-door Assie Aukes, foto's Lieve Boussauw-
Na de teleurstellende aflevering van vorig jaar, door het aanhoudende slecht weer vielen de bezoekersaantallen zwaar tegen, herpakte Dranouter zich dit jaar op waardige wijze. Vooraf moest er stevig bezuinigd worden. Twee podia sneuvelden, maar omdat de grote Kayam-tent dit jaar weer vanaf het middaguur gebruikt werd, kon de teruggang van het aantal concerten gelukkig beperkt blijven.
Nadat twee jaar geleden de titel folkfestival verdween, was er dit jaar weer festival of new traditions aan het logo toegevoegd. Dranouter grijpt terug naar zijn roots en dat betaalt zich meteen uit. Al voor het festival startte was de organisatie verzekerd van een positief saldo. Iets wat de laatste jaren, ondanks de groei van bezoekersaantallen, niet voor gekomen was.
De folk staat dus weer centraal in Dranouter en dan kan het maar zo dat een icoon van de Britse folk uit de jaren zeventig op het podium van de Kayam verschijnt. Martin Carthy, al aanwezig op de eerste editie in 1975, trad aan met The Imagined Village, een project rond Simon Emmerson (Afro Celt Soundsystem). Op cd een zeer omvangrijk gezelschap, op de bühne teruggebracht tot een achttal muzikanten, waaronder ook Martins dochter Eliza Carthy. Men probeert op innovatieve wijze de traditionele Britse muziek te combineren met oosterse klanken, wat bij tijd en wijle interessante klanken opleverde, o.a. door toedoen van de charismatische percussionist Johnny Kalsi en sitarspeelster Sheena Mukherjee. De mensen die wachtten op het karakteristieke gitaarspel van Martin Carthy kwamen bedrogen uit, de Britse grootmeester beperkte zich tot een begeleidende rol. Cold haily rainy night was het majestueuze slotnummer, gezongen door Eliza Carthy. Het beloofde niet veel goeds voor het festival dat door een stortbui weer in een immense modderpoel was veranderd.
Goran Bregovic was met zijn Wedding and Funeral Band een goede aanleiding om het slechte weer buiten de Kayam te vergeten. Hoewel de Balkan-hausse weer een tijdje achter ons ligt, is een vrolijk feestje met goed in het gehoor liggende deunen altijd welkom. Afbreuk aan het geheel deden de vrolijke geklede doch zeer chagrijnig kijkende zangeressen die vocaal geen potten konden breken. Gelukkig was daar de zingende percussionist die wel wist hoe een publiek bespeeld moet worden.
Tref weet ook uitstekend een publiek te bespelen. Bruno le Tron, Didier Laloy en Wim Claeys stonden al eerder op het podium van Dranouter en verkenden vol plezier de grenzen van hun diatonische instrumenten. Aan stijlen heeft het drietal maling, geen genre is dit stel te dol. Percussionist Frédéric Malempré kon me minder bekoren, maar daar had deze artiest zelf part noch deel aan. Het was de geluidsman die de percussie meerdere malen veel te hard uitversterkte. Jammer!
Bellowhead stelde wat teleur. Deze Britse formatie die zo veel brass in zijn muziek steekt, kwam door vertragingen in de Kanaaltunnel veel te laat op het festivalterrein aan. Minstens een uur te laat en zonder degelijke soundcheck trad het gezelschap omstreeks twaalf uur aan. Zanger/violist Jon Boden maakte een gehaaste indruk, wat de impact van de muziek niet te goede kwam. Eenmaal op dreef herpakte de band zich op voorbeeldige wijze, maar moest het concert alweer beëindigd worden. Voor band en publiek een onbevredigende situatie.
Seasick Steve was ondertussen al begonnen in de Kayam. Maar het was een lange dag geweest en het was nog een heel eind lopen naar de parkeerplaats.
