-door Assie Aukes, foto's Lieve Boussauw-
Het weer zat afgelopen zaterdag alleszins mee. Een heerlijk zonnetje, maar niet te warm. Dan is het Groentheater, onder de rook van het nog immer imposante Atomium, het mooiste plekje in Brussel voor een middag en avond met mooie muziek.
Het was alweer de veertigste editie en dit jubileum ging niet zo maar aan het publiek voorbij. Het was namelijk ook het afscheid van Henri Vandenberghe die na veertig jaar de fakkel overdroeg aan de jongere generatie. "Ik word in januari 70, het is mooi geweest. Het lijf wordt stroever en het is tijd dat de jeugd het gaat overnemen", zo vertelde hij mij opgewekt en zonder een spoor van spijt in de wandelgangen.
De geprogrammeerde artiesten dachten daar waarschijnlijk iets anders over, want zelden stond er zoveel zwaarmoedigheid op Brosella Folk geprogrammeerd als in deze jubileumeditie. Kwalitatief was het, zoals eigenlijk altijd op Brosella, zondermeer top, maar een sprankje meer blijmoedigheid was aardig geweest.
Dat Dick van der Harst graag muzikale grenzen verkent, is bekend. Met LOD, aangevuld met een respectabel aantal gasten waaronder Ialma, Amparo Cortés en Lieselot De Wilde waaierde de muziek alle kanten uit, bij vlagen imponerend, echter zonder dat het een echte muzikale eenheid vormt.
De Portugees Pedro Caldeira Cabral is een meester op zijn instrument, de Portugese 'guitarra'. Hij bracht , samen met een gitarist en bassist, op virtuoze wijze zijn monumentale muziekstukken. Maar aangezien geen aankondiging of toelichting over zijn lippen kwam, sloeg na een half uurtje toch de eenvormigheid toe. Dit werd mede veroorzaakt door het feit dat het zacht afgestelde geluid tijdens dit concert erg snel verwaaide.
The Unthanks volg ik al sinds de tijd dat de groep nog als Rachel Unthank and the Winterset geafficheerd werd. Tegenwoordig is zus Becky een gelijkwaardige partner geworden. Op Brosella kwam het tweetal aanzetten met de meest uitgebreide begeleidingsgroep, waaronder bas, drums en een compleet strijkkwartet. Toch kwamen de hooggespannen verwachtingen niet uit. Door het lage tempo van de meeste liederen werd het concert bij vlagen slaapverwekkend en klonk de zang van de twee zussen bij tijd en wijle temerig.
Bij het Cosicaanse A Filetta verwachtte ik vocaal vuurwerk, maar ik kwam bedrogen uit. Vakkundig was het zeker, maar nergens wist het zestal dat vonkje enthousiasme over te brengen. Het is veelzeggend dat het instrumentale intermezzo van Paolo Fresu (trompet) en Daniele Di Bonaventura (bandoneon) tot het hoogtepunt van het concert uitgroeide.
Het enthousiasme spatte er wel af bij de vrolijke meiden van het Finse Kardemimmit (wat zoiets als Spice girls in het Fins betekent). Geworteld in de diverse Finse tradities, zoals de reki- en runo-zangstijl, bracht het viertal een mix van traditionele en eigen nummers. Instrumentaal bewijst Kardemimmit dat de kantele, hét Finse traditionele instrument, een volwaardig instrument is. Vocaal komt het viertal in de buurt van Värttinä, maar lichtvoetiger en vrolijker.
Ook bij het afsluitende concert van Sharon Shannon & band spatte het enthousiasme er af. Het moet gezegd, de meeste Ierse bands kunnen geen potten en pannen meer breken met hun oudbakken jigs en reels, maar met Sharon Shannon had Brosella wel een Ierse topmuzikant in huis. Toch was het Alan Connor die de show stal met het gelijktijdig bespelen van piano en elektrische gitaar. Ook zijn vocale inbreng met liederen als The midnight special en Black Betty sprak tot de verbeelding en verhoogde de feestvreugde. En zo eindigde het jubilerende Brosella toch nog met een mooi feestje...
