel instrumentaal werk op mandoline en banjo. Weinig zangwerk en dat gaf de muziek toch een wat eenvormig karakter. Dat deed ook blijken, want het publiek was onrustig, ging snel lopen en kletste voortdurend door de nummers heen. 'The dutch disease' wordt dit irritante fenomeen wel eens genoemd, maar in België kan men er dus ook wat van...
De glorietijd van The Mavericks ligt al weer geruime tijd achter ons. Hun grootste hit Dance the night away dateert alweer uit 1998. De groep kwam in 2012 weer bijeen en speelt met redelijk veel succes vooral in de USA. Op Dranouter kabbelde het concert rustig voort. Opvallend was de gebronsde stem van zanger-gitarist Raul Malo die o.a indruk maakte met een mooie versie van Roy Orbison's Blue Bayou.
Hermitage Green is een jonge Ierse folkrock band die, sinds het uitbrengen van hun eerste album veel succes kent in hun thuisland en nu bezig is met een wereldtour. Het optreden in De Voute was energiek maar vooral veel te hard. Publiekslievelingen Passenger en Milow lieten we aan ons voorbijgaan om ons op te maken voor het ultieme slot van de avond, Goran Bregovíc and his wedding and funeral band.
Dranouter 2018 was door de zomerse klanken, het zonnige weer, de gezellige entourage (de Dikkebusstraat wordt steeds meer dé festivalstraat van het dorp) en de gemoedelijke sfeer weer memorabel. Het cashless betalen verliep naar behoren, al veroorzaakten de nieuwe entreebandjes zo nu en dan voor opstoppingen. Kinderziekten die volgend jaar hoogstwaarschijnlijk opgelost zijn.