-door Mirjam Adriaans, foto’s Ronald Rietman-
Sprakeloos komt organisator Justus Janssen het podium op om het Ghent Folk Violin Project af te kondigen. De opener van Parkfest 2015 in de vroege avond op het hoofdpodium is gelijk een schot in de roos. Met Susan Clynes als gast op toetsen en zang schittert het veelzijdige GFVP als een prachtig gepolijste diamant met vele facetten.
De tweede editie van Parkfest in het Philips de Jonghpark in Eindhoven gaat ietwat stroef van start. Er staat een opening gepland, de organisatie had iemand op het oog maar dat ging vrij laat toch niet door en de gevonden vervanging was helaas niet op tijd op het festival. Dus staat een groepje mensen iets na twaalven op het terrein te neuzen tussen de kraampjes en de catering, ietwat afwachtend wat er komen gaat. Een aantal mensen weet de workshop doedelzak te vinden, al blijkt dat toch niet echt het gemakkelijkste instrument, maar er wordt gelijk wel veel geleerd.
De muzikale aftrap van het festival gebeurt dan op twee podia tegelijk, een bal met Andoorn en ik ga kijken bij de Van Meurs Family, die onder de noemer It’s A Family Affair zowel eigen werk als covers uit de Amerikaanse folk ten gehore brengt.
Voor de liefhebbers van The Watchman is er goed nieuws, Ad van Meurs is na twee Nederlandstalige albums onder eigen naam weer bezig met Engelstalig repertoire, waarvan Dorset Moon beeldend de kliffen van Dover oproept, en daarmee lijkt hij voort te borduren op de mooie songs van zijn album Carnival of Circumstance. Zanger/gitarist Van Meurs zit lekker ontspannen in zijn vel en wordt op het podium vergezeld door de fijne stem van zijn partner Ankie Keultjes, maar het meest valt zoon Dylan van Meurs op. Als artiestennaam heeft hij gekozen voor Dylan Adrian, en de afgelopen paar jaar heeft hij zich sterk ontwikkeld, zowel in zijn gitaarspel als in zijn zang, die intens is in Lungs van Townes Van Zandt, maar juist een nostalgische noot raakt in Deep River Blues (een traditional die bekend is gemaakt door Doc Watson) en lekker loom naar voren komt in de JJ Cale-cover Drifters Wife. Hoewel pa nog steeds sterke songs weet neer te pennen is de zoon hard op weg om hem muzikaal voorbij te streven.
En dan komt het eerste optreden op het hoofdpodium. Het is gelijk een magisch hoogtepunt van de dag, dat het ietwat vreemde begin snel doet vergeten. De bezetting van Ghent Folk Violin Project is veranderd, dat betekent dat de klank van de cd Tatoeage (die helaas is uitverkocht en enkel nog digitaal verkrijgbaar is) nog wel herkenbaar is, maar tegelijk een gedaanteverandering heeft ondergaan door de toevoeging van cello (Jasmijn Lootens) en piano (Susan Clynes) aan de drie violen van Wouter Vandenabeele, Naomi Vercauteren en Anouk Sanczuk. De muziek lijkt nog te winnen aan bezieling, pianiste Clynes heeft bovendien een mooie krachtige stem, waarmee ze zowel zwoel jazzy voor de dag kan komen als vol gevoel in A Good Man, een lied dat ze schreef voor haar vader, die het (zoals meer vaders) moeilijk vindt om het toe te geven als hij een keer geen gelijk heeft. Toch gebeurde het ooit en dat is dan de moeite waard om er een lied over te maken. Maar dat is nog lang niet alles, GFVP neemt de luisteraar mee op wereldreis, veel Europese invloeden, Ierse en Franse klanken worden afgewisseld met heldere polonaises met een karakteristiek Scandinavisch geluid, ook voor Bulgaarse of Griekse deunen draait het vijftal zijn hand niet om. Maar er wordt ook een uitstapje gemaakt overzee, met East Tennessee Blues van bluegrass violist Casey Driessen (die overigens volgend jaar in april te gast zal zijn als er in Gent een festival rond de viool georganiseerd wordt). Door je ziel snijden de noten van een stuk van Anouar Brahem uit Tunesië, als in trance kan ik slechts mijn ogen dichtdoen en gebiologeerd luisteren naar de Arabische invloeden. Was ik al onder de indruk van het album, dit prachtige concert in nieuwe bezetting weet me tot tranen toe te roeren. Terecht volgt een staande ovatie voor dit staaltje virtuositeit. Een topoptreden.
Na afloop wil organisator Justus Janssen laten weten dat La Jupette Barbue iets later gaat beginnen omdat de groep vaststaat in een file, maar hij is in eerste instantie ook sprakeloos. Hij heeft maar een paar nummers gehoord, maar zijn bewondering is er niet minder om. O ja, een toegift mag natuurlijk niet ontbreken en naar Griekse gewoonte wordt een stuk uit de set herhaald, de Bulgaarse melodie krijgt nu zo mogelijk nog meer passie mee dan de eerste keer dat ie gespeeld is.
Daar moet ik even van bijkomen, het contrast met de vrolijke feestmuziek van Pyrates! is wel erg groot, en pas als La Jupette Barbue bezig is met hun a capella balfolk repertoire komt mijn gemoed weer eningszins tot rust. De Franse stemmen zijn dan ook zeer de moeite waard om te beluisteren, ze doen hier en daar denken aan de samenzang van Malicorne, maar tegelijk maken ze ook gebruik van modernere technieken zoals de human beatbox. Fijntjes vlechten de damesstemmen zich door het basgeluid van de heer, soms wordt het ritme met handgeklap ondersteund. Heerlijk luistervoer, maar voor sommige dansers is het lastig om de maatsoort meteen op te pikken. Toch is de vloer van begin tot eind goed gevuld.
De paganrock van The Dolmen kan me daarna niet echt meer boeien, mijn dag is geslaagd met hemelse violen en prachtige stemmen.