Festivalverslagen

-door Mirjam Adriaans, foto's Ronald Rietman-
Het werd een natte vrijdag op Parkfest in Eindhoven, maar dat werd gecompenseerd door een paar sterke optredens. Ik zag twee staande ovaties, voor Ad van Meurs en zijn gelegenheidsformatie en voor de Henry Girls, die weliswaar het vele hemelwater uit Ierland hadden meegebracht maar met hun engelenzang de bezoekers wisten te bekoren.

De dag komt rustigjes op gang met balfolkles en een vermakelijke set van Opa’s Kunstgebit, met kroegenrepertoire en de daarbijbehorende meezingers. Ik besluit om de instrumentenmarkt te bezoeken, waar onder meer gitaren, draailieren nyckelharpa’s en een Chinees instrument, de erhu, te bekijken zijn en ook uit te proberen.

Het begint dan zoetjes te regenen en dat wordt een flinke bui, waardoor ik weinig meekrijg van het project Zeeschuim. Ik schuil onder een overkapping op het terrein, maar daar is het in eerste instantie zo rumoerig dat er van de muziek nauwelijks iets te horen is. Later wordt dat beter en als ik even verderop ga staan dan hoor ik onder andere wat instrumentalen en enkele nummers van Roland Verstappen voorbijkomen, verder staat het buitenpodiumpje behoorlijk vol met een piano, xylofoon, ik hoor ook nog ergens een viool en gitaar. Verstappen is overigens behoorlijk actief op folkgebied, hij gaat komend seizoen Folk Sundays organiseren in Paradox in Tilburg en er zit een festivalletje in de koker, met o.a. Allan Taylor en Andy Irvine. Laconiek reageert hij op de weersomstandigheden: "ik ben op mijn best in de regen.”

Er moet een noodgreep gepleegd worden in het programma, donderdagavond heeft Ether Noir om onduidelijke redenen afgebeld, dus zoekt organisator Justus Janssen vervanging. Die wordt, net als op Folkwoods een paar jaar geleden, gevonden in de Verenigde Volksmuzikanten. David Cornelissen en Martijn Moedars zijn er al, muziekmaten Gregor en Edwin komen graag even naar Eindhoven en Sander van der Schaaf kan iets eerder weg uit Den Bosch waar hij met Boulevard bezig is. Iets na vijven beginnen zij een lekker frisse set met balfolk, waarbij ze een fijne afwisseling weten te vinden in de dynamiek, na een energieke kost ar ch'oad volgt een rustige mazurka, de dansers weten er wel raad mee.

Ondertussen speelt Ad van Meurs in de andere tent. Hij brengt veel werk van zijn nieuwe plaat De Weg Is Een Vriend en wordt daarbij begeleid door de Antwerpse nachtegaal Marjan Cornille en haar gitaar, Osama Meleegi op ijzersterke percussie (wist u al dat ie nog een stuk of negen broers heeft die dat allemaal ook kunnen?) en Frank Strokap die de baslijnen verzorgt. Zangeres Ankie Keultjes staat dit keer niet achter de knoppen maar op het podium om vocale bijdragen te leveren, haar Arabische duet met Meleegi in Columbus Stockade is beslist een hoogtepunt in de set. Maar ook Dink’s Song (oftewel Fare Thee Well, afkomstig uit de film Inside Llewyn Davis) laat horen hoe goed de stemmen van Cornille en Keultjes bij elkaar kleuren. Met een paar liedjes van de Folksurvivalclub blijft het genieten en dan is er als vanzelf de staande ovatie. In de toegift besluit Van Meurs dat Hard Times Come Again No More van Stephen Foster nog steeds actualiteitswaarde heeft, en ondanks enkele foutjes, ze heeft het lied allang niet meer gezongen, weet Cornille zich er met haar prachtige stem toch uit te redden. Het doet er niet toe, het gevoel telt en dat zit gewoon goed.

Voor de kinderen worden ook activiteiten georganiseerd en die gaan enthousiast aan de gang met muzikeinstrumentjes en beestjes, de ouders kunnen rustig even een optreden bezoeken.

Op het Parkstage volgt even later nog een prachtig hoogtepunt, terwijl het hemelwater met bakken tegelijk naar beneden komt zingen de Henry Girls met engelenstemmen over het weer (The Weather, Rain And Snow en nog iets met een regenboog) en andere zaken (zoals Watching The Detectives). De drie zussen komen uit Ierland en die wortels klinken door in de liedjes met ukulele of viool en harp en soms helemaal a capella, maar ze steken net zo gemakkelijk de oceaan over naar de Appalachen, ze doen ook maar even een cover van Bruce Springsteen en hoor ik daar nou ragtime doorklinken? Achterin de tent is het vrij rumoerig, voorin wordt er doodstil geluisterd naar deze heerlijke stemmen. Natuurlijk krijgen ze een staande ovatie en mogen ze nog een heel kleine toegift doen. Ze beloven dat ze na afloop de regen weer mee terug naar huis nemen en inderdaad, een klein half uur na hun set is het droog. Enige minpunt is dat ze te weinig cd’s bij zich hebben, de tent zit vrijwel vol en dat hadden de meiden niet verwacht.

Door de regen begeeft de Frans de Brouwerstage het, geen nood, Theo Sieben maakt er een intiem knus optreden van onder de overkapping, waar nu goed geluisterd wordt naar zijn mooie kleine folkliedjes. Zijn gitaar en fijnhese stem krijgen ondersteuning van de vocalen van zijn vrouw Judith Kolen en haar spel op banjo of viool.

Het is een lange dag geweest, Dealan sluit af in de Parkstage-tent, zij weten dezelfde energie op te wekken als twee jaar geleden op Folkwoods en Lirio laat de dansers nog even lekker uitzwieren in de Balstage-tent. Ondanks de vele regen had de dag toch een heel fijn muzikaal karakter.